Agora si que é verdade que se acabou o que se daba. Agora si que é verdade que todo volve á rutina. Coa festividade dos Reis Magos remataron días de fartura, días de consumismo e días de moitos desexos coa boquiña pequena. Coñecemos ós Reis Magos porque con eles chegan os agasallos. Pero eles non son tamén os que traen a orde de que, ó día seguinte, aquí paz e despois... a traballar nugalláns? Pois iso, entra, entrou xa a rutina invernal.
Agora, xeralmente, os Reis Magos representan tan só as famosas cabalgatas e os sempre desexados agasallos. Pero na miña época, e máis en concreto ós que eran labregos coma un servidor, iso dos agasallos era un dicir. Ou, aínda máis, era case un día odioso porque ó ir á misa, vías a aqueles nenos acomodados cos seus cochiños ou as súas bonecas e caía a envexa por nós abaixo. Iso si era un calvario. Na miña época, a auténtica festividade dos Reis Magos era o día 5 pola noite. Ó andar no monte coas vacas semellaba que non acababa nunca a tarde para tanguer os animais e, logo de meter algo á boca, xuntarse tres ou catro amigos e ir casa por casa cantando as panxoliñas. Que nós nunca diciamos panxoliñas nin rabo de gaitas. Nós simplemente era: imos cantar os Reis.
E iamos. Coa vergonza nas meixelas das caras, pero empurrándonos uns ós outros para perder o medo, o pudor e chamar nas portas dos pobres e iniciar as panxoliñas. Porque nas portas dos ricos, a cousa non pintaba nada ben. Canto lles custaba soltar unhas cadeliñas! Algúns, nin a tiros. Dar non daban, pero tampouco se libraban do escarnio, da mofa: Pelica marrana, canteiche os Reis e non me deches nada. Así lles berrabamos diante das portas e das fiestras, para que nos oísen ben, eles e os veciños. Algúns ata saían de mala maneira para escorrentarnos.
As primeiras pesetas eran para o Peninsulares ou o Celtas. Que había que fumar o paquete enteiro para non levar nin un cigarro á casa. O resto dos cartos, eu polo menos, e de parviño, dáballe todo á nai e... adeus, moi boas; xa non vía un can. Ben podía deixar algo para tomar un Vila (refresco de laranxa) ó día seguinte, pero... a inocencia e o medo á nai... por se se decataba.
