Tempos revoltos

Aínda que me esforzo por entender certas cousas, a verdade é que me costa crelas.

-Cóstame crer que un día si e outro tamén, haxa homes capaces de asasinar á muller que un día dixeron que amaban.

-Cóstame crer que haxa menores, moitos menores que sen estar acompañados por ninguén, poidan cruzar fronteiras en “condicións moi singulares”.
E o que é peor: en boa medida, quedan abandoados á súa sorte…

-Cóstame crer que haxa persoas que se dediquen a traficar con rapaciñas para mételas en prostíbulos.

-Cóstame moito pensar que alguén pode tirar un bebé pola ventá para desfacerse del ou para vingarse da súa naiciña.
E máis me costa aínda que poidan matar o froito do seu sangue.

-Cóstame crer que familias que foron católicas toda a vida, agora teñan pagáns no seu fogar.

Hoxe en día son poucas a familias que bautizan ós seus descendentes.
Ignoran o feito relixioso e van polo mundo sen entender boa parte da pintura, da escultura, da arquitectura e da cultura da vella Europa e do miundo enteiro.
¡Tan mal o fixeron!
¿Non lles queren dar unha oportunidade ós seus pupilos?

-Cóstame crer que son moitas as familias que lles poñen nomes extranxeiros ás súas criaturas, cando temos nomes preciosos na nosa terra.
Rachan coa tradición, así; sen máis nin máis…

-Cóstame crer certas conductas de persoas que ocupan postos de moitísima responsabilidade; cando tiñan que ser un exemplo para os cidadáns de a pé.
En fin…
-Cóstame crer moitas cousas

Xa sei que estes casos son casos aillados, pero aínda así...non son tan poucos.
Por veces penso que estamos vivindo uns tempos moi revoltos:

-Uns tempos nos que todos “cremos” sabemos de todo.
-Uns tempos nos que “pensamos” que todos somos iguais.
-Uns tempos nos que “podemos dicir o que se nos antolle” porque seica a eso se lle chama: ”LIBERDADE DE EXPRESIÓN”

Nos meus tempos era:
“MALA EDUCACIÓN”
“MOI MALA EDUCACIÓN”

QUERO SER OPTIMISTA, SEMPRE HAI RAZÓNS PARA SER OPTIMISTA; PERO QUIZAIS TEÑA QUE DARLLE A VOLTA A MOITAS COUSAS.

-Quero pensar que chegará o día no que ningún home matará ás mulleres, non só non as matará; senón que chegará a comprendelas, a respetalas e a querelas.

-Quero pensar que esas criaturas que se ven obrigadas a dormir nos andares das comisarías, encontren cariño e comprensión para poder medrar e facerse homes de ben.

-Quero pensar que as rapaciñas que van enganadas e forzadas á prostitución encontren unha saída digna para as súas vidas.

-Quero pensar que tódolos bebés serán queridos nas súas familias e que chegarán a ser persoas de ben.

-Quero pensar que as familias católicas recapacitarán a ver se os valores, que lles dan hoxe en día ós seus nenos, son mellores que os que lles deron a eles.

-Quero pensar que recuperaremos os nomes de toda a vida, que conservaremos a tradición familiar e que conservaremos a nosa propia idiosincrasia.
¡E que celebraremos as onomásticas!
¡E que nos felicitaremos!
¡E que aportaremos alegría e santidade á vida!

-Quero pensar que os adultos recuperaremos o sentidiño, porque se non….imos a pique.
Confío que o recuperaremos.
OS RÍOS DESBÓRDANSE CANDO HAI ENCHENTES, PERO DESPOIS VOLVEN AS AUGAS ÓS SEUS CAUCES.
A humanidade desbordada, tamén debe volver ós seus cauces.

“VOLVER Ó CAUCE”
Este será o título do seguinte artigo.

Antes de despedirme, quero pedir perdón porque hoxe parece que vin o mundo con lentes de sol.
Quizais por eso vin o mundo un pouco escuro.
Pode que non sexa para tanto.

Din que todo é verdade ou mentira según a cor do cristal con que se mira.
Cambiarei os lentes por uns transparentes.
E todo sairá ben.
Claro que si.
Para eso estamos aquí.

Grazas por terme na súa consideración nesta ocasión.