A mal tempo, boa colleita
Todos os sábados toca ir á aldea da muller. Fomos. Pero como o tempo climatolóxico non axudaba para facer algo útil, non quedou outra que ir ós cogomelos. Para matar o outro tempo. Así é que, aínda chovendo un pouco, collemos con dirección cara ás Veigas e cara ó Val. Todo por entre piñeiros. Axiña apareceu o primeiro boleto. E
se buscabamos por entre as carqueixas, os boletos asomaban a moreas. En non todos os lugares había carqueixas. Pero foron suficientes aqueles nos que as había para encher axiña dúas cestas de cogomelos. A mal tempo, boa colleita. Claro que, de xeonllos para abaixo puxémonos coma pitos. Marchamos para a casa con dúas cestas de boletos e uns dez níscaros, os primeiros que colliamos este ano. Pola tarde, a miña muller non respectou o slogan ese de que a sesta é algo sagrado no noso país, xa que logo de xantar, non tardou en escaravellar sobre a miña orella para saír a dar outra volta. O que significaba, máis setas. E non houbo maneira; tanto me aburriu que non quedou outra que erguer da cama. Menos mal que xa dera eu unhas boas cabezadas. Fomos e pillamos outra cesta máis, agora xa con bastantes máis níscaros. En total, tres cestas. Xa temos con que acompañar as comidas durante uns días. A mal tempo, boa colleita.
As idioteces
Sento por segunda vez ante o ordenador porque aínda é cedo para marchar á cama, e a pesar de que xa pasa das doce e media da noite. Ós sábados, quéirase que non, un marcha para o leito un chisco máis tarde. Mañá non hai que madrugar. Entón sento por segunda vez para contar que o universo é infinito e o meu pensamento non sei se é plano ou curvo, se é longo ou curto. Máis ben longo... porque penso moito e durante moito tempo. Tamén podo contar que o jazz de John Coltrane a estas horas e como para dicir que oxalá o seu tema non remate nunca. E que tal se digo que o ronsel dun avión é como a pegada que deixamos cando esbardallamos de máis. Claro que a algúns non nos preocupa barallar ou baduar e deixar testemuño. Hai outros que acochan debaixo dunha cónchega, pero... que lentitude ser tartaruga. Sentei ante o ordenador para pregar polas almas dos que van e veñen por esas novelas baratas que teñen moitas palabras pero que non din nada. E hai unhas cantas. Co bonito que é declamar un poema mirando cara á lúa vella. Nesta fase, a propia lúa, xa é poesía. Sentei ante o ordenador para dicir o que acabo de dicir e.. adeus, moi boas. Así de simple se escriben ás veces as idioteces.
Medo a que...
Medo a que o murmurio entre pola porta medio aberta dun corazón cheo de alento. Medo a que o silencio non se vaia nunca dunha tarde de domingo, onde a vida quere deitar sobre as ondas dun océano para que a leven ante un sorriso divino. O tempo, a distancia, os sentimentos, os latexos aboian para non afogar. Medo a que na diferenza de horario se perda o desexo dunha mensaxe, dun alento, dun entendemento. Hai entendementos que viaxan por entre as estrelas do universo e acougan baixo as
sombras dunhas silveiras. Medo a que o vento alborote, alporice as metáforas dos versos. Sempre haberá metáforas que digan que a vida é coma un asubío que furga por entre a néboa para deitar sobre o niño dunha rula. Sempre haberá versos que rimen un desexo cun alento e un socorro cun reforzo. Un reforzo de tenrura, de aprecio. Un reforzo eterno. Oxalá a eternidade asente sobre as cadeiras da alma. Oxalá os soños canten as verdades que flúen entre noites cheas de insomnio e de silencio. Medo a que o ceo deixe de ser azul ou branco. Medo a que sobre o universo só se vexa negrura ou escuridade ou mingalla. Co bonito que é contemplar batas brancas que ondean polo firmamento dunha paixón.
Xeitos para ser un cadáver
Din que hai feridas que non cicatrizan nunca. As do amor, as das xenreiras... Pero tamén tardan en cicatrizar as que veñen precedidas por liortas que van máis alá dunha pendencia. Alá polo mes de agosto de 1921 ó veciño de Froufe, en Baños de Molgas, Ángel Lamas Movilla, de 34 anos de idade, e cando estaba nunha finca da súa propiedade, achegóuselle de malas maneiras o seu circunveciño Emilio Cid Rodríguez, dez anos máis novo, co que semella que tiña antigos resentimentos, e sen mediar palabra empezou a dispararlle cunha arma de fogo. O ferido intentou fuxir (quen non!), pero claro, ferido non se corre coma un galgo, polo que o agresor axiña o alcanzou e pensou que se a arma de fogo non acababa con Ángel, ó mellor conseguía rematalo cunha navalla barbeira, polo que lle meteu un corte nas costas duns 24 centímetros de lonxitude (ata sería capaz de pensar de asimilala á súa idade). Pois nin por esas, oe! Ai si; ti vaia se morres aquí! E sen andar con panxoliñas saltoulle na aña, saltoulle na chepa e mordeuno no beizo superior, de onde lle arrincou un cacho de carne. Contas as crónicas que o estado do ferido era de gravidade. Madía leva! Como non ía ser grave se o pobre pasara por todos os xeitos para ser un cadáver. A Garda Civil, como non, detivo ó agresor.
