Unha promesa ó apóstolo
Xa hai moitos anos, moito tempo que facer os camiños de Santiago está de moda. Non sei como serían polo ano 1926. Creo que serían máis ben por cumprir promesas. Máis ou menos como aconteceu coas novenas en honor á Virxe de Os Milagres. Agora, tanto o xacobeo como as novenas penso que se realizan máis ben por aquilo de... non sei, de inercia, case en plan turístico; ou simplemente por chamar a atención, por dicir: fixen o camiño ou fun ás novenas. Antigamente, esas viaxes facíanse polas promesas
que un se facía por certas situacións ou momentos angustiosos, tristes, mal dados. O 5 de setembro de 1926 asomou en algúns xornais galegos a nova de que o oficial da Garda Civil retirado, don Antonio Porto López, e co obxecto de cumprir unha promesa, acababa de chegar a Compostela no coche de San Fernando, un pouquiño a pé e outro pouquiño andando, e nada máis e nada menos que desde o lugar no que residía, na aldea de Vide, no concello de Baños de Molgas. As crónicas non din nada máis, pero entendo que a viaxe levouna a cabo porque algo lle saíu ben, xa que o esforzo de ir andando desde a súa casa ata o Apóstolo non é como para realizar unha andaina se o obxectivo da promesa fora negativo.
En pé de obras
Hoxe, por calquera concello que pases, están en pé de guerra. Digo de obras, de rúas levantadas, de limpezas xeneralizadas, de obradoiros a darlle cun sacho, de cuadrillas dálle que dálle (é dicir, danlle dous e miran cinco ou máis). Ó final va sei verdade iso que xa empeza a ser unha ladaíña... que debería haber eleccións todos os anos. Que si, oh; que aquí só se traballa cando lle vemos as orellas ó lobo. Ou cando pensamos que llas podemos ver. Porque hai algúns (hai que recoñecelo) que nin lle temen ó lobo nin rabo de gaitas; son tan intocables, que ata sen erguerse dun sofá do seu salón son capaces de acadar a maioría absoluta. Fagan obras, non fagan obras. Realicen mitins, non mitins. Inauguren actos, non inauguren actos. Pero os demais si, os demais ata chegan a arremangarse eles mesmos os pantalóns e luxarse incluso por uns cantos votos. E non lles importa. É máis, ata o fan cun sorriso moi aberto e se pode ser ante unhas cámaras da televisións ou ante unhas cámaras fotográficas, moito mellor. Quen lle dixo medo ó bulleiro! Total, só serán uns días. Ó coller a poltrona nin hai obras, nin hai inauguracións, nin hai visitas a barrios ou aldeas e nin hai paseos polas rúas afastadas do centro. Dentro de catro anos erguémonos de novo en pé de obras, e xa está.
Esperando o Rañoso
Estaban todos tumbados sobre un penedo do alto da Chaira. Uns miraban para Barricobos e dous ou tres con dirección ós Poulos, aínda que os amieiros da Porfía non deixaban ver gran cousa; tan só quedaba a intuición. Todos estaban esperando o Rañoso. Facía unha hora que se soubera que fuxira do cárcere de Pereiro, onde levaba cinco anos porque dixeran que matara a un forasteiro (algo máis alá do Padornelo) que pululaba por Baños de Molgas. Quen lanzou o bulo foi o gran cacique da vila (ó que lle
chamaban así, O Cacique), aínda que moitos veciños non pensaban da mesma maneira. Pero o que manda, manda. Como estaba a mandar agora sobre os que estaban tumbados no penado da Chaira. Mal pensaban estes que O Rañoso asomase polas Corgas. Apegouse ó muro do campo de fútbol e achegouse, con moito sixilo, a uns 25 metros tan só de onde estaban os mandados. Colleu folgos, púxose de pé, berroulle ós apostados no penedo, baixou o pantalón e ensinoulles o cu. Logo soltou gargalladas a treo ó mesmo tempo que exclamaba: dicídelle ó Cacique que me veña bicar o cu, que teño paxariños. E cando os tumbados quixeron reaccionar, xa O Rañoso botara a correr pola Parrumeira abaixo e cruzou o río Arnoia todo feliz e contento.
Mexadas pola N-525
Case se pode dicir que todos os días (polo menos os laborais) teño que percorrer o traxecto da N-525 que vai desde o cruce con Marcelo Macías ata o Polígono de San Cibrao, uns nove quilómetros ou dez, tanto de ida como de volta. Pois ben, desde hai un tempo para acá, uns meses, cada vez que paso por ese traxecto, ou sexa, dúas veces ó día, sempre, pero sempre me acordo da miña etapa de neno, de cando nos puñamos a mexar polos camiños e faciámolo, claro está, andando. Xa sabedes, o risco que deixaba en zigzag a urina porque o movemento facía mover á... E á miña memoria non lle queda outra que trasladarse ós anos 60 porque nese traxecto (e imaxino que moito máis alá, tanto cara Vigo como cara Benavente) a alguén se lle deu por asfaltar as gretas tal como mexabamos os rapaces. Agora vou co coche e, zas, as mexadas dos nenos. Así lle chamo a esas marcas que van en zigzag por toda a estrada, tanto por un carril coma por outro. É dicir, ou sexa, os típicos parches cos que se adoita tapar o desastre. E non aprenden! Sempre é o mesmo: un pobre parche que con catro pingas de auga e dous graos de temperatura rebenta xa porque ten que rebentar. Mañá volve tocar sorrir cando vexa as mexadas dos nenos pola N-525. País!
