Mathematica

O corazón dunha nai é o único capital do sentimento que nunca creba, e co cal se pode contar sempre e en todo tempo con toda seguridade (Paolo Mantegazza)

A medida máis segura de toda forza é a resistencia que vence (StefanZweig)

A Rita Iglesias.

CAPÍTULO I

- Velaí o tes! un dos máximos expoñentes de Phi na natureza - dicíalle Adonis á súa filla sinalando unha colmea instalada no interior dun rebolo-. Ao teu avó encantábanlle as abellas. Posuía en Seixedo unha alvariza para protexer as colmeas dos asiduos ataques do Oso. Cando faltaba da casa sabiamos que estaría alí entre elas, en perfecta harmonía. Non había ninguén con máis coñecementos sobre apicultura ao longo da Serra. Unha vez seguino a escondidas e observei o que alí facía. As abellas nin se inmutaban ante a presenza daquel indiscreto pero familiar inquilino. Meu pai, que xa se decatara dos meus pasos polo camiño, fixo un aceno para que me achegase e aloumiñándome, contoume unha cousa que marcou de cheo a miña existencia. Eu xa sabía moito de abellas, por exemplo, que había máis femias que machos nunha colmea, pero ignoraba a proporción numérica. El, coa serenidade da persoa que está de volta de moitas cousas, colleu un garabullo e debuxou no chan: 1,618… -.

- Papá, por iso es Ministro de Phi? - preguntou Cleia sorprendida ante tan privada confesión.

- Efectivamente ruliña. Meu pai nunca me falara de números, pero aquel debía ser moi especial porque todos os maiores levaban ese símbolo gravado na fronte. El sempre me dixera que cando fora adulto o tería, pero detrás de mil preguntas sobre o tema sempre había a mesma resposta, o silencio. A partires dese día comecei a investigar pola miña conta e cando chegou o tempo da preparación para a vida adulta no Templo de Phi eu era un adiantado ante os meus compañeiros. Locaio, o Ministro de Phi naqueles tempos, falou con meu pai das miñas habelencias numéricas e pronto chegaron a un acordo. Unha vez o ferro incandescente gravara na miña fronte o carné de adulto quedaría no Templo para iniciar a miña carreira matemática. Meu pai a cambio recibiría unha paga de por vida que o retiraría do traballo na fragua pública de Xantes.

Aquela soleada mañá de outono Adonis e Cleia saíran de paseo polo campo. Percorreran a lamaguenta corredoira de Guilloi e dende alí seguiran o cantaruxar do río Chamosela ata a Braña do Sesto. Á sombra dunha cerdeira en flor despregaron o mantel de liño e degustaron a comida devagar. Despois, Adonis dedicouse a observar a distribución das follas nos talos das árbores mentres Cleia xogaba cunha moneca de trapo. Ao pouco, un rapaciño de nove anos, coma ela, achegouse a Cleia e xuntos comezaron a brincar e a xogar mentres que Adonis intentaba descifrar outra mensaxe sagrada da natureza.

Cando chegou a hora da merenda puxeron o mantel sobre unha rocha co fin de compartir a comida co novo compañeiro de enredos. De alí a un pouco Adonis preguntou.

- E cal é o teu nome rapaciño?

- Orestes - afirmou cun novo sorriso.

- E teus pais, onde se atopan? Ou estás soíño?

- Señor, miña nai morreu cando eu nacín e meu pai é muiñeiro alí - dixo o pequeno sinalando o vello muíño da Estrada.

De súpeto a expresión de Adonis engurrouse, recolleu todo con présa, agarrou a Cleia pola man e marcharon. As olladas dos cativos agarráronse con forza pero a distancia e os obstáculos do camiño crebaron a feble unión inocente.

CAPÍTULO II

A serra dos Esquecidos semella unha morea de lombos de antigos bois dispostos ao azar. Montañas cun perfil suave que van aumentando de altura ata chegar ao ceo nos picos sempre nevados do noroeste. Nun deses mansos cumes atopábase Raedon; unha cidade chea de vida pero fendida á metade polos sempre misteriosos designios do home. Un muro de máis de dous metros de alto por un de ancho rabenaba a cidade en dúas partes e estendíase ata os confíns da Serra mediante ríos e obstáculos naturais. Unha pétrea ferida aberta que séculos despois aínda zumegaba rancor, envexa e en moitos dos casos, unha profunda vergoña.

