Pingas de Orballo

Coa Santa Compaña
Ale, aquí estou, disposto a bailar sobre a tumba dun parasol que dorme na praia dos tempos. Os meus nervios non me dan acougo e teño que asubiar polo eterno descanso dos que están para morrer. Vou de aldea en aldea buscando almas para levar ó purgatorio dos confíns do universo. De planeta en planeta irá a Santa Compaña bisbando un ora por nobis para rematar con tres ave marías e catro suspiros. Tan só un cruceiro que alguén chantou no satélite Jápeto de Saturno suplicará por un noso pai e nos bendicirá co lema “que a forza vos acompañe”. Hai satélites que teñen o seu aquel, é dicir, a amabilidade máis universal, máis cósmica que o seu propio planeta. Tamén é verdade que incluso no espazo sideral está a viña do Señor. E xa sabemos que de todo hai nesa leira, nese viñedo. Agora mesmo estou a pensar que por que dúas olladas que se cruzan fan ruborizar as meixelas de quen non sabe quen é. Lembremos que algunhas veces, ou incluso moitas veces, hai xente que non sabe que pinta neste val indulxente. Por iso, outras tantas veces e outros algúns, gozan viaxando polo Getsemaní dunha vida que está a piques de converterse en astronauta para viaxar coa Santa Compaña. Ale, que Deus nos colla confesados.

O burro do Couto
Alí está, sentado á beira do Cortiñeiro e descansando. Porque Tancredo Aramaco Consellero parece o burro do Couto: sempre cargado dun lado para o outro. Desde rapaz. Primeiro os seus propios pais, que o traían de escravo pola media ducia de leiras que tiñan en posesión. Cando lle morreron, foron os propios veciños os que axiña se aproveitaron del; tanto incluso que deixou de ter posesións. E agora semellaba máis ca nunca o burro do Couto: sempre cargado dun lado para o outro. Para subsistir, Tancredo Aramaco, O Rouco, traballaba aquí, rebentaba alá, apandaba cos responsos e aguantaba as bromas. Non lle quedaba outra. Nacera con moita antelación e cun defecto na voz que máis que falar, roncaba. Tal alcume caía de caixón. Pero este era o de menos. O peor foi que, desde un principio, fose polo do nacemento, fose polo seu falar, quedou algo así como apartado de todo, menos, iso si, para recadeiro (mentres foi neno) e para burro de carga (cando o seu corpo valeu para tal mester). E a xente, que cando realmente quere non é parva, viu o filón. Así está agora, contemplando as piscinas de Baños de Molgas nun descansiño, antes de que se converta de novo no burro do Couto: sempre cargado dun lado para o outro. Pobre Rouco!