Bailando na punta dun fuso (6)

…/...
…

-¿E logo…?

-Trátase deses xabarís que temos no pazo…; xa sabes, eses que trouxen para adestra-los cans…, e estiven matinando que sería un bo pretexto para reunir nunha cazada xeitosa a dez ou doce persoeiros…, deses, deses que che conveñen! Pero hai que avisalos con tempo…, e que mellor ocasión que esta fin de semana, antes da veda! ¡Xa o tiñamos que ter feito, e eras ti o que debía ter ansia destas cousas…, xa que es o favorecido!

O fillo:

-¡Chámaos ti, convócaos ti, que resulta máis discreto! E fala tamén co carniceiro de Rábade…; si, ho, para que nos mande un especialista en asados!
…

Os coches, ¡os cochazos!, aparcáronos na currada do pazo, tras dos altos muros, ¡unha imitación da muralla de Lugo! Para máis discreción, pois na estrada…, podían estorbar! Para moverse pola finca, para situarse nas atalaias, os Montescos reuniran seis “todo terreo”, cos choferes respectivos; todo estratéxico que nin unhas manobras do Exército! De cans, aquela manda adestrada polo Montesco vello concentraría nos puntos axeitados máis feras das que fosen capaces de comer nun mes aqueles cazadores…, se soubesen tirar! Veterano nesas lides bélicas, o propio Montesco encargouse de advertirlles, de paso que deglutían unha caldeira de churros, coas correspondentes “chiculates”:

-Lembrádevos daquilo que lle pasou a Fraga, nunha cacería na Mancha Real…, por se acaso!

Algún era tan novato, e tan pouco historiado, que tivo que pedir detalles, pero foi compracido:

-Si, ho, foi certo; pero non é histórico porque daquela…, iso, a censura, que certas cousas non pasaban polo coador da Historia. Fraga, sempre tirado para adiante, sempre adiantado, percibiu algo entre uns fentos, e coidando que era a manada das perdices que se dispoñían a levanta-lo voo, quixo dispararlles a tempo, e fíxoo! As perdices non se levantaron, pero si o fixo Carmencita Franco, que a tal momento estaba soltando un pis, e ben que se laiou dos perdigóns que recibiu nas nádegas. ¡Menos mal que estaba cerca o seu Cristóbal, e que foi nas nádegas…!

-¡Conta, conta, que nunca tal oíra! –Un afanoso do saber, de saber certa clase de saberes!

-¡Pois óelo agora! O Marqués acudiu ao seu coche, tornando con un “botiquín” de urxencias. Alí mesmo, cunhas pinzas, sacoulle aqueles perdigóns, untou con “betadine”, etcétera.

-Pero…, ¿e Fraga, seguiu de Ministro?

-Tremía coma unha vara verde, incapaz de articular palabra, que diso lle quedou certa tartamudez. Entón encarouse con el o Excelentísimo, e ollándoo firmemente, coma quen olla un axustizado, díxolle: -“En lo sucesivo, el que no sepa cazar, que no venga!”. Como así foi, pois a partires de entón, mentres Franco cazaba perdices co seu séquito, o Ministro, co del, víñase para Galicia, aos Ancares, a cazar urogallos, pitas do monte, que ata exhibiron un daqueles trofeos no propio Albergue!

-¡Sería para demostrar que sabía disparar…!

-¡Sería!
-.-

Os Capuleto, acaso celosos da nova aristocracia lucense, aquela aristocracia cazadora de xabarís que se reunía no pazo dos Montesco para celebrar banquetes aristocráticos, pantagruélicos, pediu prezos, e mercou…, un piano de cola! “¡Que se cren estes obreiros, que van pasar diante dos populares, diante de nós, diante dos bárbaros, diante dos vencedores de Roma!”.

-Filla, miña Xulieta, esta tarde procura estar na casa…

-¡Pois ía sendo hora, que sempre nos toca a nós visitarvos!

-Vai facendo sitio no salón, aparta un pouco eses sofás, os Chesterfield, eses que che regalamos…, pois á media tarde, que iso nos dixeron, vanche levar un piano de cola, un Yamaha, do mellor que tiñan en Coruña…; case nada, trinta mil euros!

-¡Mamá; outro estorbo! ¡Na idade de mandarme á música, meu pai fíxome estudiar latín, e francés, e inglés, e alemán…!

