O ladrón de nenas

I
«Miña nai non me quere. Meu pai non me quere. Meus pais non se queren...», pensaba Tania, mentres lle servía o xantar á mochila do colexio.

- Meu amor, apetéceche máis salchichón? - e ofrecíalle un anaco de pola de piñeiro enriba dunha lousa.
- (…).

- Cando veña a cativa do colexio, podemos ir ata Lugo a ver unha película de debuxos e logo ir a cear unhas hamburguesas, non si?
- (…).

- Se non queres máis podemos durmir unha sesta, que hoxe estarás moi canso de atender aos pacientes na consulta.
- (…).

Tania puxo a mochila enriba da herba do prado, deitouse ao seu carón, tapouse coa chaqueta de diario e acariñouna.

«Miña nai non me quere. Meu pai non me quere. Meus pais non se queren...»

A noite anterior fora un inferno para Tania. A cea convertérase pouco a pouco nun inesperado campo de batalla verbal. A nai decretou unha tregua para evacuar a Tania e a súa irmá pequena, Jéssica, para a cama. Os patróns, alleos á liorta, aproveitaron a oportunidade para marchar, amoucados, para o seu cuarto.

Tania non podía durmir e non polo cedo que era. A súa mente debatíase entre poñerse en off, coa cabeza debaixo da almofada, ou aguantar a respiración para poder escoitar o que pasaba na cociña. Como era de esperar, venceu a intriga. O renxer do portón da entrada e o escallar do coche do papá na aira deixou paso ao baleiro máis grande endexamais vivido por ela. A súa mente tardou en apagarse pero as badaladas do reloxo do cuarto grande foron minguando ata facerse imperceptíbeis para Tania, ao igual que o motor do vello Ford Escort do pai.

Cando a cativa se ergueu para ir á escola, o pai xa marchara para a obra, pero isto ignorábao Tania. Durante o tenso almorzo a pequena non puido evitar preguntar:
- E papá?
E un longo silencio foi para ela a resposta concluínte.

II
Benigno nunca se perdoou aquel grave erro. A imaxe daquela cincenta mañá de marzal aguilloáballe os ánimos, un día tras doutro, corenta e cinco anos despois, converténdose nunha pesada e inxusta cruz sobre as súas xa podres costas.

As augas do río Navia corrían bulideiras illando aos salgueiros das orelas nunha rápida carreira que anegaba parte das máis vizosas terras daquel val. As cabañuelas foran claras nos seus prognósticos, marzo ía ser un mes de auga.

Benigno abandonara Doiras para ir vivir coa súa dona Milagres a Liber. Entre os dous mercaran unha modesta casa e enchérana de vida co nacemento de Carme. Estaba orgulloso de desafiar a un pai que tratou de impedir aquela voda pola orixe humilde da súa esposa, porque, tres vacas e unhas pitas non os convertían en ricos, pero permitíalles percorrer a senda vital coa cabeza ben alta.

Carmiña non parou ata que Benigno a levou con el ao prado da Ribeira. Acompañounos a Perla, unha cadela nova de palleiro que nunca se separaba das vacas nin do dono. Sentou no toco de sempre e con Carme no colo comezou a contar vellas historias de mouros e princesas.

Pero os intensos ouveos de dor da Perla dende o outro lado do camiño interrompérono. A cadela de Fermín estivera por alí acirrando a Perla uns minutos antes, e Benigno sabedor da xenreira que se tiñan, saltou coma un resorte a separalas. O resultado inmediato foi unha orella esgazada pero cando regresou ao prado unha ausencia infinita converteu o aire en chumbo.

Acababa de ser un imprudente, deixara a unha pícara de tres anos soa. Berroulle mil veces pero só contestaba o murmurio perenne das augas. Efectivamente, só elas tiñan a resposta; o corpo sen vida de Carme apareceu prendido nunhas polas que invadían o caneiro do vello muíño de Faxín que había augas abaixo. Alí estaba Benigno, enchoupado ata a cintura co inerte corpo da filla nos brazos. O croque na pequena fronte aínda zumegaba sangue, pero el volvérase de pedra.

III
- Seméllame raro que a cativa marchara soa da casa.
- A min tamén, por iso estou convencido de que El está detrás de todo isto -respondeu con firmeza Henrique ao seu veciño-. Non hai moito tempo que aínda o viron en San Román preto do colexio, mirando como xogaban os nenos no recreo. Pero non te preocupes que axiña teremos novas do asunto. Mandei a meu fillo co Bernabé para que foran ata a súa casa.

A alumna de cuarto de primaria do CPI de Cervantes, collera o transporte escolar como todos os días. A nai esperábaa na casa para darlle a merenda, porque segundo lle contaban os mestres, a cativa non adoitaba xantar ben no comedor escolar e estaba nas medras. Pero aquel día a tardanza superaba todos os límites, así que despois de buscala polos arredores e chamar á nai dun compañeiro de escola, decidiu comunicarlle o suceso á Garda Civil.

O campo da feira de Quindous encheuse decontado de xente a matinar sobre o posíbel paradoiro da cativa, mentres que Álvaro, un dos gardas forestais dos Ancares, xunto co pai da cativa, organizaban ás preto de cen persoas participantes na procura.