Na cara do nacente do Vixía hai gravada unha vella historia. Alguén hai tres séculos e medio escribiu polo miúdo na lisa pedra do penedo a crónica da separación máis triste da Serra coñecida. O Vixía é unha enorme bóla granítica que desafía á gravidade enriba dun penedo moito máis pequeno e está situado a legua e media da cidade en liña recta. Dende o Vixía pódese saborear a vista máis fermosa da cidade e como as gotas de auga das fervenzas da Aguia escachan en mil anacos para formar un fermoso arco da vella nos días solleiros. O eventual cronista comenta con tristura paso a paso a ruptura de Raedon nos dous estados que hoxe coñecemos, Raedon de Phi ou de Arriba, por atoparse na parte máis elevada do cume, e Raedon de Pi ou de Abaixo.

Relátase no Vixía que a vella Raedon era unha cidade cunha independencia plena mantida ao longo dos séculos polo afán protector da Serra. A súa complexa orografía evitou todo posíbel intento colonialista por parte dos pobos de arredor. A clase política estaba formada por un consello de Sabios escollidos fundamentalmente entre a xente con máis posibilidades económicas, por seren os únicos que se podían permitir o luxo de non traballar para dedicarse a eses mesteres. Entre estes pensadores escollíase ao Guiador que era referendado, ou non, por votación popular entre os cidadáns adultos, co fin de administrar a cidade.

Os veciños de Raedon sentiron dende sempre unha inmensa curiosidade polos números, por ser este o saber máis puro, exacto e respectado dos que existían. A ciencia dos números espallouse de tal maneira pola cidade que pouco tempo despois naceron dúas institucións para intercambiar, difundir e investigar as matemáticas, o Círculo Racional de Raedon, situado na zona alta da cidade e a Academia das Ciencias Numéricas, situada máis abaixo.

Porén, os cidadáns de Raedon foron proxectando nas matemáticas vellos resentimentos entre zonas. O Barrio alto representaba a parte máis nobre e poderosa de Raedon, mentres que no Barrio baixo predominaban as clases máis humildes. O traballo das dúas institucións matemáticas deu como froito cadanseu número. Os de arriba descubriran un número con calidades pouco menos que divinas, 1,618…, e denominárono Phi. Os de abaixo estudando a relación entre perímetro e o raio do círculo atoparon o outro foco da disputa, 3,14?, e chamáronlle Pi.

Os do barrio alto da cidade decidiron mudar o nome da súa institución polo de Ateneo Racional de Raedon, co fin de marcar distancias cos últimos descubrimentos matemáticos dos seus veciños á vez que se burlaban deles por non ser capaces de coñecer con exactitude máis de dous decimais do seu xa símbolo; hai que ter en conta que Phi non ofreceu moita resistencia en amosar os seus decimais dende o primeiro momento. Deste xeito, as institucións matemático-culturais foron adquirindo poder na sociedade ata o punto de ter máis peso nas decisións políticas que o propio Consello de Sabios. É aí cando se xesta a división da cidade en dous estados e comeza a erguerse a muralla divisoria entre o barrio alto, seguidor de Phi, e a zona baixa da cidade, seguidora de Pi. Foi unha fragmentación pactada, sen sangue pero terriblemente dolorosa para centos de familias cuxos destinos comezaron a percorrer vieiros diverxentes.

As dúas institucións elixiron a unha persoa coas funcións de Ministro do número para que deixara de traballar e orientara matematicamente ao seu pobo. O Ministro, escollido con carácter vitalicio, pasou a estar rodeado dun reducido séquito que tiña como finalidade a formación matemática do pobo e a investigación en torno ao número sacro; en Raedon de Arriba eran dezaseis e denominábanse Matemáticos. O núcleo de poder das cidades desprazouse cara os dous grandes templos, construídos seguindo proporcións numéricas coherentes co símbolo.

Ese é o legado histórico do Vixía que moi poucos coñecen por mor dos constantes intentos dos Ministros por maquillar a historia ao seu antollo. Pasaron varias décadas trala ruptura ata que un pastor de cabras albiscou unhas inscricións na rocha. Non era doado facelo, o penedo atopábase nunha zona inaccesíbel da Serra e a crónica permanecía parcialmente agochada polo mofo; como se a natureza tamén fora cómplice da escisión. O pastor non dubidou en comentarlle directamente ao Ministro de Pi o seu achado, que se trasladou de inmediato ao sitio para ler o legado. Fora escrito por alguén que non comprendía a ruptura e que se queixaba profundamente da arbitrariedade coa que se tomaban decisións tan transcendentais para o pobo de a pé.

