Pola corga da realidade
Non quero ser rei no mundo dos trevos espallados pola parcela do Medo, porque a miña ilusión é ser príncipe no reino das alfombras máxicas que se acumulan nas barroncas de Barricobos. Pero hoxe aínda son o que non consigo ser nos soños. Será porque soño bonito, porque soño demasiado bonito. Pero hoxe son o que levo sendo toda a vida: un home que vai e vén do dereito cara ó revés. Aínda que ás veces sigo recto pola corga da realidade, porque sei que, alá na meta, pode estar a esperanza. E por iso nunca perdo a esperanza. Ninguén debería perder a esperanza. Seguro que algunha vez nos damos de fronte co desexo compartido do soñado. Ou do pensado. Ou do desexado. Non quero ser
marqués na chaira da conveniencia que senta para contemplar os fentos da Porfía, porque a miña paixón é ser servo dos toxos que brillan ó sol pola ladeira dos Currás. Hoxe, máis ca nunca, son o orballo que molla, que enchoupa, que emociona a miña esencia, o meu alento porque presinto a suavidade da pluma da rula que pousa no indicador de inicio da vila na Pitediña. Hai pensamentos que flúen devagariño, pero intensamente, por entre as augas mainiñas dun río que penetra con suavidade pola Ponte Nova.
O ritual noitébrego
Acabo de realizar o ritual de todas as noites ó rematar de cear. Recollo a mesa e varro a cociña. Apago a tele. Isto significa que teño cousas que facer. Pillo o ordenador e plántoo na mesa da cociña. Ábroo, enchúfoo, acéndoo. Mentres arrinca empezo co baile de San Vito, é dicir, collo o maletín onde traio varias carpetas con diversas cousas miñas e instáloo nunha cadeira (evito poñelo na chan para que non se me luxe). Apaño ó momento a carpeta máis gorda, na que, a maioría dos papeis, están cheos de música. Música que irei subindo ó feisbuq mentres escribo isto e mentres manipulo pola Internet. Marcho ó salón para coller os cascos e así escoitar a música sen molestar a ninguén e, como non, para apreciar aqueles sons que, sen eles, pasarían desapercibidos. Ó mesmo tempo de coller os cascos alcanzo nun estante do moble do salón un pequeno dicionario de galego-castelán e viceversa (ás veces non queda outra que botar man del, porque un sabe o que sabe ou o que pode, e menos mal!). E no estante de máis arriba atrapo un dicionario fraseolóxico (fotocopiado en folios A4) por se tamén hai que botar man del. Sento. Coloco os cascos. Abro o yutube ese e... música ó canto e... a traballar!
Miradas
Quita de aí esa carauta que che tapa, que che oculta a cara. Quero verche os ollos, porque nos ollos é onde está escrita a novela da túa vida. Din que os ollos son o reflexo da alma. Case que si. Porque toda lectura está nas miradas. Hai miradas que matan. Hai miradas preñadas de versos que van moito máis alá do propio poema. Hai miradas flegmáticas e tristes. Hai miradas alegres e rexoubeiras. Non me gusta a xente que cobre os ollos con gafas escuras! Todo está nunha ollada! Nunha simple ollada. Hai miradas que ispen. E tamén as hai que te abrigan. Certo, son as menos. Hai miradas incluso que ven moito máis alá do propio pensamento. E aínda que a distancia sexa eterna, alá, ó final, na meta, está o guión que pode desenvolver a túa vida. Está a meta! Hai miradas que viaxan en avión e, ó mesmo tempo, goldran o río Arnoia. Chega con
que vexas o que queres ver. Hai miradas que soben no ascensor da túa ansiedade porque ves incluso o que non consegues ver. Hai miradas que o tempo non borra, que se fixaron, que asentaron nun pequeno punto, e no transcorrer dos días, este volveuse todo un universo redondo. Hai miradas que sempre serán eternas. Hai miradas que de tanto mirar, cansan. Descansemos.
O reloxo da igrexa de Baños de Molgas
O reloxo do consistorio de Lugo parou. O reloxo do consistorio de Lugo parou durante uns días nas nove menos cuarto. Dá igual que foran da mañá como da noite. Parou, e punto. A moitos, isto, como se ladrase un can, pero a un servidor conmoveuno a noticia. Porque a un servidor, ese titular transportouno ó reloxo da torre da igrexa de Baños de Molgas. Esta ten catro esferas a unha altura de preto de 30 metros que, cando paraban... como se botaba de menos! Porque ó parar, as campás non tocaban e cando non tocaban, un servidor e calquera veciño que andásemos sen reloxo, por exemplo, no monte Medo, quedabamos a velas vir, é dicir, sen saber en que hora viviamos, en que momento tiñamos que tanguer as vacas para a casa. Sei de xente forasteira que, ó chegar a Baños de Molgas, baduaba en contra do maldito reloxo porque non os deixaban durmir. Mentres que nós, os que viviamos alí de por vida, e incluso prestando atención para saber en que hora vivías, había momentos que non te decatabas de cando tocaban as campás, de cando anunciaban os cuartos ou as horas. Hoxe creo que as catro esferas están escaralladas, pero as campás si anuncian os cuartos e as horas. Algo é algo. Entendo a preocupación dos lugueses. Xa digo, nós, cando non tocaba, botabámolo de menos.
