Franco, Franco, Franco, eufonía do 'Sanctus, sanctus, sanctus'

Non ao enterramento dos restos de Franco na Almudena

Ao fin, vai esmorecendo a figura de Franco e do franquismo no simbolismo. Emporiso aínda conservo fotografías recentes das igrexas coas listas de vítimas de "Caídos por Dios y por España"; aínda segue a "Cruz dos Caídos" en O Castro de Vigo, que o seu alcalde Caballero, do PSOE, que apelou e apelou deica o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia moi propenso ao PP, nunha sentenza curiosa , en galego temos a palabra "rocambolesca" (extraordinaria, esaxerada ou inverosímil), de xeito que esta cruz, insultando ás vítimas do réxime franquista, continúa para gloria dos vencedores, como di unha parte da xerarquía, referíndose á guerra: "es que aun no se dan cuenta que hemos vencido"

En calquera caso, a ver se Franco cae dunha vez do pedestal, xa que o pobo foi descubrindo a verdade das súas atrocidades no golpe, na guerra e sobre todo durante un longo período de ditadura. É difícil arrancalo do mausoleo e declaralo culpable de tanto crime, especialmente dos delitos de Lesa Humanidad. Imos ser claros: ningunha amnistía, xustiza e Parlamento no mundo, e moito menos do Parlamento de transición, é quen de amnistiar estes crimes, segundo o dereito internacional. Só un xuíz determinado polo mesmo réxime de Franco, en vigor a súa influencia aínda despois da transición, puido condenar ao xuíz, Baltasar Garzón, por atreverse a xulgar os crimes do réxime de Franco, moitos deles, non todos, cualificados como crimes contra a humanidade . Que paradoxo! A xustiza española puido xulgar a Adolfo Scilingo, criminal da ditadura arxentina; e agora a xustiza arxentina vai xulgar os delitos franquistas, porque eses crimes non poden ser xulgados pola xustiza española.

Onde Franco ten o refuxio garantido atópase nas xerarquías da Igrexa Católica. Ofrecen á familia un lugar na Catedral da Almudena para convertelo nun val de exaltación; a menos que sexa para darlle unha man ao goberno e retirar as castañas do lume. De todos os xeitos, outra oportunidade importante perdida para desprenderse da rémora da Santa Cruzada, do nacional catolicismo, dos honores baixo o palio, do infame concordato. E, sobre todo, xa pasou moito tempo por non cumprir coa obriga de pedir perdón por participar directa e indirectamente no crime franquista, na guerra e na ditadura. Lamentamos que moitos membros da Igrexa foran vítimas, mais lamentamos moito máis, por diversos motivos, que os xerarcas da Igrexa e do clero mantiveran unha unión tan íntima, facéndose correspondentes dos seus delitos.

A propaganda, logo da vitoria, chegou a tal límite o endeusamento do "Caudillo", que para moitos crentes, estas blasfemias si que feren os sentimentos relixiosos. Vexa o lector estas "xoias" : “El Caudillo que es como la encarnación de la patria y tiene el poder recibido por Dios para gobernarnos..." (do Catecismo patriótico español), “Guerrero elegido por la gracia de Dios', 'Es el enviado de Dios', (do cardenal Plà y Daniel); o poeta do réxime, Pemán, a proclamación do Canon da Misa “Sanctus, Sanctus, Sanctus”, convértea nunha eufonía para que o pobo berre: "Franco, Franco, Franco"; mesmo nas moedas: "Caudillo de España por la gracia de Dios", aquí xa non cabe a distinción do Evanxeo: "Dádelle ao César o que é do César e a Deus o que é de Deus”"; en todas as misas, excepto nas de defuntos, impúxose a oración chamada "Et Famulos", que todos os sacerdotes tiveron que rezar: Et famulos tuos Papam nostrum (N) et antistitem nostrum (N), ducem nostrum Franciscum cum populo sibi commisso et exercitu suo, ab omni adversitate custodi (garda de todo mal aos teus fillos, ao Papa, ao noso Bispo, ao noso caudillo Francisco co pobo a el encomendado e ao seu exército) . A oración pon Franco ao mesmo nivel que o Papa e o Bispo, que non é un concepto tan tolo se entendemos que Franco formou parte da Cúria eclesial, tanto que a Igrexa Católica de España era tamén a Igrexa de Franco; como na Idade Media "cuius regio, eius et religio" (de quen é a rexión, del tamén é a relixión). Houbo un chiste que circulaba daquela entre a clerecía, que veu criticar esta oración, di así: nunha suposta audiencia do Papa o director da compañía Philips, os cardeais, separados a unha distancia prudente, escoitaban ao director ofertas de enormes cantidades de diñeiro, cada vez máis altas; a cada negativa do papa, un estrano marmulo entre os cardeais. Cando acabou a audiencia, os cardeais achegáronse ao Santo Pai e preguntáronlle o motivo do rexeitamento; O Papa aclara: "Pedíame que en todas as misas do mundo o sacerdote antes de proclamar" Ite, Missa est ", proclamara: “ Mejores no hay". Se o Papa rexeitou á Philips, o negocio do Concordato, en 1953, firmouse entre Franco e Santa Sé.

Temos que que recoñecer, emporiso, que houbo bispos, sacerdotes e católicos que condenaron expresamente con gran valentía o golpe militar, a santa cruzada, a persecución relixiosa, pero tamén a persecución franquista que, en moitos casos, tamén era persecución relixiosa, porque por este lado tamén asasinaron a sacerdotes. Para os que vivimos o amor da nosa Igrexa, consólanos que hai OUTRA IGREXA, que ten as bases da Boa Nova de Xesús de Nazaret. Estes bispos foron exiliados, calumniados e vilipendiados por Franco; sacerdotes que foron asasinados, procesados, encarcerados e exiliados, tamén por consignas expresas de Franco. Isto será obxecto dunha próxima colaboración.

Segúndo acaba de aparecer en Redes Cristianas, cristiáns de Madrid instan ao cardeal Osoro para que rexeite o enterramento dos restos do Ditador na Almudena, entre outras moitas razóns, para favorecer la reconciliación entre españoles y españolas así como para desvincular, de una vez por todas, a la Iglesia Católica del franquismo y del funesto nacional catolicismo anterior”.