¡Colaborador, ou vítima?
A miña muller pariu no hospital e os nativos, casualmente aquel día, ás portas, en plan de asaltalo, e berrando Ahia al Malik. A nosa Policía, mentres, dentro, no seu cuartel,
supoño que tomando té con pinchos!
O noso salvador. Co meu De Soto, aínda coa matrícula do Marrocos Francés. ¡Debémoslle a vida á súa consistencia, ao seu aceiro, pero disto falarei máis adiante..., agora que podo falar, que xa non mo prohibe Don Hermenegildo e mailos seus..., ¿adláteres?!
Dous meses de vacacións, cada dous anos, ¡que colonial lle chamabamos; unha contradición, outra, xa que Ifni non se consideraba colonia!. Íase casar meu irmán, e nós chegaríamos a tempo da súa voda, co meu auto, -mercado a uns franceses que se retiraban do seu Marrocos-, para levalos de lúa de mel a Portugal, ¡a nosa Galicia do Sul!
A saída de Ifni por estrada facíase por Tabelcut, onde xa estivera daquela que aprendín a conducir. ¡Ah, que se me esquecía referir a anécdota do meu carné de conducir, e coido que vale a pena..., pois é outro retrato elocuente! Primeiro compráralle ao médico Montero un Austín A-30, pequerrechiño, que tiña de matrícula IF-222, tres doses tan ben debuxados que máis parecían tres patiños. Nada máis comprar o Austin fun ao Casino para falar co Tenente Miguel de Guadalfajara y Dodero, á sazón Jefe de Automóviles.
-Miguel, acabo de comprarle el coche a Montero, que se le hacía pequeño para sus tres hijos, así que tengo que sacar el carnet...
-¿Tienes dos fotos de carnet?
-Si que las tengo, casualmente en la cartera...
-Paga estos whiskys y vamos a la Tercera...
A Tercera era a Tercera Compañía, onde daquela mesmo me firmou un Carné de Conducir, púxolle as fotos, e seguidamente díxome, ordenoume:
-Ahora, ¡aprende!
De apreso, de dominado o auto, pedín as vacacións.
A nosa fronteira, pola estrada Norte, estaba en Tabelcut. Pero alí ninguén nos advertiu da inminencia de perigos. ¡Meus pobres, que nin eles mesmos estaban informados do que pasaba no novo Marrocos; se o estivesen, o Cabo da Guardia Civil, Juán Rubio Martos, tan boa persoa que era, non deixaría de informarme, por en segredo que o tivese/tivesen!
En Agadir merecía a pena parar, deternos turisticamente, pero o noso plan era xantar en Safí, onde pensabamos visitar ao Padre Gonzalo, Gonzalo García Gómez, un franciscano, de Ribadavia, que nos fora presentado en Ifni polo Comandante Capelán Pedro Sánchez Pumariño, padriño de pías do noso fillo.
Nisto, que..., máis ou menos neste punto, xa chegando a Safí:
¿Estaría de Deus, de Alá, ou do diabro? O caso foi que a estrada era anchísima e rectilínea. Víase á distancia; e o que vimos foi un camión aberto, con xente armada e bandeiras, vociferando; ¡do Istiqlal, que o tivemos claro! A punto xa de cruzarnos con eles, deron un volantazo cara a nós, adrede, ao salvaxe.
Nas tres ou catro voltas de campá que deu o coche, eu seguín dentro, sen cinto, que daquela non se levaban pero agarrado ao volante; o neno, de meses, a dez ou doce metros, na cuneta; e á miña dona, Josefina, saqueina de debaixo dunha roda do De Soto, sangrando por dez ou doce feridas. Os do atentado, ¡teño claro que me coñeceron, que coñecían o auto así como a miña función no Banco, institución que tanto lles estorbaba en Ifni, aproveitaron a ocasión para meterlle aquel gol a España, un máis! De feito, cometido o atropelo, seguiron a toda velocidade, pero deuse o casual, ¡a Providencia!, de que ao instante chegou un coche, con un matrimonio de franceses, que nos recolleron e nos levaron de inmediato, directamente, ao hospital de Safí, onde uns médicos, ¡ou máis ben veterinarios!, lle coseron as feridas todo o ben que souberon e puideron. Máis tarde soubemos que aos practicantes do Marrocos francés fixéranos médicos con un cursiño de tres meses!
