Natureza sabia e salvaxe
Houbo treboada e fixo dano. A natureza é sabia, pero tamén é salvaxe. A saragana é bonita, pero manca e escachiza. A etapa da Volta Ciclista a España do domingo chegaba ós Lagos de Covadonga, pero antes andou por toda esa zona na que, por sorte, tamén eu andei na segunda semana de agosto. Non quedaba outra que... recordos, lembrar os recordos. Etapa por entre a néboa, é dicir, linda, preciosa, pero o ciclista... o ciclista pedalea, afoga, abre a boca, bambea dunha cuneta para a outra, e segue. Que remedio!. A montaña é fermosa, pero tamén é un calvario, algo así como unha subida ó monte Calvario. Todo en esta vida ten o seu revés, a súa contradición, o seu paradoxo.
A propia vida ten o seu: a morte. Branco, negro. Montaña, val. Dereito, esquerdo. Triunfo, derrota. Labazada, aloumiño. Ruído, silencio. Bágoas, risas. Tempestade, calma. Agora mesmo, esta, a calma, reina no asento deste escrito, logo de saborear un café que sabe a gloria, a gloria bendita. Espero que o revés da gloria, o inferno, non asome nesta purificación habitable por unha tarde normal, de sol e con pequenas nubes que recordan á natureza sabia e salvaxe.
Debaixo dun canastro
Raimunde Divino Olleros está sentado debaixo dun canastro da Aira de Arriba. Escoitando música. Agora mesmo está a soar un tema do compositor cinematográfico Jerry Goldsmith. A Raimunde Divino chámanlle O Amén, porque é fillo do Sandiós. Tamén é fillo de Heladia Gresca Lozano, A Purísima. Alguén pensará que esta familia está moi achegada ó catolicismo. Poida que si. Vivir viven á beira da igrexa de Baños de Molgas. A igrexa de Baños de Molgas ten unha torre moi alta. Tan alta que, un día, O Amén quixo subir ata o campanario pero coa intención de botarse abaixo. Salvouse porque a chave da porta das escaleiras tena o sacristán, O Sabino, e como sabe que o pobre rapaz Raimunde non regula ben, non llas deixou, claro. Díxolle que as chaves tíñaas o señor cura, que estaba nun enterro nunha parroquia doutro concello. Raimunde Divino, O Amén, foi mastigar a rabia por debaixo do canastro da Aira de Arriba. E menos mal que, pouco a pouco, a música foino amansando. De algo ten que valer iso de que a música amansa ás feras. O Amén non é que sexa unha fera, pero... é certo que, ás veces, se lle vai un pouco o sentido. Realmente un moito. Pero tampouco o quero degradar tanto. Pobriño, xa bastante ten. El segue sentado e escoitando música.
