A esperanza do labrego
Estou coma se me pasara un tractor por encima. Aínda así quero correr polo espazo horario da unha da noite e choutar dunha idea a un pensamento, ou dunha filosofía a un proxecto. Estou baldado. Pero imaxino o ruído do mar e sinto que todo está por chegar. Que o astronauta que quero ser está tan en cirolas que só me queda a opción de despegar nunha folla de loureiro. Estou canso. Salto polos penedos de Barricobos e deixo que o xogo da cireixola durma aquel tempo baixo a miña sombra. Sento á beira do escudo do Real Madrid e non me sinto capaz de reescribir a historia. Todo ten o seu momento. Aquel foi de cando as lavandeiras rebulían baixo os fociños das vacas. Estou fundido. Pero o son de Milladoiro arrástrame polo santo da pólvora e o ritmo da perna esquerda marca a distancia que vai entre a aflición e tres aleluias. Nunca deixarei que ninguén marque o meu camiño. Aínda que sempre viaxarei polo carreiro que alguén debuxa sobre as miñas veas. Ou sobre o meu sangue. Maldita escravitude nestes tempos de liberdade! De que? Nada. Tan só era un soño, un sentimento. Estou esgotado. De dar coa machada sobre anos de coidados. De agachar as costas sobre sementes de fatigas. De cavar co sacho regos de esperanza. Pero a esperanza do labrego é efémera, pasaxeira.
A flor do toxo
Alguén quixo acusarme máis dunha vez de que son flor dun día. A min!, precisamente a min!, que son toxo de todo un inverno. Hai xente que non sabe distinguir unha fouce dun fouciño, nin as dereitas das esquerdas, nin unha frieira dunha penca, nin unha
romana dunha pesa, nin unha presa dunha présa. Si, aínda alucino co asunto da flor co toxo. Se aínda fora a flor do toxo. Por certo, a flor do toxo é bonita. É ben bonita. E é nosa. Xenuína. Galega-galega. É riquiña. É amarela. É saborosa. É vistosa. Ver unha ladeira dun monte chea de toxos, chea con flores de toxos; iso non ten prezo! Por certo, a ver se agora alguén vai pensar que eu son un toxo. Dixen o do toxo por iso de que é noso. Eu, realmente, son bo coma o pan, son un forno de leña, un verme luceiro, un sapoconcho ó sol, un lagarto de color. Eu son a auga quente da burga de Baños de Molgas, e a torre da igrexa parroquial, e a Aira de Arriba, e a estación do ferrocarril, e a altura da ponte das Cepas, e a base da ponte vella. Sei que son flor dun día en certos pensamentos. Pero tamén son o asubío desde calquera outeiro, o rabo do can Uriarte, os cornos das vacas, os libros da biblioteca e, tamén, as novelas de Marcial Lafuente Estefanía. Non son toxo. En tal caso, a flor do toxo.
Quero unha revolución!
Cando eu era pequeno desexaba que chegara a revolución. Agora que son maior desexo que chegue a revolución. Pero a revolución non chega nunca. Vimos baixo a bota opresora dun poder cobizoso e inicuo. Vivimos tiranizados e asoballados entre sorrisos falsos de algodón e leis que se cospen por bocas famentas de fame. Fame de poder. Quero que chegue a revolución! Quero ser eu a bota opresora e a cadeira de brazos na que descansen todas aquelas ideas que se xungan coas miñas. As ideas opositoras
metereinas nunha formigoneira para amasalas e que se podrezan entre elas. Vivimos baixo o ollo de falcón que nos marca o percorrido dun sometemento rastreiro e baballoso. Agora desexo que chegue a revolución. Pero esta non ten un guía que flote por entre as conciencias amorfas dun pobo que morre. Eu quero erguer o espírito guerreiro, mais nin tan sequera consigo acumular lume nos ollos nin carraxe nas veas. Nin tan sequera teño unha machada para cortar as súas ideas. Tampouco habería cemiterios para albergar tantas cabezas. Vivimos baixo o poder duns malnacidos que nos cospen nese desexo revolucionario que non asomará nunca. Que nunca deixarán que asome. Por deus bendito, quero unha revolución! Necesitamos unha revolución!
Exercer a liberdade
Dicía Clara Campoamor que a liberdade apréndese exercéndoa. Seguro que si. Pero no noso país, en moitos aspectos, a algúns aínda nos entra a risa ante esa definición. A ver se pensades que porque vivamos en democracia xa somos libres. Como digo, en moitas cuestións aínda nos pechan as bocas e ata poida que incluso os sentimentos, que xa é dicir. Mira por onde se me dá hoxe, pola liberdade. Cando son un paxaro engaiolado entre catro parágrafos mal escritos. Ou un reo na cela de castigo por dicir cousas que non se poden dicir. En moitos lugares do noso país aínda non se poden dicir cousas. Ou sexa, palabras. Hai palabras que mancan. Hai palabras que matan. Hai palabras que, principalmente, doen, doen moito. Hai palabras que te funden. Por dicilas e tamén porque chas din. A palabra é fodida. Sempre o foi. E dona Clara Campoamor creo que o sabía ben. A liberdade apréndese exercéndoa. Si. Pero o peor é cando non cha deixan desempeñar ou cultivar. Ese é o gran problema de hoxe en día. E de sempre. Pois mira que estás negativo ti hoxe. Negativo, negativo... non será tanto. Pero ó mellor si é aceptable dicir que estou realista, que son realista. A liberdade debería ser a cúspide, o cumio, o cénit dunha persoa... cando lla deixan exercer. Viva a liberdade!
