Non quedar a lingua pegada ó cu da nai
A tarde estaba tan nubrada que incluso ameazaba chuvia. Pero aínda así Tadeu Deus Aramaico puxo o saco de centeo enriba do burro e marchou cara ó muíño do Dositeo. Testán como era, non colleu ningún paraugas. Cando chegou á altura da estación do ferrocarril atopouse con Ubaldo Valeroso, O Cagado e, alí mesmo, sen tan sequera saudalo esbardallou contra este porque o outro día unha vaca do Cagado lle comeu catro verzas na leira que tiña alá por Vazcovaz. A verdade é que a Tadeu Deus, O Diaño, non lle quedou a lingua pegada ó cu da nai. Soltoullas todas. O Cagado fixo honor ó seu nome; non dixo non deu un chío, asentiulle a todo con meneos afirmativos da cabeza e cando o seu veciño acabou de bruar seguiu camiño cara á vila de Baños de Molgas. Tadeu Deus, O Diaño, xa tiña fama de fanfurriñeiro, de buscabullas.
Cantáballe as corenta á calquera; dáballe igual que fora o alcalde da vila como a lúa inversa, que fora o crego como a farmacéutica ou unha doncela durmida. A ver, para que valen os alcumes? O Cagado era un cagadiño e O Diaño era o demo mesmo en persoa. Tiña o xenio máis negro que a nube que viu sobre o Outeiro de Brandín. E agora si, agora soubo que se mollaría. Dito e feito, o ceo descargou, pero Tadeu Deus seguiu camiño do muíño do Dositeo.
Á caza do infractor
Non hai maneira! A xente segue veña e dálle co asunto do afán recadador da Dirección Xeral De Tráfico porque, agora, seica se lles dá por poñer radares láser ou calquera outro dispositivo escondido, agochado para cazar ó infractor. Ollo ó dato!, fixádevos que puxen a palabra infractor, que é aquel que comete unha infracción. Infracción: acción coa que se infrinxe unha lei, norma ou pacto. É dicir, que a culpa é sempre do infractor. Porque está quebrantando unha norma. E xa está. É que somos tortos de carallo! Facemos mal as cousas e intentamos botarlle as culpas a aquel que nos di que estamos actuando mal. Desde que conduzo creo que levo catro ou cinco multas, pero nunca se me ocorrería botarlle a culpa ós de Tráfico. Se naquel tramo que marcaba a 50, por que raio ía eu a 80! Somos incongruentes! Pois somos capaces de aminorar a marcha nun santiamén cando pasamos dunha estrada a unha pista de terra e con fochancas, pero non lle facemos caso ó sinal que marca 50 porque entramos nunha vila ou aldea nas que hai xente. Se Tráfico quixera simplemente recadar chegáballes con poñerse no Polígono, á altura do Tecnolóxico e alí poñeríanse ricos. Ninguén respecta a sinalización. Somos tortos e non hai volta de folla. Só aprendemos cando nos tocan a faltriqueira.
Tiven tempo
Non sei se terei tempo para dicir que unha frieira quere bailar unha retranca sobre o dedo gordo dun pé esquerdo ou se un chiscar de ollo significa o que realmente quere que diga o dono do órgano visual. Do dito ó feito vai un treito. Ando apurado e non sei se terei tempo de dicir catro verdades ou de cantarlle as corenta a quen nunca nada me dixo (tampouco é iso, home; que eu non como a ninguén) Estou escoitando un tema musical de Sergio Cervetti que, a verdade, mete abondo ruído. Aínda que, o ruído, ben emitido ata chega a ser bonito. Claro que... onde estea o silencio. Onde estea o silencio é porque non hai ruído. Cae de caixón. Tamén podía caer de arca de centeo. Uf, aquelas arcas; valían para todo: para gardar o centeo, para gardar os cabazos, para gardar os tesouros (que tesouros, oh!, quen tiña tesouros?) Sei dun home que ata
usou unha arca para non medrar, porque lle dixeron que durmindo enriba dunha arca, encollían os ósos. E a mili estaba á volta da esquina. Fose pola arca ou fose polo talle, librou. Hai xente que nace con sorte. Outros, por desgraza, nacemos estrelados. Aínda así, tivemos tempo para andar por o mundo adiante igualmente. Caendo e levantándonos, pero andamos. Definitivamente, tiven tempo para o relato.
Non extingamos as chocas
Están a matarnos a nostalxia. Aquela nostalxia das chocas ou esquilas das vacas. A choca era un aviso de onde estaba o animal. Cada esquila tiña o seu son. E por esta sabías que vaca andaba en tal ou cal lugar, cal tornaba as moscas ou cal se rañaba contra un carballo. Agora, maldito tempo!, queren poñerlles GPS ás vacas, ás nosas vacas! Queren poñerlles unha coleira con localización vía satélite. Maldita sexa, co bonito que era o son das chocas. Xa podía a Turina meterse por entre as silveiras da Tapada Nova que grazas á súa esquila sabía onde estaba e que facía. Xa podía a Garbosa lamberse debaixo do rabo que polo son das chocas sabía o que estaba a facer. Agora, maldita sexa, tangues as vacas co móbil e en vez de chamalas polo nome mandas un SMS ou un guasap para que o GPS actúe. Están a matarnos a nostalxia. Co bonito que é diferenciar unha choca propia coa esquila do veciño. Co bonito que é intuír que aquel son que se oe ó lonxe, moi lonxe, é o da choca da Cereixa e non o da Marquesa de Filemón, O Piollo. Agora chamas a Silabario, O Rato, para que conecte o seu móbil e busque polo GPS a súa Nuvela, que semella que é a que está mesturada coas túas alá por Detrás da Lomba. Por Deus bendito, non extingamos as chocas!
