Cuspir cara ó ceo

Cuspir está mal visto.
É de mala educación.
E e se cuspimos cara ó ceo…
¿Qué quere que lle diga?
Os cuspes poden volvérsenos á cara.

Ninguén pon en dúbida que a soberbia existe.
Tampouco cabe ningunha dúbida de que quen menos soberbia teña, ten abondo.

XA A INFANCIA DESDE A SÚA TENRA IDADE EMPEZA A CULTIVALA:
-“Os meus papás teñen…. e os teus non teñen”.
-“Eu teño… e ti non tés”.
-“O meu papá é o máis rico do pobo”.
-“A miña mamá é a xefa de moitas persoas no seu traballo.”
No faltan tampoco as burlas, os insultos, o desprezo polos máis febles.

E SE PENSAMOS NOS ADULTOS:
-Hai persoas adultas que se alegran cando a outros lles vai mal.
Din máis ou menos:
“¡Vaia home vaia, vaia muller vaia, mira onde se foi meter…!”
-Incluso hai quen lles desexa todo o mal do mundo.
“¡Ogallá nunca máis…!”
-Fanfarróns e fanfarronas tamén hai.

RESUMINDO:
Os nenos son o reflexo do que ven nos adultos.
É doado concluír que en moitas familias reina a fanfarronería e a soberbia.
¡Un auténtica pobreza!

CANDO NOS COMPARAMOS CON OUTRAS PERSOAS PARA MOSTRAR A NOSA SUPERIORIDADE, ESTAMOS CUSPINDO CARA Ó CEO.
Nin sabemos nin nos imaxinamos o que podemos necesitar desas persoas.
TODOS SOMOS RICOS NAQUELO QUE A VIDA NOS DÁ E TODOS SOMOS POBRES NO QUE NOS FALTA.

A infancia que agora presume diante dos menos privilexiados; non sabe como evolucionarán os outros, nin as voltas que dará a vida.

Os adultos que van fanfarroneando pola vida, tampouco saben como acabarán.

¿QUEN LLE DIRÍA A CERTAS PERSOAS “ILUSTRES”, -QUE SE CRÍAN OS DONOS DO MUNDO-, QUE ACABARÍAN RENDENDO CONTAS ANTE UN TRIBUNAL CON BASTANTES PROBABILIDADES DE VÉRENSE PRIVADOS DE LIBERDADE POR CERTO TEMPO?
-¿Por qué chegaron a esa situación esas persoas?
¡Pola soberbia e pola avaricia!

-¿Qué falta tiñan de vérense neses apuros?
Ningunha.

¿Por qué acaban tan mal?
Porque CUSPIRON CARA Ó CEO e agora os cuspes vólvenselles ás súas propias caras.

“Nin as fagas nin as temas”, dícía a miña avoa.
Tamén dicía: “Deus castiga sen pau nin pedra”.

Agora no se lle din esas cousas ós nenos.
Agora parécenos que nacemos máis adiantados e máis ilustrados que os nosos devanceiros.
Penso que estamos equivocados:
NACEMOS IGUAL QUE SEMPRE.
TAMÉN MORREMOS IGUAL QUE SEMPRE.
O que cambia son os medios que temos; pero no fondo temos as limitacións de sempre.

Seguimos tropezando dúas e máis veces na mesma pedra.

“SOMOS LIMITADOS”
Este será o título do seguinte artigo.

Moitas grazas pola súa humildade e por vivir cos pés no chan e a cabeza moi alta.
Eso é o importante.
Moias grazas por terme na súa consideración nesta ocasión