Boa viaxe, Don Íñigo
Todos os sábados, cando imos para Ramiras, en Castrelo de Miño, sempre poño a radio en RNE no programa No es un día cualquiera, de Pepa Fernández. Porque me parece un programa moi ameno e con moito interese. Non obstante, no programa deste sábado pasado, axiña notei algo raro, principalmente no ton de voz da locutora. Comenteille o detalle á muller e esta pensaba que se debía ó asunto da ETA (porque estes días non se fala doutra cousa). Pero esa voz tan triste de Pepa Fernández non me cadraba. Axiña se emendou o torto: acababa de morrer José María Íñigo. Sinceramente, a min tamén me impresionou. Quedei abraiado, medio pampo. Era un crack. Coñecino de sempre, de cando asomou por Televisión Española cos seus marabillosos programas.
Pero quizais, onde mellor o descubrín foi precisamente en No es un día cualquiera. Nas súas seccións ou cada vez que falaba el, eu ás veces é que me partía. Nunca o imaxinara tan divertido. O de bo comunicador xa se presupón, pero que a isto lle achegue unha bonanza e un faladeiro tan gracioso non o consegue calquera. Íñigo, cunha simple frase facía rir ó auditorio. E cando falaba das súas viaxes... uff. Por certo, boa viaxe, don Íñigo.
Non gardar a mexa
Daba igual un que o outro, o home que a muller. Os dous non gardaban a mexa nin a tiros. Xa tiñan a fama de que contaban todo. Gabina Lacia Vilamelle latricaba todo na burga mentres lavaba a roupa sucia do seu home. Este, Quintiliano Pacífico Pantón, esbardallaba nos bares da vila, en todos os bares. Gabina Lacia procedía de boa familia, pero tivo a mala sorte de xuntarse con Quintiliano Pacífico nunha feira do día 11. Aquel día miráronse ós ollos e aí empezou todo. Ela era dunha aldea pequena, moi preto da vila de Quintiliano, pero axiña pasou a vivir con el no barrio dos pobres. El era pobre. O amor ás veces non sabe de cartos, e se sabe non atina dos billetes. Gabina condenouse, e non só porque se volvese pobre (que se volveu), senón polas laretadas que saían da súa boca. Cando lle dicían que non gardaba a mexa, ela contestaba cun sorriso insolente de que todo se pegaba. E referíase ó seu home, claro, porque ela sabía de sempre que Quintiliano Pacífico non tiña precisamente nada de pacífico, lingüisticamente falando. Falaba mal e era indiscreto ata máis non poder. A xente xa o dicía: Deus críaos e eles, claro, xúntanse. E non gardan a mexa.
A memoria é eterna
Dime, memoria, quen es ti para asomar nos meus soños? Ou para alporizar, para perturbar os meus pensamentos? Se digo que vou, ó mellor é porque busquei no recanto infantil aquel soño no que ía e volvía entre o día e a noite, entre o outeiro e a fervenza, entre o chiscar dun ollo e o sorriso duns beizos. Se digo que fun, ó mellor é porque algún día sentei á beira dun palleiro, ou dentro dun canastro, ou na copa dun castiñeiro. Dime, memoria, que demo estou facendo? Buscando lugares? Procurando momentos? Sentindo latexos? Ai que vou e non podo ir! Ai que estou e quero marchar! Nada vexo entre as sabas inmaculadas dunha alma que rebenta por unhas ansiedades claras. Nada sinto no cuarto escuro dun silencio que non fai ruído. Tremen entón as ansias de querer sentir e non ter.
Sinto que o sentimento vai e vén por entre os regatos dunha vida que foi. Teño un anhelo enorme por querer saber se o salouco dun peito que sobe e baixa é real ou é unha utopía. Dime, memoria, por que te debuxo en cada páxina en branco se, despois, ninguén te quere entender? Hai sentimentos que están aí, que estiveron sempre aí para que un día se espallen co vento. Pero a memoria é eterna, perenne, infinita.
Figuras Retóricas
Súo buscando metáforas que reflictan o que non me deixan dicir. E parto a alma dando voltas para disimular un sentimento. Teño que arrodear polas realidades que están aí e simular que todo é ficción, que todo é mentira. Pero non é mentira. Nada é mentira do que digo. Así é que non queda outra que dicir polo baixiño que si, aínda que sexa que non. Ou viceversa, claro. E menos mal que os pensamentos son libres e que as metáforas ás veces son malas de entender. Pero eu si que as entendo. Sufro buscando unha elipse para que ninguén vexa a sombra na frase. Porque hai frases que teñen sombra e hai sombras que son máis claras que as propias liñas escritas. Ou faladas. Iso si, intento buscar epítetos para que a cousa quede máis clariña. E por moita retranca que use, a verdade queda sempre flotando no aire. A realidade é a que é. Ás veces intento usar algún símil, pero tendo sempre presente que o orixinal non é a fotocopia. Quéixome dos atrancos cariñosos que se me poñen, pero, arre demo, son atrancos. Así é que non queda outra que volver ás metáforas, ós disimulos, ás comparacións para que non se me censure. Porque non me deixan dicir o que realmente quero dicir.