-Filliña, ben sabes o que el di, que, Primum vivere, deinde philosophari! Aprendiches a vivir, a trunfar na vida, así que agora tócache filosofía, quitarlle zume á vida. Xa sei que non o sabes tocar, pero igual que che mandei unha criada, e cha estou pagando, mañá pola tarde comeza a irche unha profesora de música, a mellor que atopei en todo Lugo, que por certo hai poucas, que por aquí ben sabes que todo o controlan os homes, que por algo nos chaman da Terra do nabo!

-¡Mamá, non deixas de sorprenderme!

-A filla dunha bailarina, dunha artista, e non vai saber música! Desde que aprendas, as túas amigas, compañeiras ou non, van devecer por ir á túa casa, de visita, e daquela os teus saraos van se-la envexa dos Montesco, tan pailáns eles, tan vaidosos…!

-¿Así que é por aí por onde van os tiros? ¡Os teus son de postas, das do lobo!

-Si, muller, e mentres, que cacen xabarís, que é para o que valen eses…, eses do Partido, eses socios que se teñen por listos!
-.-

Nada máis colgar o teléfono, Xulieta pasou ao despacho do seu marido para pedirlle…, ¡non, para ordenarlle!, que lle axudase a cambiar de sitio aquel monstruoso Chesterfield, pero atopouno debruzado sobre os DOGas da semana, durmindo, seguramente por culpa dos vapores daquela excelente carne asada que lles preparaba Aisa, ¡Aisa a inocente!, regada con un bo Ribeiro. Doeuse del, e decidiu deixalo en paz, aínda que non sen antes bicalo na sen:

-¡Oh Romeu, Romeu! ¿Que ti es Romeu, non si? Daquela nega a teu pai, e refusa o seu nome; mais, se tal non queres, xúrame que me amas, e deixarei de ser unha Capuleto!

Pero non estaba durmido; fixérase o durmido para saber que facía a súa dona cando por durmido o tiña.

-¿Así que só me queres cando estou durmido? ¡Pilleite nun renuncio!

-Coidei que estabas soñando coa Adela…, e quixen facerche un exorcismo! Xa que estás esperto, no caso de que che interese, ségueme…

-¿A estas horas, á alcoba?

-¡Home tiñas que ser! Imos ao salón, aparta-lo Chester, que están a chegar co piano…

-¡Non sabía que foses somnámbula…!

-Iso seralo ti, ademais de desagradecido. Regaloume miña nai un piano, ¡de cola!, e vaime pagar unhas clases de música… ¡Isto é unha nai, e non a túa!

-¿Por que…, iso da música?

-Seica amansa as feras, e de casada contigo…, remedios caseiros!

Nesta ocasión a do bico foi ela, para facerse perdoar aquelas chanzas.
-.-
¡Si, si; amansa-las feras? ¡Iso será con algunhas pois con Romeu produciu o efecto contrario! Adoitaban comer na intimidade dun gabinete pequeneiro, contiguo á cociña, comodidade que moito agradecía Aisa, criada-cociñeira. De sobremesa o cafeíño regulamentario, no mesmo gabinete, e co café un anaco de charla para asenta-los pensamentos da mañá. Acto seguido, despois do bico, tamén regulamentario, Romeu entraba no seu despacho para non escoita-los seriais da tele, malos, malos, a cal peor! Xulieta, en cambio, sentíase relaxada coas peripecias do próximo, que non todo ían ser problemas propios! Pero veu a música, comezou a soar aquel piano, aporreado polas mans aínda inexpertas daquel anxo con saias… ¡Tin-toc-tac, tin-toc-tac!

-Cariño, eu tiña abondo con ese reloxo de campá…, que sempre o tiven por un cilicio de túa nai, tan xenerosa ela que nos enche a casa de estorbos, e menos mal que vén poucas veces, pero este Do, re, mi…, do teu piano, críspame os nervios! ¿Non sería mellor retirar unha cama das habitacións de hóspedes; mesmo gardala, desmontada, no “trasteiro”, e cambiar de sitio este monstro, cos seus “¡Ais!”, que logo parece un elefante ferido?