Deixando á miña dona no hospital, fun á Misión Católica en busca do P. Gonzalo. Para alí xa levaran ao neno aqueles franceses. O padre Gonzalo ía en Marrakech, pero atendeunos o seu Superior, Padre Pais. (Acabou os seus días en Lugo). Sen perder un minuto, xeneroso como bo franciscano, saímos para o hospital. Terminaran de..., ¿cosela? Entón o P. Pais, coa súa influencia, conseguiu que aqueles..., ¿médicos? nola deixasen levar para a clínica dun médico holandés, onde lle deron un bo repaso. Adán seica lle cedeu unha costela á Eva, pero a miña pagou por ela, con creces, pois desde aquel atentado sempre padeceu das súas, das costelas esmagadas.
Da clínica do holandés pasamos a un taller mecánico, tamén amigos dos franciscanos, e desde alí fomos ao punto do... ¡do salvaxe atentado!, coa grúa, por suposto. O De Soto estaba na cuneta, mesmo onde o deixáramos ao recollernos aqueles benditos franceses, pero da equipaxe..., ¡nin rastro! Roubárannos incluso o botiquín, ¡absolutamente toda a equipaxe!
Algo recuperada Josefina das súas feridas e das súas magulladuras, aqueles benditos franciscanos -xa volvera de Marrakech o P. Gonzalo-, en vista do carísima que era aquela clínica privada, leváronnos para a Misión, onde nos acolleron xenerosamente,
fraternalmente, ata que ela mellorou un pouco, e xa tiñamos o auto reparado, ¡grazas á súa carrocería de auténtico acorazado! Aqueles días da Misión, da clínica holandesa estiveron mandándonos enfermeiras para facerlle as curas. Xa nestas circunstancias, o P. Gonzalo, que era de Ribadavia, ofreceuse para ir connosco ata Lugo, prestándonos con xenerosidade a súa asistencia, en moitos aspectos, pois aquel home, ademais da súa santidade, era un polifacético.
Dúas anécdotas:
-Para mellor resgarda-las feridas que tiña nas pernas, para a viaxe, Josefina mercou en Safí uns pantalóns, que daquela as francesas comezaban a levalos. Aproximándonos a Lugo, alí polo Corgo, ela pediume que parase de conducir para saír e cambiarse aqueles pantalóns por unha saia. -Ante o roubo da equipaxe tivéramos que comprar algo de todo-. Pero o P. Gonzalo díxolle: -Os pantalóns son tan decentes, ou máis, cás saias. ¡Non te cambies! Así entramos en Lugo, e alí, para mercar outras cousas, aparquei mesmo diante do Goberno Civil, afeito a facelo en Ifni onde me petase. Baixados do coche, toda a xente daquela rúa se volvía cara a nós para escandalizarse de ver, en Lugo..., ¡unha muller con calzóns!
-A outra tamén foi de catálogo: Baixados do coche, non tardou en achegarse un Garda Municipal: -Aquí non se pode aparcar, pero como nos ten dito o señor Alcalde que debemos protexer aos turistas..., e xa que vostedes veñen das Illas Filipinas..., por esta vez, pase! ¿Illas Filipinas? En Lugo aínda non sabían que IF era a matrícula dos coches de Ifni. ¡Aqueles si que eran inocentes!
-.-
Voltos a Ifni, unha orde, terminante, inmediata, ¡do Altísimo!, neste palacio:
-¡No se te ocurra decir, pero jamás, que lo vuestro fue atentado; fue un simple accidente! ¡Tengo órdenes expresas, directas, de..., de S.E.!
-Sí, bwana!!!
Esta resposta cumprina relixiosamente, ¡máis que por respecto, por mieditis!, ata o ano 1975.
Gómez Vilabella, Xosé M.
