Honor ó apelido
Cada vez estou máis convencido de que os apelidos póñense por algo, que teñen o seu aquel, que traen o seu significado tras de si. E non só para mofarse del ou deles, como foi o caso non hai moito de Ramiro Folla. Os galegos sabemos que o seu apelido vén do órgano vexetativo das plantas ou das árbores. Tamén hai un apelido que semella que lle sentou como anel ó dedo a un veciño de Calvelo de Lama Má, no concello de Baños de Molgas. Tal veciño respondía ó nome de Verísimo Rodríguez Incógnito.
Atención ó segundo apelido (por certo, non é a primeira vez que o vexo escrito). Porque ten moito que ver coa noticia que apareceu nos xornais nos primeiros días de outubro de 1922. Resulta que o gobernador civil da provincia de Ourense interesouse pola busca e captura de Verísimo Rodríguez Incógnito, desaparecido do seu domicilio da aldea citada. Non sei que falcatruada fixo, pero de que lle facía honor ó apelido de Incógnito estábase a ver: o homiño andaba desaparecido, intúo que estaba de incógnito ó mellor en calquera casa de veciño ou en calquera corte ou palleira. Por aqueles tempos, perigosos en case todas as facetas, cada un escondíase ou intentaba pasar de incógnito onde puidese ou como puidese. Verísimo nese outubro fíxolle honor ó apelido.
Catro Camiños
Camiño polo lado esquerdo da estrada ó mesmo tempo que penso que ó mellor estou lanzando unha esaxeración. A tal estrada semella máis unha verea de estante, ou unha corredoira. Decorre por entre unha carballeira e con continuos atrancos en practicamente todos os puntos. Cando andei pouco máis de corenta metros dixen (para min mesmo) que para onde ía eu, alma cándida! Ante este filosófico pensamento, collín, e como quen non quere a cousa, ou como si quería o dúo Pimpinela, peguei a volta, é dicir, que peguei así coma un xiro e quedei mirando para a igrexa que se vía alá ó fondo, moi ó fondo. Ou sexa, que retrocedín eses corenta e poucos metros para sentar á sombra dun salgueiro e pensar, profundamente, cal camiño coller agora. Porque o asunto tiña o seu aquel: que realmente partían daquel punto tres estradas máis. Si, aquí tamén esaxero: tres carrilleiras máis. Unha ía en dirección norte. Outra en dirección sur. E a terceira levaríame para o oeste. Cando asomou no meu pensamento esta última palabra, a imaxinación fóiseme, claro está, para o Far West. Ouh o Far West!, exclamei así coma se fora nunha viñeta. Porque o Oeste das novelas baratas gústame e, ante isto, o normal era que collese este camiño, esta carrilleira. Pois non!; quedei sentado e pensando.
Cara de ferruxe
A mal tempo, boa cara. É complicado poñer boa cara cando as adversidades se che botan enriba. Adversidades veniais, iso si. Pero suficientes para, mirándome nun espello, ver cara de ferruxe. Primeiro; quixen ver unha obra de teatro na Valenzá e, por unhas e outras cousas, chegamos xusto a tempo para ver que o aforo xa estaba completo. É certo que era unha obra de temática infantil, pero tamén é verdade que a representaba
Sarabela Teatro, que xa son palabras maiores. Segundo; a peor adversidade, a que me puxo cara de ferruxe: que de paso que levaba a Xoel a Celanova a adestrar, tivemos que pasar polo centro de Ourense por causas alleas a nós. Estaba a noite (as oito xa é máis que noite) como para meterse no centro: inicio de fin de semana, chuvia e, para rematala, Venres Negro. É dicir, caos circulatorio. Porque, se xa somos malos conducindo en situacións normais pola cidade, imaxinade chovendo. E imaxinade con medio Ourense abalanzándose coma posuídos a uns comercios que xa fan unha feira dese outro mercado ianqui chamado Venres Negro. Semáforos. Chuvia. Dobre fila. Cara de ferreiro. Cristais empanados. Cabreo. Tensión. Cara de can. Cabreo. Tensión. Tempo que se bota encima. Cara de poucos amigos.
Nosa pilastra, noso sostén
O ritual das mañanciñas domingueiras é o de erguerme tarde e marchar coa muller a tomar un café e ler La Región. Rematada esta saímos para ir mercar o pan. Tres mociñas abórdanme xunto á panadería. Déronme un papeliño moi ben envolto e atado cun fío de cor violeta, creo. Papá, irmán, amigo... tes medo de regresar só á casa pola noite? Tes medo de saír só a facer deporte? Eu si teño medo de saír soa, e non quero telo. Enfronte mesmo, o concello de Barbadás tiña instalada un toldo polo do Día Internacional de Eliminación da Violencia contra a Muller. Chapeâu para este concello que leva xa un tempo loitando contra moitas adversidades sociais. Merquei a barra de pan e xusto cando chegaba á altura da muller (ela quedara a esperarme), tamén lle estaban a dar outro papeliño. 1 de 4 adolescentes ve `normal´ a violencia na parella. Axúdanos a cambialo!. Quero poñer o meu granciño de area con este pequeno relato. Porque a tal violencia non soluciona nada. Tan só produce medo. E co medo dentro non sabemos vir. Atrofiámonos. E con razón. Sei que é complicado amansar o demo que levamos dentro. Pero entre todos temos que conseguilo. Hai que recoñecer dunha vez por todas que a muller é a nosa pilastra, o noso sostén. Foino sempre. E será sempre.