Para evitar que os veciños de Raedon en conxunto accederan ao Vixía, o Ministro de Pi ideou unha astuta argucia. Falou co Ministro de Phi e retouno en privado a unha proba matemática para conseguir a titularidade do Vixía e dos arredores, xa que a liña divisoria de Raedon pasaba pola metade. Nese reto os dous Ministros fixeron crer ao seu pobo que gañara o contrario e, dende entón, os dous Raedon pensaron que o Vixía, e os arredores, pertencía ao outro estado, e polo tanto quedaba totalmente prohibido achegarse a el.

Mentres os raedáns buligan nas súas angueiras diarias, o solitario Vixía agarda impasíbel tempos mellores nos que poder verter sensatez sobre o cume matemático da Serra.

CAPÍTULO III

O Templo de Phi estaba situado nunha praza de planta pentagonal completamente lastrada. A súa fachada ocupaba todo un lado da mesma e posuía dez columnas de pedra de grá, sen base e con fuste estriado. O entabamento, repleto de motivos xeométricos, fluía de capiteis austeros e termaba sosegado dun frontón sen acróteras. Aquel triángulo místico albergaba un tímpano completamente liso á excepción dun enorme no centro.

En planta, a entrada principal correspondíase co lado menor dun rectángulo áureo que gardaba maxestosamente no seu interior toda a sabedoría matemática de Raedon de Arriba.

Entrando pola fachada principal accedíase a unha voluminosa sala cuberta por unha bóveda de canón central soportada por grosas columnas e outras dúas bóvedas de canón de dimensións máis reducidas a ámbolos dous lados, destinada a lugar de reunión e divulgación matemática. Nela reuníanse os veciños de Raedon de Phi unha vez cada dezaseis días. A devandita sala estaba ornamentada cun enorme tapiz vermello pendurado da parede principal e ateigado de simboloxía relacionada co número divino, mentres que ao longo dos muros exteriores do templo aparecían os primeiros cinco mil decimais de Phi incrustados en lousa, procedente da canteira de Faxilde, sobre un áspero granito rosáceo. Era un xeito de mofarse dos seus veciños por non acadar aínda a cuadratura do círculo.

Detrás da parede principal había unha fermosa sala con pinturas murais e un artesoado con filigranas en madeira de carballo destinado ás reunións do Ministro cos seus Matemáticos. No resto das dependencias había unha escola matemática e a vivenda do Ministro; a menos austera das casas de Raedon de Arriba.

Aquela soleada mañá de maio non pasara desapercibida aos rapaciños que tiñan quince anos. Era a Cerimonia do Lume, o día máis importante do ano en Raedon de Phi, onde parte dos rapaces perdían a condición de infantes para mergullarse de cheo na vida dos adultos. Recibiran unha dura preparación matemática durante cinco anos que culminaba nun desexado xesto de dor. Tampouco pasara desapercibida no pazo do Ministro.

- Estás radiante! Non sei se o sabías pero co peplo branco que hoxe levas posto, eu e as últimas xeracións de mulleres da nosa familia fixemos a Cerimonia do Lume para converternos en adultas. Ademais as dúas fíbulas douradas teñen moito simbolismo xa que pertenceron á primeira muller Ministro de Phi.

- Nidia, … teño medo! - dixo Cleia con bágoas nos ollos.

- Xa o sei raíña, é normal, todos o tivemos, pero pensa no mundo que che agarda despois. Serás unha muller libre para faceres o que queiras, unha muller preparada e fermosa, disposta a comer o mundo.

- Doe moito?

- Tranquila non te vas decatar de nada; polomenos hoxe. Teño un segredo infalíbel para estes casos.

- Cal, Nidia? Dimo!

- Confía en min! Eu tamén o pasei fatal o día da miña Cerimonia, pero Dora, a nosa veciña de a carón, en paz descanse, axudoume a vestirme e a arranxarme porque a túa avoa estaba na cama cunhas febres tremebundas, e ante os meus temores, deume unha apócema misteriosa que me sedou por completo.

- Estás a dicirme que me drogue! Adonis matarame!

