Jiménez Losantos

Escoito a Jiménez Losantos cinco minutos diarios, arredor das sete e cuarto da mañá. Os seus comentarios son “afervoados”, incisivos, ás veces insultantes, e aínda que respira claramente, téñolle escoitado arremeter contra case todo, menos contra a xerarquía relixiosa, que deso xa se encargan outros.

No que eu escoito, non é moito máis insultante que algúns líderes dos primeiros partidos, pero este é xornalista, e os xornalistas non temos a mesma patente de corso.

Eu coñecín a Federico hai arredor de vintecinco anos. Eu estaba na Cope, el non. E entrevisteino para o programa “En Directo” que eu facía na emisora lucense que ven de cumprir corenta anos.

A Jiménez Losantos, entón escritor ben novo, secuestrárao un grupo independentista catalán, que o deixou en liberdade ó día seguinte despois de pegarlle un tiro nun xeonllo.

Eu comprendo que despois de algo así non lle quede moita querencia por quen respire parecido ós seus secuestradores. Pero cada quen é como é, e Losantos usa a palabra para defender as súas ideas, e quen queira levarlle a contraria faga o mesmo e non se dedique a apedrear emisoras logrando unha sonora victoria sobre a señora da limpeza que naquel momento se dedicaba a poñer orde no que os radiofonistas descompuñeran durante o día.

Eu teño a experiencia de estar sitiado por unha turba enardecida hai pouco máis de catro anos. Entre a pedra e o sitio, prefiro a Federico.