O gulag dos libros

Din os novos xestores da Deputación Provincial de aquí que hai en escuros almacéns ducias de milleiros de libros condenados a unha existencia miserábel: a de non sentir endexamáis as mans garimosas dun lector.

Parece ser que o servizo de publicacións, deixándose levar por unha desmesurada paixón editorial, tirou do prelo libros e máis libros que, a falta de adecuada distribución, foron acabando arrumbados en fríos e húmidos calabozos, penados sen sequera un xuízo xusto ou unha sentenza exemplar que, cando menos, xustificara de algunha maneira o seu tráxico destino.

Non nos descubren nada novo. Creo que todos eramos sabedores da existencia deste réxime penal bibliográfico e, aínda máis, o inquietante rumor de moreas e moreas de caixas repletas de libros era algo máis ca unha lenda urbana por estes pagos.

Non entrarei -simplemente non me peta- na calidade ou falta dela das publicacións da Deputación. Pero sí quero dicir algo ao respecto. Primeiro, a absoluta falta de criterios claros, públicos e de utilidade xeral na escolla de títulos apunta a unha falta de rigor notábel no manexo dos cartos de todos. Segundo, a total deixadez respecto á necesidade de artellar unha mínima rede de distribución convertiu en pouco menos que imposíbel facerse con algún título interesante, a menos que se coñecera a algúen que coñecía a alguén que… En fin, outra vez aquela falta de rigor da que falabamos.

Ás novas autoridades habería que pedirlles dúas cousas: Unha, que decreten unha pronta amnistía para os libros castigados, para que podan rehabilitarse e ser útiles á sociedade en bibliotecas públicas, de asociacións veciñais, de fogares e residencias de maiores, de colexios e outros espazos para as letras. E dúas, que apliquen algo de sentidiño no futuro.

E vou remantando. Teño que confesar que a miña primeira intención cando me sentei a escribir isto non era falar de libros, senón de algo moito máis grave e importante: a situación do Hospital Psiquiátrico de Castro Ribeiras do Lea. Tampouco é nada novo. O que pasa é que non se me ocorren máis ca improperios e palabras moi, pero que moi grosas para os responsables políticos que causaron –e tamén para os que toleraron- as inhumanas condicións de habitabilidade que sufre un dos colectivos máis vulnerábeis da nosa sociedade. Que isto ocorra hoxendía dá noxo.