:
Ás escuras
Cheguei de ver o partido. É noite. Vin ás escuras. Pero non tiven medo. Medo eu! A min nin a lexión me mete medo. Medo, en tal caso, o tiven de pequeno. Cando andaba no Medo coas vacas, e por aquilo de presumir un chisco, non as tanguía ata que era noite pecha. Claro que, para vencer o medo, botaba a cantar practicamente todo o repertorio de Camilo Sesto e entraba en Baños de Molgas como se actuase en plena
Eurovisión. A algúns velliños ata xa os espertaba. Porque ó mellor xa eran preto das once da noite. Agora non, hoxe non; agora eran tamén as once da noite, pero crucei todo o atallo sen medo ningún. Ás escuras. Non crucei cantando. Pero si crucei escoitando a outros que cantaban. Porque, cando o camiño é algo longo, sempre poño música que traio no meu móbil. Agora mesmo non sei quen cantaba. Ó mellor era Bob Dylan. Ou Albert Hammond. Ou Tom Waits. Non sei; como teño toda a música mesturada. Houbo un momento en que pensei se andaría o xabaril por alí. É que unha noite seica se lle apareceu a un dos meus rapaces. Dixo que oíra un ruído. Vai ti saber; ó mellor era un gato. Os rapaces de agora, aínda que teñan medo, non saben cantar, non cantan como cantaba eu. Normal; agora as cancións non teñen case letras; só é ruído. Tempos aqueles...
O buraco negro
Descubriuse un buraco negro a 55 millóns de anos luz da Terra. É dicir, á carreiriña dun can. Ou sexa, a un tiro de pedra. Agora porque xa non traballo a viña, que se o fixera, en catro ou cinco anos percorría eu esa distancia. E gustaríame, vaia se me gustaría! O de chegar ó buraco negro, non o de volver percorrer a viña con paseos e máis paseos sulfatándoa ou arándoa ou cavándoa ou diversos traballos máis. Chegar ó buraco negro en silencio (porque alí ten que haber un silencio impoñente, fantástico, melancólico, morriñeiro) debe ser o máximo para un astronauta. De todos é sabido que quero ser astronauta. Claro que, dentro do buraco negro, que?. Se é negro non se pode ver nada. Non creo que a esas alturas nin nesas distancias existan vagalumes ou vermes luceiros que che ensinen o espazo, ou o infinito. Tampouco teño moi a favor meterme no buraco negro. Chegar alí si, pero meterme xa son palabras maiores. Todo o que é negro... A morte é negra. E a esta canalla non a quere ninguén. Certo, non mesturemos o allo co bugallo ou o cu coas calzas; non ten nada que ver a morte co buraco negro. En principio, eu quero ir ó buraco negro. Alá polo 2030. Tamén pode ser que sexa no 2032. Ó mellor paro polo camiño. Por aí ten que haber moita cousa para ver.
