O carballo groso das mestras
Agora xa sei que viaxar polo arco da vella é como alucinar en cores ou como andar sobre as ondas do mar. Que bonito sería andar sobre os Océanos todos! Algo así como navegar por entre as estrelas do universo. Non, non vou falar do espazo sideral porque me emociono. Tampouco quero choutar desde o arco da vella sen saber seguro que vou aterrar sobre a copa dalgún carballo das Mestras. Teño medo a esnafrarme, a escacharrarme contra algunha peneda. Nas Mestras si podo descansar sentado á beira do río Sor ou do río Arnoia. Dáme igual; o caso é contemplar, observar desde alí o barrio da Igrexa. Non é por nada, pero é o meu barrio, o meu Baños de Molgas; sobre o que o
arco da vella perde abondo esplendor. Porque hai canastros, hai airas, hai rúas, hai leiras, hai infancia, hai recordos, hai recordos, hai recordos... que brillan moito máis alá dos tempos. E dos propios pensamentos. Abrazo, cingo o carballo máis groso das Mestras e vexo como o arco da vella dilúe as cores en pingas incoloras ou transparentes para que semelle que choran as herbas. Mais nese parque non chora ninguén porque hai melancolías ou nostalxias que van máis alá dun sentimento amoucado, saudoso. Bico o carballo groso das Mestras.
Infestados pola falsidade
Estamos infestados pola falsidade. Invadidos polos máster, polas tese e polas velutinas. Ante isto, desexo de corazón ser invadido polos extraterrestres. Polo menos coñezo a outros seres que viaxan polo espazo sideral e non por entre as poltronas do Congreso e do Senado. A estas alturas xa ninguén sabe quen minte ou quen é legal, quen chegou honradamente ou quen plaxiou a lúa inversa. Agora mesmo tampouco sei quen é máis perigoso: se un político ou a avespa asiática. Particularmente, penso que o político. Sempre foi moito máis perigoso. Dunha picadura de avespa, se non es alérxico, libras con ben. Dun político con lingua falsa ou viperina, non te salva nin a caridade. O peor de todo é que, nestes momentos, ese asunto político, o dos diplomas falsos, o das orlas académicas, cansa, aburre xa. E incluso te emperrencha. Porque sabes que hai asuntos moito máis urxentes que tratar neste noso país; e todos, absolutamente todos os políticos se saen pola tanxente. Claro que tamén hai que soltar a ladaíña de sempre: que a culpa é nosa e que temos o que nos merecemos. Pois ale, a seguir aturándoos. E como contra eles non podemos, loitemos entón a morte contra a velutina. Mira que é invasora, eh. Hoxe xa todo o mundo fala desa avespa, porque se atopa con ela en todos os recantos da nosa terra.
Sempre música
Carpetas, papeis, libros sobre a mesa. Cables, mandos, bolígrafos sobre a mesma mesa. Está a piques de rematar o tema «´round Midnight» de Thelonious Monk. Puro jazz. Xa rematou. Agora escoito a Stephane Grappelli no seu álbum «Tributo to Django Reinhardt». Música. Sempre música. Música ó camiñar. Música ó escribir. Música ó traballar. Ó traballar, na oficina ou na viña. Dá igual. O caso é notar como penetran no sangue os ritmos, as sensacións, as letras, as voces, as músicas. O ritmo fai mover os
pés. A cadencia fai mover a cabeza. O compás fan tamborilar os dedos. A música amansa ás feras. É verdade. A música é notar como a melancolía senta nas cadeiras dun soño. Ou no verde céspede dun campo cheo de sentimentos. Baldosas, armarios, electrodomésticos pola cociña. Un calendario, un reloxo, unha televisión na mesma cociña. Segue o violinista francés co seu jazz a costas para que a un servidor se lle mova a cabeza, lle tremen os pés e lle bailen os dedos sobre unha mesa de madeira. Non queda outra que berrar ben forte: música, mestre! E baixo a melancolía dunha arte que é a mellor compañía de todas e coa que ando a todas as horas, empezo a recoller todo o que teño sobre a mesa da cociña e baixo un soño, un influxo, por suposto, musical. Sempre música.
Tempo e pensamentos
Non loites contra a adversidade do tempo. Ou contra un instante. Porque o tempo é un ir e vir de asubíos que saen ó vento ou de latexos que mancan o peito. Cada instante é un momento. Cada momento é un suspiro. Porque o tempo pasa mansiño por entre as salgueiras de Entreloríos e pasa sentimental polos lameiros das Lagoas. Porque o tempo dorme na almofada do silencio e senta no soño dos xustos. Que incongruencia! Que ousadía! Que insolencia! Non hai ninguén xusto, nin legal, nin sincero neste val de pensamentos diversos. De pensamentos falsos. Porque os pensamentos son coma o tempo: van e veñen ó seu albedrío. Tempo e pensamentos. Pensamentos e tempo. Os dous nun mesmo feixe. E hai feixes que pesan unha barbaridade. Tanto que a súa carga manca nos ombreiros dunha vida que se ladea co paso do tempo. Hai feixes que atamos con reatas de silencio. E cando amontoamos, cando apiñamos os gavelas usamos sedeños para que a carga non se perda pola nostalxia dos carreiros. Non loites contra o tempo. Nin contra os pensamentos. Apanda coa carga dos soños e non deixes que a sombra dos sentimentos se alongue polo luscofusco dunha saudade que se leva moi dentro..
