Que se suspendan as ligas!
A violencia non aniña no fútbol. A violencia aniña nas entrañas de cada un. Un episodio máis do demo que levamos dentro: agora foi en Lugo, en Meira, onde o adestrador local (que seica estaba nas bancadas por estar sancionado; ollo ó dato, xa estaba sancionado, e digo eu que por algo sería), unha e outra vez lanzoulle ameazas e insultos racistas ó árbitro. Este, como a cousa pasaba xa da raia, fixo comparecer a Garda Civil. Mais a benemérita tampouco debía estar para lerias, pois segundo reflicte o pobre árbitro na acta, o energúmeno adestrador seguiu arre que arre (claro, coma un burro) cos seus insultos, ameazas e incluso acometidas ata o punto de que o tiveron que agarrar e apartar varias veces de xunto o árbitro. Pregunto eu: para que foi a Garda Civil? A ver se dunha vez por todas os árbitros se levantan en pé de guerra e mandan ó fútbol ó carallo. Gústame o fútbol, amo o fútbol e son un fanático do fútbol, pero entendería perfectamente que se suspendesen todas as Ligas
por falta de arbitraxes. Veña, home, que xa está ben! Non lles chega con que haxa 22 tíos intentando enganalo e mirándoos de mala maneira, senón que aínda teñen que asomar bestas dando couces ou parvos montando o espectáculo.
Chove sen escampar
Chove. Chove sobre a conciencia dun pobo. De que pobo? Temos un pobo amorfo, estancado. Somos un pobo que se non pechamos os ollos, acochamos a cabeza como as avestruces. Chove. Chove sobre o pensamento ferido dun home que quere ir máis alá do institucionalizado. Non podes ir máis alá! Non te podes botar do rego! Nin tan sequera dos regos torcidos. Chove. Chove sobre o espírito maligno das normas que poñen uns cantos. Os máis espelidos, os máis desvergonzados e os máis semideuses. E nós, pobres infelices, deixamos que a tunda de paus nos caia sobre as costas e sobre esa intelixencia que pensabamos que tiñamos. Somos burriños de carga! E moi pobres de espírito. Chove. Chove sobre o latexo dun sentimento. Dun sentimento calquera... menos o político. O sentimento político que quede achantado, oculto porque pode mancar na intelixencia dun corrompido. Menos mal que o noso pobo é santo... e bendito! Chove. Chove a máis chover. Chove sen escampar. Para que a negrura da tarde non deixe ver máis alá dun interese, dun proveito. Non vaia ser que alporicemos o galiñeiro. Chove. Chove sen escampar sobre a conciencia dun pobo. Deixa que chova. Máis vale estar asolagados que descubrindo novos horizontes. Chove. Pois se chove que chova. Chove, chove e a xente non se move. Así de sinxelo.
Día mundial da poesía
Día mundial da poesía. O verso pousa no asubío dun poema e o poema cae, mansamente, na señardade dun momento. Quero sentar co silencio e deixar que a vida pase por enriba dun rego, de moitos lindeiros. Quero abrir o peito para que unha estrofa se acoche por entre as pallas dun palleiro. Xa está a poesía bailando na cama dos sentimentos. Día mundial da poesía. E o saxo de Coleman Hawkins péchame os ollos para que o silencio duns versos se debuxe nesta noite chea de pensamentos. Versos que van e veñen, latexos que brincan polo monte Medo e o poema enteiro pousa sobre a sinfonía dun neno. Dun neno que foi. Dun neno que é. Só o tempo escribe os momentos nos que a melancolía dun soño acouga sobre as tellas dun canastro, de cando a algarabía dunha
tarde disimulaba a pobreza dunha infancia, pero dunha infancia feliz. Día mundial da poesía. Ritmo musical no poema que se está escribindo. Luz de candil na noite en que os folgos quedan aí, sentados á beira do soneto que conta a circunstancia do que puido ser. Houbo un tempo en que todo era poesía: o ruxerruxe dun latexo, o silencio dun momento, o afogo dun sentimento e o berro de moitos versos. Día mundial da poesía.
A vivir que son dous días!
Non sei nada do verso escrito que se pasea polo poema sen título. Non sei nada do que anda para adianta nin do que vai para atrás. Só sei que a vida pasa. Que o vento pasa. Que o tempo non se detén. Ou como dicía aquel: todo pasa e esvaece, soamente ti, recordo, te eternizas. Non sei nada do chiscar de ollo cando a lúa se amosa na súa fase chea. Desde sempre, a lúa sorrime e chíscame o ollo esquerdo. Non sei nada dos recordos que viaxan ata o infinito e máis alá. Normal, foron tan lonxe que non conseguen regresar e xa me esquezo deles. É unha tristura moi grande esquecer os recordos. É case como non lembrarme do asubío que lle lanzaba ó meu Uriarte nas mañás do monte Medo ou nas tardes do monte de Pinouzos. Non sei nada desa xustiza que actúa coma eses cochiños teledirixidos. Hoxe está teledirixida polo interese duns cantos tan só. Non sei nada do parágrafo que enche unha páxina sen contar nada. Só sei que a miña vida é unha novela na que non hai capítulos e na que, hoxe, aínda non hai punto final. Só sei que cando miro o título sorrío e na solapa escribo: a vivir que son dous días! Ou como dicía outro máis: só sei que non sei nada.