- Non te preocupes ruliña, o meu irmán non se decatou de nada o día da miña Cerimonia, e cando eu a fixen, el xa era Matemático con Locaio. O único que me dixo cando rematou foi, “es moi valente irmanciña, estou moi orgulloso de ti!”, pero eu non me lembro de moito. Do que non me dou esquecido, aínda hoxe, é das dores dos días seguintes mentres non curou a queimadura da fronte co símbolo áureo.

- Non sei Nidia, dáme algo de medo. Papá é moi serio… Imaxínate o comentario da xente: “a filla do Ministro ía drogada o día máis importante da súa vida”.

- Esquécete diso, ninguén se decatará; ademais teu pai foi un bo prea cando era novo. Ou ti pensas que naceu Ministro? Tenas feito gordas e téñenlle andado no pelexo por elas.

- Conta madriña, anda!

- Antes tesme que xurar que non vas dicir nunca nada. É o noso segredo.

- Que vou dicir eu! Ademais, se ti deixases de gardar os meus segredos tería que marchar de Raedon coa vergoña.

- Non é para tanto, tampouco fuches unha nena tan traste como di teu pai. Mira, vouche contar unha trasnada que fixera Adonis cando se estaba preparando para a vida adulta. Resulta que no Templo había un Matemático solteirón chamado Senín que se encargaba da docencia das implicacións matemáticas na natureza. Senín fora perdendo a visión co paso dos anos e utilizaba a Adonis de “lazarillo” na escola, e a veces fóra dela. Confiaba moito no cativo, porque o teu avó e Senín eran moi amigos dende a infancia. Unha vez rematadas as clases do día, Senín pediulle a Adonis que antes de marchar para a casa lle lera un pergameo que lle enviaran por un rapaz da escola tres anos máis novo que teu pai. A epístola procedía dunha tía solteira do rapaz que vivía a varias leguas de Raedon nunha das casas grandes do estado. Nela pedíase protección para o cativo mentres estivera no Templo preparándose para a vida adulta e suxería que o mozo daría un bo Matemático no futuro.

Ata aquí a parte textual do pergameo, porque a Adonis deulle por continuar lendo dende o seu prodixioso maxín. Díxolle que sempre admirara a súa dedicación ás matemáticas e a importancia do seu traballo no ben común de Raedon, gabou o seu carácter humilde e a súa xenerosidade cos cidadáns máis desfavorecidos. Finalmente propúxolle unha cita no sitio que elixise e cando quixese co fin de compartir unha agradábel conversa. Cando rematou de ler, teu pai mirou como Senín estaba verdadeiramente roibo e tivo que beliscarse para aguantar as ganas de rir. Pero este, moi serio, pediulle que collera outro pergameo e que escribise o seguinte:

“Miña estimada Tegra, o pequeno Casandro avanza moi ben e non é de descartar que despois da Cerimonia do lume siga preparándose no Templo para ser Matemático. Dende logo, atencións pola miña parte non lle han de faltar. En canto ao de vernos, suxiro facelo na fonte de Pascuais, pasadomañá, cando o Sol se sitúe nas tres cuartas partes do percorrido celeste. Unha forte aperta.” Cando rematou, Senín díxolle a Adonis que fora xantar á casa e que pola tarde se achegase ata a casa de Tegra a entregarlle o pergameo e, por suposto, pediulle discreción. Teu pai sentiu que aquilo se lle estaba indo das mans pero non había volta atrás, así que despois de xantar subiu ao seu cuarto e púxose a escribir outro pergameo, no que ademais de comentarlle os avances do sobriño, que a todo isto non era tan bo como dicía Senín, facía unha declaración de amor antes de citarse na fonte de Pascuais.

“Seguro que Tegra non pode resistirse”, pensou Adonis ao rematar, e marchou de contado. Teu avó a media tarde subiu ao cuarto e viu o pergameo orixinal enriba da mesa. Leuno, e coma quen non sabe nada, pasou polo Templo para ver se Senín lle contaba algo, e así foi. Cando chegou a casa Adonis, o avó preguntoulle que pergameo levara á casa de Tegra se o orixinal permanecía alí. Entón Adonis comezou a chorar e contoulle toda a trama. Pero tanta sinceridade non o librou dunha boa zurra. Iso si, o teu avó decidiu calar e agardar aos acontecementos, xa que nunca vira a Senín tan ilusionado en toda a súa vida. Dito e feito, Adonis guiou a Senín ata a fonte de Pascuais un pouco antes da hora pero, en vez de marchar e ilo a recoller máis tarde, quedou escondido tras un vello castiñeiro dende o que tiña unha panorámica perfecta da escena. Non foi a única cita, pero Adonis non tivo que mentir máis, a partir daquel día todo marchou sobre rodas e Senín e Tegra foron cultivando o seu amor sen axudas alleas.

