O Val da Memoria e da Esperanza

Que a Basílica eo Mosteiro sexan un museo de memoria e escola de paz:

a. Para dar cabida a todas as agrupacións :culturais (universidades), organizacións sociais, partidos políticos ... e mesmo á Igrexa Católica (e outras igrexas e / ou relixións, como xudeus, musulmáns, etc.) Igrexa: un proxecto conxunto con varios grupos faise.

b. Que a chamada Basílica sexa un lugar de memoria para todos, pero sen ser unha igrexa confesional católica. Non é necesario eliminar os símbolos cristiáns (son parte da memoria histórica), pero outros símbolos sociais, culturais e de memoria da Guerra Civil e da historia hispánica deben situarse ao seu carón.

c. Que o Mosteiro sexa unha Universidade da Memoria, dende diferentes perspectivas, buscando a verdade común e múltiple nun xesto de diálogo, de escoita mutua. Unha Gran Facultade e Escola de Estudos de Memoria da Universidade Complutense (nunca dun partido político, nin dunha Igrexa concreta)

d. No ámbito do Val do C. (caídas, colgando-paredes, corpos ...) pode crear centros de memoria e casas e vida ... Tal vez un lugar de "oración e memoria cristiá", pero tamén con outros lugares sociais, culturais e mesmo artísticos e recreativos de varios xeitos.

e.- Que non se saque a Franco, xa que forma parte deste museo de caídos / cadáveres ...

f.- Quizais poden traer para o lugar, para enterrar os restos doutros políticos e pensadores: Azaña e Largo Caballero (sería un soño pedir tamén foran os de Unamuno e Machado A. quizais sería pedir máis?!) ... Eu tamén poñería a D. Juan Carlos I alí cando morra, xa que foi o que deixou ou pediu a Franco que fose enterrado alí ...

De calquera forma, Franco ten que ser, como parte do museo da historia da caídos / cadáveres, nun ambiente que ten que manter a súa calidade natural, como o Parque Monte e Roca, Memoria da vida que, a pesar de todo (Franco e os que fixeron a guerra) ten de ter éxito como a paz ... converténdose(en liña Ezequiel 37)

Levar a Franco a outro lugar significa "mistificar", dar unha importancia que non ten ... Imos deixalo alí, como memoria do disco ... a ver se cadra se pode converter, en diálogo cos demais mortos, unha fonte de recreación histórica e paz ... poderían chegarnos máis fortes paredes "memorias dos mortos" da historia occidental-americano, quizais comezando cun texto de Sófocles e Ez 25-31 (diálogos de inimigos mortos, unidos na tumba do sochán!), cos versos de J. Manrique e as cancións e danzas da morte que están ao comezo da literatura hispánica.

Que non leven a cruz (non confesional), que non a dinamitan. Certamente, noutras ocasións pensaba que o mellor sería derribar a gran cruz sobre a rocha e dinamitar a basílica interior, excavada na pedra ... deixando ese val como un puro mato de morte. Entón, el veu a miña mente estes días traducir o comentario rasgado F. Keil aos profetas Menores, especialmente Nahum, que querían "explotar" a cidade de Nínive, opresora sanguenta, e de Habacuc, que quería facer o mesmo co gran templo malvado da Babilonia.

Val dos Caídos .-preparaba unha conferencia sobre San Juan da Cruz: a memoria como fonte de esperanza. Isto pode ser o resumo de todo o anterior: só unha memoria xusta, ben purificada, pode converterse no principio da esperanza.

Isto quero para ese lugar, que debería chamarse o Val da Memoria e da Esperanza.