-¡Montesco tiñas que ser! Monstros dos montes, que de alí procedes…! Se te molestan as melodías, témolo fácil: No café da esquina, entre esa “tele” que colgan da parede, da que só se oe un ruxido xordo, metálico, de fondo, e o tin-tin monótono das fichas de dominó de vinte aburridos, coma ti…; o dito, alí encaixarías mellor!

Dito, si, pero feito, tamén! Romeu, despois de asegurarse de que tiña a carteira no peto do anorak de diario, púxoo enriba e saíu dando un portazo. ¡Nin Adeus houbo! Pola súa parte, Xulieta, máis feliz que unhas pascuas, deuse unha refrega de mans, que tanto lle serviu para quentalas como para celebrar a súa vitoria doméstica, a enésima. Acto seguido apenas tivo tempo para repasa-la lección da véspera, que xa estaba chamando á porta a profesora:

-Perdoe se son indiscreta, pero cruceime co señor no portal, que saía correndo, coma un corzo diante dos cans…; ¡e perdón pola comparanza! ¿Algún imprevisto…?

-¡Ningún! ¡Foi que din unha nota discordante…, e como é tan sensible…!

A pianista entendeuno, ¡vaia se o entendeu, pois ela tamén estaba casada; felizmente casada, pero, casada!

No Café da Esquina, tamén chamado Das dúas Portas, nunca faltaban ociosos, artistas que non artesáns, deses que pola mañá casaban cartos, e pola tarde, fichas. Os ruxidos da tele mural non lles impedían afina-lo oído cando se falaba de solares á venda, ou de cambios de uso, ou de licencias amigables… Pero aínda así non lles pasou desapercibida a entrada do funcionario… -“¡Socio, ti, que es o de máis palleta, invítao, que ese é un Xefe do Multiusos…, por se algún día precisamos usalo!” –“¡Tampouco teño confianza con el, pero, se ti o dis…, fareino!”.

-Don Romeu…, facémoslle sitio aquí…, se lle apetece un cognac francés, que nos deixaron a botella…, e hai para todos! Como ve, trátase dun cognac Napoleón, dise que chaman, “de Courvoisier”…

-¡Ah, pois, agradecido, pero antes tomarei un café…!

-¡Manolo, café para o señor; e se queda de pucheiro, do bo, do noso, ¡xa sabes!; abundante, eh?

-Son vostedes moi amables…

-¡De nome, non, pero de Lugo, si, aínda que por aquí nos chamen promotores!

-¡Por algo será, ¡digo eu!

-¡E non vai ser: estamos promovendo aqueles bolívares que trouxemos de Venezuela, como por arte de maxia! ¿Sabe dese rañaceos da Segunda Ronda…? ¡Noso! Mellor dito, noso tan só a metade, pois a outra xa a temos vendida, polo plano… ¡Que sería deste país se non houbese emigrantes, emigrantes con levante!

Con levante ou sen el, de alí non se levantaron, ¡en tres horas!, o tempo preciso para esgota-lo cognac francés; ¡e coma aquel día, acotío! O único que tiñan de malo aqueles parladoiros para o noso Montesco é que sempre acababan en porfía, na porfía de que, “¡Hoxe pago eu!”. Estábase librando das porfías da súa muller, pero con pouco éxito, pois alí, no Café da Esquina, tamén vencían eles, os outros! ¡Este século XXI, que onde non mandan as sabinas, dominan os romanos, os Promotores!

Porta Falsa…, ¡que de falsa, nada!, sempre foi para a nosa parella un sortilexio, un talismán que lles soltaba a lingua por enfadados que estivesen, ou viñesen. Do Multi á Porta, reflexión; e da Porta en diante, expansión. A viceversa era diferente: chegaban medio durmidos, e por tanto, calados; ao baixa-las escaleiras, espertaban…, ante a proximidade, ante a sucesión das funcións sucesivas, por rutineiras que fosen.

Neste día, o primeiro dos resortes que saltou foi a lingua de Romeu. Din que os homes teñen memoria histórica, porque a esquecen, porque non son rancorosos; teñen o seu pronto, e daquela estoupan coma un foguete, pero segundos despois só lles quedan as faíscas. En canto ás mulleres, certos psicólogos opinan que para a memoria da muller non hai pasado nin futuro, que todo o tarifan en presente. Segundo isto, ¿as ofensas pretéritas? ¡Non esquecen, nada, nin a máis mínima! ¿Comenencias futuras? ¡Pouco lles importan con tal de que o presente lles resulte grato! Romeo, colléndoa do brazo, mesmo no último chanzo, xa co pé dereito na area do xardín:

-¡Para un pouco, nena, que tal parece que foxes de min!

