Xandra e as laretas
Xandra Llorís Lanzada vive ó lado do mar. E moitas veces realiza paseos á súa beira. Xandra Llorís é doutora e non hai día no que non teña que realizar operacións nos oídos dos pacientes. Gústalle o seu traballo pero ás veces remata as mañás esgotada. Non obstante, cando isto acontece, adoita evadirse facendo traballos manuais, uns
bonitos traballos manuais. Tan bonitos que lle colleu gusto e xa ten algo así coma un club de fans, de seguidoras. A filla de don Tarsicio Llorís, O Mestre, adoita chamarlle ás súas alumnas As Laretas. Semella que lle dan á lingua coma se foran as antigas lavandeiras ou algo parecido ó Sálvame ese dos ruxerruxes. A Xandra, ó principio, custáballe entendelas porque falaban nun dialecto que ela aínda non collía moi ben, pola velocidade con que o facían. Emporiso, pouco a pouco e a causa de oílas dálle que dálle, foille collendo o xeito e, agora, xa o pasa divinamente coas súas Laretas. As propias alumnas tamén están un chisco alucinadas con ela. Porque sendo unha doutora de clase, cústalles entender que se dedique a perder o tempo con elas. Pero Xandra sabe que non perde o tempo. Xandra Llorís Lanzada ten as tardes dos mércores para desconectar un chisco dos brumes, pústulas e demais calamidades dos oídos da xente.
Que me quiten o bailado
Cun pano das mans limpo os anteollos e penso que o axóuxere duns versos viaxa polo espazo sideral dunha ansia que non ten fin. Sempre haberá poemas que cunha pequena rima nos encherán a cabeza de planetas. Ou de estrelas. Tamén é verdade que sempre haberá poemas que, metendo moito ruído, nunca dirán nada. É moi difícil acomodar a vida no sofá cama dunha esperanza que nunca chega. Que nunca chegará. Volvo coller o pano das mans e limpo de novo os anteollos porque a poalla dunha
congoxa penetra no punto e coma dunha existencia que, ás veces, non é tal. Non é tan fácil nadar contra corrente. Nin é fácil asubiar ó estilo Morricone por entre os parágrafos dunha novela. Dunha novela barata, pero novela. Sigo sen ver ben. Será porque a sucidade dun argumento non está ben distribuída polos principios materiais do meu intelecto. De que intelecto? Pobre intelecto! Querer ser o que non se é, é coma cometer un pecado pensando que te absolverán. Non hai salvación neste val de lágrimas. Menos mal que eu sempre subirei a un outeiro para berrar, para bramar que a vida é unha bágoa e dous sorrisos. E despois que me quiten o bailado. Quito os anteollos e vexo a vida como cambia de color; da negra sombra de Rosalía á ultra violeta de U2.
Por culpa da tuberculose
Non todos somos iguais. Uns levamos o demo envolto nunha toalla e outros, a este mesmo diaño, metémoslle un toxo por debaixo do rabo para que se alporice e faga das súas. Uns loitamos a brazo partido contra unha enfermidade grave, mentres que outros déixanse ir, déixanse ir ata que se consumen ou ata que optan por rematar dunha vez. Máis ou menos o que lle aconteceu a un mozo de 26 anos de Baños de Molgas, alá a finais de decembro de 1926. Tal mozo respondía ó nome de José Garrido, que estando no hospital provincial ingresado desde o 22 de novembro por unha tuberculose que padecía, optou polo remate final, por quitarse el mesmo a vida. E fíxoo ás nove e media da noite cunha navalla barbeira que dirixiu sen compaixón ningunha cara ó pescozo. Si, sabemos que hoxe moitas enfermidades teñen cura, ata as máis perigosas, pero no ano 26 ata a máis leve podía ser mortal. Coido que José Garrido tivo que verse moi mal para optar por esa fatal solución. E digo de sentirse fatal porque con 26 anos aínda lle quedaba moito por vivir. El tiña que saber iso. Pero cando tirou para adiante é porque a ese demo a maldita tuberculose non lle meteu un toxo só debaixo do rabo, senón que lle meteu toda unha gavela para que unha navalla barbeira segase a vida do pobre rapaz.