Tempo despois Senín foi pai dunha rapariga e pediulle a Adonis que a apadriñara, “sen a túa imaxinación, esta cativa nunca existiría”, díxolle chiscando un ollo. E non só iso, Senín influíu moito para que teu pai fose o sucesor de Locaio trala súa morte.

Xa ves, esa falcatruada saíulle moi ben, pero moitas outras non tiveron un final tan feliz.

Cleia semellaba máis relaxada ao rematar a conversa, e despois dunha longa aperta díxolle baixiñoao oído da súa tía:

- Grazas por coidarnos a papá e a min! Grazas por sacrificar todos estes anos da túa vida ao noso lado!

- Non hai de que ruliña, vós sódelo todo para min.

CAPÍTULO IV

Non tardou moito o Ministro de Pi en obrigar ao orfo Orestes a participar nas Olimpíadas matemáticas, sabedor da súa pericia cos números. As Olimpíadas eran o acontecemento máis importante para os dous estados e celebrábanse cada tres anos na Pazo dos Números.

O Pazo fora construído trinta anos atrás no medio do gume de pedra que fendía a Raedon e erguérase para comodidade dos dous Ministros, que ata daquela só se podían reunir nun lugar das aforas. O mesmo día da inauguración da obra os Ministros decidiron crear unhas Olimpíadas cada tres anos para ver que escola numérica era superior.

Comezábase por unha reunión secreta entre os dous Ministros na que deseñaban as probas das Olimpíadas. A partires dese intre, os dous Ministros pecharíanse xuntos ata o final da competición para evitar sospeitas de filtracións e as Olimpíadas comezarían no silencio máis absoluto porque estaba prohibido que un cidadán de Raedon de Pi se puidera comunicar cun de Raedon de Phi, agás os Ministros.

Mentres, eles, aproveitaban para gabarse dos descubrimentos feitos en col de Phi e de Pi nos últimos tres anos e promulgaban os escasos decretos que afectaban á vida dos cidadáns de Raedon en conxunto.

Como era de esperar, Adonis levaba preparando a Cleia para a Olimpíada dende os dez aniños. Había competicións de memoria numérica, cálculo, lóxica, xeometría…

Cada persoa só podía participar en tres probas como máximo e Cleia e Orestes só coincidían nunha, a da suma. Tiñan que sumar dez números de vinte díxitos no menor tempo posíbel. Gañouna Orestes ao facela correctamente en vinte e cinco segundos.

Adonis non parecía conforme coas dúas vitorias de Cleia nas Olimpíadas, tal vez porque foran insuficientes para conseguir derrotar a Raedon de Pi. Cleia saíu doída por ser incapaz de derrotar a aquel rapaz de ollada familiar, que pronto recoñeceu.

Cambiara moito, convertérase nun garrido home, iso si, co estigma do símbolo π na fronte.

Dubidouno moito, pero uns días despois o seu corazón obrigouna a marchar a escondidas pola corredoira de Guilloi. Con sixilo, asomouse pola porta, a medio abrir, do muíño da Estrada. Orestes estaba cargando un saco de fariña ao lombo e o ruído das dúas rodas de pedra de gra fixo que tardara en darse conta da presenza da ousada visitante.

- Que fai a filla do Ministro da divindade numérica neste solitario e lixado muíño? - dixo Orestes irónico cando viu a fermosa Cleia apoiada na mesa de alzar - Se cadra venme felicitar pola clara vitoria nas Olimpíadas.

- Nin o soñes! Iso foi un erro! Aínda que recoñezo que o teu saber está desaproveitado neste muíño e nesta ribeira do río Chamosela.

- Sei que a carón de Adonis se vive ben, só fai falla miralas túas finas mans e as dos matemáticos que arrodean a tan ilustre Ministro, pero eu pertenzo a outra clase. As miñas mans ao igual que as rodas do meu muíño son esgrevias, firmes e incansábeis, porque a fin de contas sen o traballo que producen non terían sentido de ser. Este é o meu sitio e esta é a miña ribeira porque, aínda que a túa cegueira paterna non sexa capaz de admitilo, Pi está detrás da xente humilde coma min, mentres que Phi é unha argallada de filósofos.

