Cada día que pasa
Cada día que pasa a auga do río non se detén e o latexo do tempo corre polo pavimento dos soños. Quen máis quen menos soña. Ou berra. Ou queda en silencio. Baixo o fogo de Jerry Goldsmith zapateo a melancolía dunha banda sonora que sempre me mantén vivo. Quero ser o astronauta dun berro seco para, cando pase a exosfera, quedar en silencio. Porque o silencio non molesta, non abouxa. Porque o espazo figúrase limpo e eterno e infinito e luminoso. Porque por esa dimensión quero bailar o valse de José Vélez ou ceder ante a Space Oddity de David Bowie. Non hai coma o espazo, cando entre un obxecto e outro non hai nada, cando entre o campanario da igrexa de Baños de
Molgas e o chan hai unha caída libre de 30 metros que máis seguro que te mande ó descanso eterno, ó terreo negro dunha sepultura na que tan só hai silencio. Cada día que pasa o sol asoma pola serra de San Mamede e acocha tras a almofada do outeiro de Brandín. Cada día que pasa o silencio chega logo do ruído. E o ruído pégase á planta dos pés do astronauta para perderse no silandeiro cosmos do infindo. Quen máis quen menos quere saltar por entre as estrelas para poder observar unha ducia de cometas. Cada día que pasa o barullo axeita o seu pesebre para facerse silencio.
Escoitar o son do mar
Miro para o móbil. É negro. Escoito a Madonna. Outras veces escoito a Fuxan os Ventos. Ou a Paquiño Sinatra. Ou a Charlie Santana. Procuro oír sempre música. Pretendo ler a todas as horas. Intento ver cine todos os días. Escoito a radio cando viaxo. Asubío cando camiño por entre a néboa. Ás veces boto un aturuxo porque me dá a gana. Ou subo a un outeiro e berro. Berrar é tan bonito como estar en silencio. Pero nada hai máis bonito que escoitar o mar. Agora escoito a Sabina. Sentarme nun acantilado e escoitar o ruído do mar có Sabina pegado na orella ten que ser a éxtase total. Tamén nese mesmo acantilado podo escoitar, a maiores, a Bach ou a Leonard Cohen. A música é tan bonita. A música é coma o 14 de febreiro pero no mes de abril, ou de setembro. Ata o 31 de decembro cambiaría as uvas e as badaladas por escoitar o son do mar. Quero escoitar o mar desde o faro Fisterra. Tampouco me importaría que fose desde o faro de Lariño. O caso é escoitar o mar. Deus, se por min fora, ata escoitaría o mar desde o alto de Sudalomba, alá no monte Medo, en Baños de Molgas. Miro o móbil. Non cambiou de color. Quero morrer á beira do mar, que me depositen xunto ós penedos de Barricobos e que me enterren en plena Sudalomba. No buraco, un disco eterno co son do mar.
As albardas dos burros
Non temos perspectiva de futuro. Vivimos estancados no pasado. Resulta que a día de hoxe, algo máis do 45% dos votantes españois aínda non sabe a que grupo político lle vai dar o seu voto. Que esperan... a que os convenzan? É que me parto de risa! O que van predicar uns e outros xa o sabemos todos. Aquel que dubida dun partido ou outro... malo!, creo que é porque lle dá igual unha cousa coma outra. Vivimos
amorfos no pasado e apandamos con todo o que nos cargan encima. Somos as albardas dos burros. Rimos as grazas dunha comitiva nunha inauguración, por exemplo. Un corta a cinta e unha ducia de pasmóns aplauden como un pobre obreiro deixa caer unha pada de terra. Rimos a mofa que se desenvolve moitas veces no Congreso. Ou no Senado. Presúmese que nos están representando. Ben dito: presúmese. Do dito ó feito vai un treito. Case a metade dos españois dubidamos en darlle o voto a aquel que dorme nos plenos, ou a aquel que cobra axudas de custo por desprazamento tendo casa en Madrid, ou a aquel que arremeda contra os escotes e as faldras das mulleres, ou a aquel que confesa que a sanidade non está tan mal e que a educación vai vento en popa. Votaremos tan mal que non queda outra que seguir sendo as albardas dos burros.
Penso, logo existo
Unha menos cuarto da madrugada. Penso, logo existo. Normal. Se non existira, non pensaría. Existo desde hai case 60 anos. Este Descartes... Sabina non se cansa de falarlle a Carmela. O bolígrafo vermello marca unha e outra vez as cancións que escoito, as cancións que subo a unha rede social. É noite pecha. Normal. Vai ser a unha menos dez da madrugada. Non hai présa. Para deitarse. Para durmir. Ademais, aínda que me deite, non creo que me durma xa. Son dos que tardo en durmir. Xa teño o corpo acostumado a durmir pouco. Catro ou cinco horas, máis ou menos. Coloco ben os cascos sobre a cabeza porque, ás veces, dáselles por bailar. E son un fanático de escoitar a música ben. Non quero oíla só por un oído. Un tal Jon Secada di que xa non pode máis. Será mentira. Porque el segue cantando. Penso, logo existo. Claro que existo, non vou existir! Eu existo sempre. Aínda que sexa en silencio. Sabedes que me gusta o silencio. Pero tamén me gusta berrar. E berrar forte. Berrar desde un outeiro. Como cando lle berraba ás vacas. Polo Uriarte asubiaba. Os cans entenden mellor polos asubíos. Co Uriarte, cando me aburría, xogaba a pelexar con el. Máis dun xersei me rompeu cos seus dentes. Pero eu feliz. Por certo, naqueles tempos tamén pensaba e tamén existía. Unha en punto da noite.