-Máis ou menos, como fas ti cando me poño ao piano. ¿Si, ou non si?

-Neste caso vouche lembrar unha obriga; túa, máis ben túa: En quince días cásase a túa amiga, aquela das Pepas, Lurdes, e ben sabes que eles foron xenerosos no regalo que che fixeron, así que, Nunc est bibemdum! Agora hai que beber, agora tócanos; agora invitan eles, e pagamos nós!

-Este regalo…; este regalo falo ti, que es o do falo, e eu líbrome do salón de peiteado! ¡Non penso acompañalos!

-Daquela igual lle digo a Adela que vaia comigo, que é un acto de servizo, pero regalas ti!

-¡Xa; unha cava con vinagre! Lurdes non se casa…

-Teño que falar co teu Xefe, definitivamente si, que volves a saír mareada. De solteira non eras así!

-Eu invitei á Lurdes porque…, porque me casei! O deles, aí no Xulgado, ou na Casa do Concello, que para o caso tanto ten, o que farán será firmar un contrato de Agrupación Temporal de Empresas…; iso, temporal!

-De postos así, tamén o é o noso!

-En absoluto, salvo que teñamos recomendación para o Santo Tribunal da Rota! Casamos pola Igrexa, na igrexa, así que, ben ou mal casados, ben ou mal levados, o noso é indestrutible. ¿Que te portas mal? ¡Máis méritos para min…, encima do boa persoa que son!

-Hai liberdade de conciencia, ¿ou xa esqueciches a Constitución? –Romeu, dando aguillón.

-Por iso, porque hai liberdade eu non comungo con sacramentos secularizados. O regalo faise, que eu mesma saio a compralo…, esta tarde! Ti lévasllelo o mesmo día da…, ía dicir, da voda, pero rectifico: lévasllelo o día do seu contrato, dese contrato espurio, leonino! ¡Dixen!

-¡Estás tola, pero como non son psiquiatra…, que che vou facer!

-Es tan bruto que es capaz de dicirlles aos noivos iso, iso mesmo, que estou turulú! O que podes dicirlles, se non se che ocorren mellores argumentos, é que…, que quedo coa regra, moi maliña, e que ben o sinto, pero…, que desexo que as dela sexan poucas, poucas e pouco fluídas!

Polo regalo, Xulieta foi, pero da tenda veu con outra opinión, pois, facéndose co envoltorio que portaba Aisa, e levándoos para a habitación, esposo e paquete:

-Este regalo, esta mantelearía, de calado canario, artesán, todo á man, é tan boa que non me privo de ve-la cara que pon esa Lurdes, esa snob, cando lla levemos!

-¿Cando lla levemos, así, en plural, nolos dous…?

-¡E logo? É a metade da miña paga mensual, e voume quedar sen a propina dun banquetazo, con eructos e todo? Iremos os dous, tanto a levarlles o obsequio coma ao banquete. Ti só, á conta deste regalo principesco, presumindo de home libre, un Don Juán…? ¡Moi inxenuo es se tal pensabas!

-¿Xa non che importa que celebren contrato civil…, en lugar dun sacramento?

-Penseino mellor: Se por culpa diso non van ao Ceo, máis sitio, máis cargos, mellor currículo para nós, para os que casamos pola Santa Igrexa, católica, apostólica e romana, máis romana có Papa actual!

Romeu, botándose as mans á cabeza, e abrindo ollos de asombro, máis grandes cá lagoa de Fonmiñá:

-¡Querida Xulia, querida Xulieta, está visto que, no de ambiciosa, nin as fillas do propio Julius Caesar!

Xulieta oíuno coma quen oe chover, e para non mollarse en polémicas, ¡que miúdo dialecta era o seu marido!, sentouse ao piano, coma quen abre un paraugas, sabedora, coñecedora por propia experiencia, de que esa era a mellor forma de gaña-los preitos fogareños, cum grano salis, con xovialidade, sen toma-las cousas demasiado en serio, e mellor aínda, ao son da música!
…/…