A Henrique e Modesto tocáralles buscar cara a Vilaver. Levaban os cans de caza con eles e non deixaban silveira sen rastrexar. O silencio rachouse cunha música que non parecía vir a conto. Era o móbil de Henrique que desafiaba a pouca cobertura do lugar.

- Papá, estamos en… acabamos de… e o vello non está. A… sa está pe…

- Merda de teléfonos! Nunca funcionan cando máis os precisas. Pareceume escoitar que a casa estaba pechada. Seguro que foi El quen levou a Tania. Os veciños din que rexe ben e que o do rapto de Mercedes foi unha arroutada de tolemia provocada pola morte da filla, porén, eu sigo pensando que está desequilibrado. De feito, non é a primeira vez que pescando no Navia mo atopo axeonllado, lavando a cara na beira do río.

- Home aí tes razón. Díxome Suso da Costa, que só deixara de facer iso o día en que lle morreu a muller. Hai que estar tolo para irse lavar ao Navia de inverno!

IV
Aquela mañá de abril, Benigno saltou da cama dun chimpo e abriu as contras da xanela do cuarto para que a exigua luz do día vestise co habitual manto cromático as escasas pertenzas que foran reunindo de casados. Baixou á cociña e colleu un chourizo cocido, un pouco de queixo de vaca que eles mesmos facían e un anaco grande de pan de centeo. Dende a morte de Carme, Benigno parecía unha santa compaña, pero aquela mañá erguérase cunha vitalidade renovada.

- Vou pasar todo o día na Chousa coas vacas e de paso rozo un pouco os arredores que xa logo chegan as silvas ao medio do prado -comentáralle a Milagres con determinación.

Benigno e a dona mercaran unha casa terrea afastada do resto da parroquia grazas á herdanza dunha tía solteira que vivía no Cereixal. Dous alpendres non moi grandes tornábanlle o vento do norte e un par de cerdeiras vellas atraían á mocidade de Liber polas noites de San Xoán. Benigno era consciente de que os “paxaros” da zona eran máis lambóns do habitual pero nunca se molestou moito en tornalos, todo máis, gastáballes algunha broma.

A néboa, coma pano de fondo dun inmenso teatro denominado val do Navia, resistiuse a ofrecerlle aquela paradisíaca imaxe ao astro rei. E cando o fixo amosou unha escena de incerteza que pouco a pouco se foi espallando, coma fichas de dominó, sobre a parroquia de Liber e arredores. Foron os rumores da desaparición dunha cativiña de cinco anos chamada Mercedes, filla de Xosé, o albeite das Pontes de Gatín, e de Saturia, a filla de don Faustino.

Milagres ocupou a mañá na casa de Celestina. Aquela vella viúva, con cartos pero sen os folgos de antano para realizar as tarefas de diario, atopara na muller de Benigno os brazos fortes e o lombo rexo que ela tivera de moza. Axudáballe a roxar o forno e a cocer, e a cambio, compensábaa cuns cantos bolos de pan.

A noticia da desaparición chegou a oídos de Milagres cara o xantar por medio de Andresiño de Forneiros e fixo que se desequilibrase a cesta dos pans que con tanto tino carrexaba na cabeza. Quedou estarrecida porque estimaba a Xosé e a Saturia coma irmáns seus. A fin de contas, foran eles os que máis lles axudaran cando se viñeran para Liber, e a súa falecida Carme consideraba a Mercedes como a irmá maior que non tivera.

Milagres colleu o sombreiro de palla da sega, a vara de afalar as vacas e sen xantar arrincou por aqueles lugares onde as dúas cativas adoitaban agocharse para xogar. A busca foi baldeira, así que partiu cara ao monte veciñal. Cruzouse con moitos veciños pero as caras de desolación eran o suficientemente elocuentes. Durante a tarde varias persoas rastrexaran o río, miraran nos pozos, remexeran as matogueiras pero Mercedes non daba pistas.

Milagres decidiu ir cara á Chousa para informar a Benigno do sucedido. Quedaban poucas horas de luz e había que facer un último esforzo para atopala. Pero a sorpresa foi que non había rastro nin de vacas nin do home. Mirou ben e viu como os valados zumegaban a mesma vexetación que antes, polo que froito dunha iluminación divina arrincou con paso firme cara o prado da Ribeira.

Cando chegou, atopou a Benigno sentado no vello toco de castiñeiro coas vacas no prado e con Mercedes no colo, acariñándolle o pelo e chamándolle Carme.

Estaba pampo e non respondía aos estímulos externos. A pequena estaba cansa de chorar e cando viu a Milagres saltou a abrazala. O suceso non chegou a instancias maiores pola lei que se tiñan as dúas familias e o mal momento que estaba pasando Benigno, pero o alcume de “ladrón de nenas” acompañouno ata os tempos de hoxe.


FICHA TÉCNICA
Idioma: galego.
Xénero: narrativo (relato).
Público:adultos.
Ano creación: 2005.
Publicación:inédito.
Outros:segundo Premio de relato no “14º Certame literario “A Pipa” da alta montaña luguesa” na categoría de maiores, organizado pola Asociación Cultural “A Pipa” de Becerreá no 2005.