- Non sei como dis iso. Phi é un número de ouro, un número divino. Non coñezo a ningunha persoa racional que non admita a perfección de Phi e a fusión deste coa natureza e polo tanto co home.

-Phi é un número de poetas e eu son muiñeiro, coma o meu pai. O sol que fai medrar o gran que con mansedume morre aquí, por fortuna dos pobres coma min, ao igual que as rodas deste muíño e de milleiros de cousas, ten forma circular. E detrás da perfección desa forma xeométrica está Pi. Non sei se te das conta pero na circunferencia, o comezo e o final coinciden.

- Moi ben aprendida tes a lección Orestes!

- Aprendeuma teu pai aquela tarde en que roubou a nosa mirada e feriu o meu orgullo inocente.

Cleia saíu coma un trebón pola porta de castiñeiro a dúas follas, facendo repenicar a armela metálica con forma de puño, pero uns pasos máis adiante estomballouse detrás dun piñeiro a chorar desesperadamente. Aquela conversa saírase por completo do guión que ela levaba entretecido no seu maxín. Semellaba como se Orestes levara mastigando todos estes anos aquela ferinte e rancorosa resposta.

Porén, aquilo non era para nada certo, e Orestes tamén se sentía doído polo mal trato dado a Cleia. A fin de contas el era bastante contrario á artificial división numérica de Raedon e levaba soñando milleiros de noites con que ela aparecera polo muíño cun traxe branco de fada. A súa princesa, a súa musa…

Pero Cleia tragou o seu orgullo e volveu contra o luscofusco polo muíño da Estrada e daquela o rumbo do encontro tornou diferente. Orestes recibiuna cun sorriso conciliador e a conversa fixo que o muíño calase ante a dozura das verbas. Palabras adornadas con eufónicos xestos e tenras miradas entrecruzadas baixo a luz espuria da lúa chea. Nese ambiente agromou o bico da concordia.

Cleia guiou a Orestes polo sinuoso camiño sen volta do seu corpo. Aquilo mudaba o curso das súas vidas, pero ningún dos dous estaba disposto a abandonar aquel luxurioso enguedellamento corpóreo. Orestes espiuna coa dozura e a naturalidade dun experimentado amante e apreixoulle os peitos, primeiro coa mirada, para despois avanzar con ela pola senda do pracer.

Aquela fermosa historia de amor trouxo consigo un esperado embarazo e algo máis.

Acababan de violar as normas ministeriais. Estaba prohibida toda comunicación entre os cidadáns dos dous Raedon e aquela relación era un incumprimento claro da Lei. O embargo público de todos os seus bens e o exilio nas duras montañas do oeste agardábaos.

CAPÍTULO V

Vinte anos despois daquel triste suceso, a vida continuaba moito máis amodo na pequena palloza fabricada por Orestes a cinco horas dacabalo de Raedon. O froito daquela herexía era xa un rapazote de complexión forte física e intelectualmente. Fedro, que así se chamaba, non tiña marcado a ferro ningún estúpido símbolo na fronte e por iso os pais sementaran nel a esperanza da unión definitiva de dúas zonas divididas polo parvo arbitrio de persoas influíntes de outrora que nada tiñan que ver co pobo de a pé.

Posuían catro vacas e un cabalo e a economía familiar era bastante sobria. Os pequenos intercambios comerciais levábanos a cabo co seguinte estado, chamado Vilafer e alleo por completo ao réxime matemático de Raedon, xa que na vila materna eran considerados case coma uns apestados. Adonis nunca se puxera en contacto con eles e iso magoaba profundamente a Cleia. Tivo que enterarse anos despois, da morte de Nidia e iso nunca llo perdoaría.

Vilafer era a poboación máis próxima a Raedon. Atopábase nun vizoso val a medio camiño das montañas de Raedon e da chaira. Nunca ninguén amosara o máis mínimo interese por dominar as terras de Raedon que non cadraban de paso para ningún outro lugar. Sempre foron consideradas coma un FinisTerrae interior ata o punto de ser ignoradas por moitos dos primitivos mapas. Deste xeito, Raedon pasou inadvertido ao decorrer dos séculos, salvo para o actual Señor de Vilafer. Coas aspiracións postas no mesmísimo ceo e a imposibilidade de expandirse cara a Chaira, a súa única esperanza colonialista era a de facerse coas terras dos cumes. E non era un obxectivo doado, Raedon duplicábaos en poboación, aínda que a existencia da histórica división era un auténtico talón de Aquiles.

