Pagar as fabas
Hai xente que naceu para pagar as fabas, para cargar coa culpa do que fai outra persoa. Hai xente así. Como Macías Deus Variante. O pobre carga con todo. Coas súas culpas e coas dos demais. Macías Deus Variante é un pobre desgraciado que anda de bar en bar para que os seus propios veciños se rían del. Así de amable é a xente da súa aldea. Veno un chisco diminuído e aprovéitanse, vaia se se aproveitan. Desde o cura ata o sacristán, desde o ricachón ata o máis pailán. O caso é que lle fagan pagar as fabas. Macías é fillo de Nadal Deus e de Edenia Variante, ambos os dous curmáns e residentes, desde cativos, no mesmo fogar. De aí pasou o que pasou. De aí, a burla, a mofa, o escarnio foron os comentarios máis suaves que recibiron, primeiro, da propia familia,
logo, dos veciños, para rematar, con toda a contorna. Así de amable é a xente do seu concello. Menos mal que o pobre Macías non se decata de por onde vai a auga ó rego. El anda no seu mundo e non lle importa pagar as fabas. El nin sabe que está pagando as fabas. Macías sorrille ó seu amigo, ó seu parente e a calquera descoñecido. Macías tan só desexa que lle falen, aínda que sexa a berros, aínda que sexa a base de insultos. Macías Deus Variante senta no chan e espera.
Un chisquiño máis de conciencia
O día que oín algo sobre os incendios gregos foi simplemente iso: o típico titular que daban pola radio, o de uns grandes lumes. Xa pola tarde, camiño de Ramiras, comentou algo a muller de 60 mortos. Pedinlle explicacións, claro. E quedei alucinado. Precisamente o día en que facía 30 anos que eu estivera en Atenas. Recoñezo que me impresionou a cantidade, a cal, por certo, pola noite, xa aumentara a 74. Unha barbaridade! Non obstante, o día da Patria Galega, puiden apreciar que segue habendo categorías nas formas de morrer e nos lugares nos que se morre. Este día lin dous xornais. Un empregaba un titular enorme e desenvolvendo a noticia en máis de media páxina sobre eses 74 mortos de Grecia. Pero xusto á beira, e nunha simple columna, viña outro titular: Centos de desaparecidos ó derrubarse unha presa en Laos. O outro xornal dedicáballe dúas páxinas ós incendios do país heleno, e cero patatero ó encoro de Laos. Imaxino que se preguntarían: pero onde está iso?, quen son eses? Doen os mortos gregos (eu simplemente pola visita que lle fixen, quedei cun cariño enorme cara á ese país), pero os de Laos tamén son persoas e moitos máis en cantidade. Deberiamos ter un chisquiño máis de conciencia.
Polas galaxias máis afastadas
Xa está ben de fochicar polo feisbuq. Toca facer algo útil desta vida miña. Por exemplo, dicir que seica hai auga salgada en Marte. O máis seguro é que proceda da Costa da Morte. Cando hai fortes treboadas, as pingas caen con tanta forza que rebotan e para alá marchan. Cae de caixón: se hai un galego na lúa, como non vai haber auga salgada en Marte. E da Costa da Morte! Aí é nada. Tamén podo facer algo útil escoitando música. Por exemplo, a Miles Davis e John Coltrane xuntos. Isto é moito máis que aí é nada. Dous monstros. Queda unha hora para ver o resumo da etapa do Tour de Francia. Na Costa da Gándara non a proxectaron en director. Alí, en directo, deu pedal un viticultor ó ritmo do tractor para cuspir cunha mangueira pingas de sulfato, das cales, algunha,
seguro que alcanzou Marte. Os galegos ou algo galego estamos en todos os lugares do mundial universo. E non digo nada cando eu me faga astronauta! Sei que serei astronauta! Viaxarei por todos os recunchos das galaxias máis afastadas. Na nave espacial (que levará o nome de Filomena) soará o impresionante Under Fire de Jerry Goldsmith. E xa poden aparecer todos os aliens do universo mundial, que eu... nin caso.
A bata branca
Tempo de que un piollo se meta pola maraña duns pensamentos que van e veñen entre a terra e o mar, entre o mar e a terra. Tempo de analizar, ou mellor dito, de debuxar unha bata branca; a cor inmaculada. Como ela. Como a palabra que se di, que se entende, que se explica. A bata branca que vai camiño de historias que doen, de sorrisos que sofren, de vidas que se amosan coitadiñas ante a esperanza. Tempo de que un tolete se meta por entre os versos dun poema ou por entre os capítulos dunha novela. Tempo de coller dúas pedriñas e debuxar nelas nomes con cualificativos cariñosos. Despois todo consiste en adornar un soño que vai máis alá do infinito ou máis alá de Fisterra. Detrás de cada epíteto está a bata branca que mira, sorrí e fala. Fala con palabras de orballo para completar unhas frases que enchen o baleiro dun sentimento. Sempre haberá historias coas que soñar. Sempre haberá ondas que van e veñen polo mar. Ese mar que calma. Ese mar que arrodea á bata branca de pura poesía. Tempo no que un alento vai metido no peto esquerdo da bata branca á altura do corazón. Despois xa todo é un desexo que viaxa en avión ata un lugar de fantasía, de fábula. A bata branca brilla, reloce na miña memoria.
