O bambán dunha existencia
Queres bailar sobre a tumba dun crocodilo? Pois esperta do teu soño e corre polas liñas continuas dunha inocencia que non é tal. Quen é hoxe inocente logo de contemplar o bambán dunha existencia argalleira, revoltosa? Quen é capaz de mirar para a lúa e saber que de aquí a alá está a inocencia dunha mente libre? Quen puidera sentar no niño da ruliña! Logo deixa que a ollada vaia de aquí para alá contemplando un verso cabalgando na poalla dun sentimento. Ó final seguro que te atopas co poema incompleto, pero poema eterno, fermoso e sincero. Aínda que, ó mellor igual é unha novela, porque nas novelas tamén se poden introducir versos. E sentimentos. Queres saber que hai máis alá desa néboa que non deixa ver ou dese camiño que amosa unha curva tan cerrada que non sabes se aí remata a inxenuidade dun pensamento?
Preguntas sen resposta. Porque non as buscas. Se buscas, atopas. Todo o que se busca acábase encontrando. Ás veces non. Non todo vai ser perfecto. Incluso o poema era incompleto. Só te salvará a rula que te contempla desde aquel niño da infancia. Esperta do teu soño, rapaz, e corre dereito polo pequeno carreiro da túa vida. Mellor un carreiro natural que unha autovía asfaltada.
Honor ó seu alcume
Caelo Bracarense Sulfuroso levantouse da cama porque estaba deitado. Levantouse cedo, ás oito e media da mañá. Certo, non é moi cedo. Pero si é moi cedo se estamos a falar dun sábado; no que el non adoita traballar. A ver, narrador, sexa vostede un pouco sincero. Vou ser sincero: Caelo Bracarense non adoita traballar nunca. Os veciños xa lle chaman O Parado. Porque está sempre parado, incluso cando, ás veces, moi pouquiñas, está traballando. É dicir, fai que traballa. Pero ós veciños non os engana, O Parado non dá pé con bóla. Aínda que a el iso pouco lle importa. É máis, ata fai coma que súa. Pasa unha man pola fronte e deixa escapar un impresionante uufff de cansazo. Ou saca o pano e refrega toda a cara simulando que limpa todo un mar de suor. Caelo Bracarense Sulfuroso almorzou e axiña colleu o coche para ir á súa aldea. A súa aldea está alá no quinto inferno ou onde o aire dá a volta. Chegou con toda a parsimonia do mundo. Pero si tivo azos para coller un sacho e ir cavar as patacas. Mais ó chegar á pequena leira xa era hora de xantar. Non merece a pena empezar, díxose a si mesmo. Botoulle un cigarro e non empezou. Tiña que facerlle honor ó seu alcume. Así é que, O Parado marchou para a casa a sentarse á mesa todo cansado.
Baixo un sol queimón
Agora que levamos tantos días con mal tempo, a xente acórdase do sol. Eu tamén me acordo do sol. Pero non porque o estea desexando; sinceramente, dáme igual. Tan só desexo que non me chova cando teño que sulfatar. Non obstante, se me acordo do sol é porque este me fai retroceder ós anos da nenez e da xuventude, principalmente na época en que había que regar os terreos, as hortas. Quizais por fanfurriña, quizais por non querer durmir a sesta (agora, coa idade, unha cabezadiña...) ou quizais para ter libres as tardiñas para así xogar cos amigos na Aira de Arriba (os pouquiños minutos nos
que me deixaba a nai), digo que quizais por todo iso, eu prefería regar os terreos ás tres da tarde, baixo un sol deses que, a certas idades, xa che dá algo así como unha insolación. Pero eu, de rapaz, pillaba aqueles dous cubos e a peito descuberto moitas veces (aínda que o ensinar os ósos non me gustaba moito, mais sabía que a aquelas horas non había un alma polas rúas) ía da fonte á Cortiña e desta á fonte pois unhas vinte ou trinta veces; regando todo o que se pode regar: desde os chícharos ós feixóns, desde os tomates ós pementos, e ata as propias patacas. Paseos e máis paseos pola carreira da Cortiña baixo un sol queimón.
O maldito 40%
MeteoGalicia. A previsión do tempo para o sábado, 9 de xuño, para o concello de Cartelle era dun 80% de posibilidades de chuvia. Claro, así é imposible sulfatar a viña; seguro que chove! Empezou a chover a iso das oito da tarde. Ocasión perdida. MeteoGalicia. A previsión do tempo para o luns, 11 de xuño, era dun 40% de posibilidades de chuvia. Ou sexa, que nada. Malo será que non sulfate! Así é que correndiño para a viña para rematar canto antes, a ver se collía suficiente marxe de tempo para, se se lle dese por chover, que non lle afectase xa nada a auga. O tanque de 300 litros xa estaba preparado do día anterior (xa intuía que andaría a marchas forzadas por culpa dunha presunta chuvia), polo que preparei os 600 gramos de Ridomil e nun dicir amén xa tiña o tractor no medio da viña para darle marcha al cuerpo. Só puiden desenrolar exactamente dúas cuartas de mangueira porque axiña berrou a muller de que parase, que empezaba a pingar. O maldito 40%! Non obstante, aínda confiei nas previsións. Porque desde que consulto e me mandan o tempo ó móbil e cada vez que poñen o 40%, nunca chove. Menos o día en que estaba desesperado por sulfatar. Porque o mal xa está aí. Maldito 40%!