Fedro baixara no cabalo cuns cantos queixos feitos con leite de vaca ao mercado de Vilafer. Colocou o seu posto na rúa e a conversa allea, que saía da xanela que tiña a tres pasos por detrás, foille seducindo a atención:

- …Raedon.

- Pero Dámaso a historia de David e Goliat é un mito. Esquézase! Esmagarannos coma unha formiga!

- Ignoras, compañeiro, o seu secular enfrontamento.

- Non o ignoro, pero ante un inimigo común, uniranse. Está escrito!

- Querido Xenxo, infravaloras ao teu señor!...

- A ver rapaz! cámbioche esta manta de la por eses cinco queixos!

…acirrarémolos para que se maten, e cando se atopen o suficientemente debilitados entraremos nós e fareime definitivamente coa soberanía de Raedon.

- Unha idea brillante señor, pero como pensa enfrontalos?

- Os pormenores déixochos a ti, Xenxo, que para iso es o encargado da seguridade de Vilafer. Quero que un dos teus homes de confianza se introduza pasadomañá no templo de Raedon de Phi e asasine a Adonis. O seu corpo inerte pendurarédelo no muro divisorio cun letreiro que poña: “Morto o can, acabáronse as pulgas… 3,14159”

- Estás xordo?! Pregúntoche que se trocas eses cinco queixos por esta manta de la de ovella?!

E Fedro tendeulle os queixos sen dicir nada ao tempo que unha man pechaba a xanela da casa.

- Con esa disposición non creo que chegues a moito. Espabila rapaz!

Meteu a manta no vello zurrón de coiro de xato e con paso firme puxo dirección cara a cabana familiar. Por diante tiña catro horas a cabalo polos angostos vales da Serra dos Esquecidos. En ocasións, o carreiro desfilaba engulido na rocha ante o precipicio escavado polas augas. Un paso mal dado e o río das Cortiñas enguliría todo entre os vertixinosos rápidos e uns afiados penedos que asomaban ameazantes no inquedo leito.

Aquela noite Fedro deitouse máis cedo do habitual. Pero o seu cuarto amenceu orfo ao día seguinte. Orestes non lle deu a menor importancia ao feito, porque tampouco era a primeira vez que ocorría. Fedro era un rapaz independente que tiña eses xestos, de aparecer e desaparecer cando menos o esperaras, sempre cun ollar reflexivo, ido…

Pero Cleia preocupouse cando pola noite seguiu sen aparecer. Aos día seguinte, Orestes baixou contra o solpor á casa de Anxo; un vello amigo que vivía medio apartado de Vilafer. Paraba por alí, decote, de camiño a Vilafer por practicar a arte da conversa, tan esquecida dende o exilio. Segundo o viu entrar pola porta espetoulle:

- Ai Orestes amigo! De boa nos libraron os teus veciños de Raedon!

- E logo! Que pasou?

- Todo o mundo fala diso aquí en Vilafer. De feito mañá estamos convocados todos os veciños a unha asemblea. Coido que se nomeará a Xenxo como Señor de Vilafer.

- E Dámaso?

- Dámaso apareceu asasinado onte no seu propio leito dunha coitelada. Pero o máis sorprendente foi o epitafio que apareceu escrito co seu propio sangue na parede do cabeceiro da cama…

4,75962… RaedonMatemathica

Unha gota de frío suor sucou a curtida meixela de Orestes, á vez que outro canso Lourenzo baixaba o último chanzo da escada celeste para durmir tralas montañas do horizonte. Cantos soles habería deitados tralo lombo de Penarrubia e o pico Mostallar situados ao noroeste? Anxo nacera con aquela curiosidade e fixéralle prometer a Orestes que de morto o enterraría naquel cemiterio de astros.


FICHA TÉCNICA

Idioma: galego.
Xénero: narrativo (relato).
Público:xuvenil-adulto.
Ano creación: 2006.

Publicación:Inventario de nubes e catro contos máis, Premio Ourense de Contos para a Mocidade 2006, Xunta de Galicia. I.S.B.N.: 84-453-4365-3. Páxinas: 92.

Outros:accésit no “XXII Premio Ourense de Contos para a Mocidade”, organizado pola Casa da Xuventude e a Agrupación de Libreiros de Ourense no 2006.