viernes, 26 de abril de 2024
fago que traballo) e xa digo, nin chego á categoría de español medio. Pobre de solemnidade! Por certo, o político chegará a ministro por ser rico ou por ser político? É igual; o caso é que ó chegar a ministro... aínda se pon máis rico. E repito unha vez máis: ninguén se pon rico traballando. O que queira coller a indirecta que é máis directa que unha frecha envelenada é porque é listo. Lanzo a directa porque hoxe non me apetece falar de corrupción nin de ladroízo nin de malversación nin de ningún oficio semellante e pertencente á rama dos políticos. Non son ministro por falta de economía, pero, iso si, e aquí non hai quen me gane: son rico en ilusións, en confianza (a primitiva), en sentimentos, en pensamentos, en afeccións, en soños, incluso en realidades, pois gústame ser tal como son. Non me cambio por ningún ministro!
Sonora, A Piruleta, e está a contarlle ó oído os pormenores do partido de fútbol que viu onte pola noite na televisión. A Ida o fútbol non lle interesa nada de nada, pero por non ofender ó seu mozo, ás veces, aguántalle as súas verborreas. Claro que tamén, outras veces, axiña lle solta aquilo de que pareces o repertorio zaragozano, porque se repite unha e outra vez con tal penalti ou cal xogador. A Piruleta non lle queda outra que, de cando en vez, desconectar, pero, iso si, amosándolle un sorriso dentífrico dándolle a entender que o atende coma se estivera na misa. A realidade é a que pensa ela: O Pazpallau parece o repertorio zaragozano. Sempre semellou iso; sexa coa moza, sexa con amigos, como colla un tema, dálle que dálle ata que aburre ós propios mortos. No fondo é bo rapaz, pero... cansa, esgota e todos xa intentan afastar del. Menos a Piruletiña, claro, que lle quere con loucura. Os dous xuntan as cabezas e miran para a ponte do Muíño da Luz.
