A Venecia Ourensá
Arestora non chove. Pero choveu. E seguirá chovendo. Estamos no tempo. Iso din. É certo, estamos no tempo. Se non chove no inverno en Galicia, non sería Galicia. Choveu sobre o Dacia Sandero que estaba aparcado no cruce das Lagoas, en Baños de Molgas, e sobre as follas dos amieiros que hai na presa da Porfía. Choveu tamén sobre Entreloríos e sobre a Pitediña. Agora mesmo imaxino que xa non hai burga. Para os que non son do meu lugar de nacemento direilles que iso significa que o río Arnoia alaga a burga, non que desapareza a burga. Acabo de publicar que a burga é eterna, que tan só secou durante un par de minutos de cando o terremoto de Lisboa. Agora mesmo, ou mañá, ou pasado, Baños de Molgas si pode ser a Venecia ourensá. Se é que segue a chover.
Que parece ser que si. Se é que baixa toda a neve da serra de San Mamede. Que terá que baixar. Entón, xusto no Parque Ansuíña ou, máis en concreto, xusto na ponte nova fórmase tal embude que as augas dos ríos Sor, Tioira e Arnoia non lles queda outra que expandirse pola Ansuíña, polos Campos, polas Lamas, polas Mestras, pola Pitediña, incluso polos Poulos e por Entreloríos. Xa está: a Venecia ourensá.
Sobre un emigrante de Almoite
Cada vez me cabrean máis eses comentarios despectivos que adoitamos facer sobre os inmigrantes, cando nós, precisamente nós, os galegos, somos un dos países máis emigrantes do mundo mundial. E se non que llo pregunten a Manuel Garrido Prol, que no ano 1923 tivo que marchar para Cuba, con 18 anos tan só (un crío aínda) desde o seu Almoite natal. Nacera o 25 de setembro de 1905 do matrimonio formado por Pedro e Dosinda. Cruzou o charco, é dicir, o Atlántico no vapor francés Niágara e chegou á illa de Alfredo Zayas o día 2 de novembro. E dezaoito anos máis tarde, no 1941, casou coa cubana Asia González, con quen tivo dous fillos: Carlos e José, segundo o investigador e historiador cubano Mario Luis López Isla. Finalmente instaláronse na provincia das Tunas e alí, Manuel Garrido Prol dedicou a súa vida á venda de froitas. Historias como a deste veciño do concello de Baños de Molgas hainas a moreas, porque antes, agora e por sempre somos un país que temos que emigrar á forza, temos que buscarnos a vida. Como están a facelo a inmensa maioría dos inmigrantes que temos hoxe por aquí. Estes veñen a quitarnos o pan. Nós imos levantar o país cubano ou suízo ou alemán ou británico ou arxentino...
Ó César o que é do César
Ó César o que é do César. Cando escribo as reportaxes (como son moitos máis longas que un Pingas ou un Hebdomadario) adoito facelo diante duns cafés e sobre un borrador, é dicir, un caderniño que teño ex profeso. Despois, este borrador pásoo a limpo, ou sexa, ó ordenador. Segundo as vou pasando tamén se me ocorren ás veces novas ideas que axiña as traslado ó parágrafo correspondente. E así, algunhas veces, bailo tanto pola reportaxe adiante que case é normal que se me pase algo, que cometa algún erro. Cando escribín a reportaxe sobre Antonio Fernández Carnicero, o galeno molgués fuxido a México, fixen constar que toda a información que acadara sobre el partira dunha crónica que publicara no ano 2010 José Luis Fernández Díaz. Fíxeno constar no
borrador, claro. Porque despois, cando pasei a reportaxe a limpo e nese baile que cometo ó intentar perfeccionar ou agrandar outros parágrafos, tal coletilla desapareceu coma por arte de encantamento do escrito. Así é que non queda outra que entoar o mea culpa (por non repasar ben os dous folios que mando ó xornal; confío en exceso na simple corrección ortográfica que fai o propio ordenador) e darlle ó César o que é do César.
O ruxerruxe dun asubío
Non te metas en camisa de once varas, rapaz. Pero eu métome incluso ó mar sen roupa de augas, aínda que non saiba nadar. A ver, se quero ser astronauta, como non me vou meter en fregados, en fandangadas. Eu métome onde me peta, e punto. Son libre para decidir sobre a miña vida. Libre? É un dicir. Libre, libre sería polo espazo sideral e polo universo infinito. Quen me pillara flotando por entre os meteoritos da miña señardade. Seguro que os esquivaba a todos, un por un. Teño que esquivalos se non quero que me escacharren contra a velocidade dun suspiro. Síntome Supermán sen capa pero con todas as ansias libres de querer voar. E voo, vaia se voo! Voo como ánimas que leva o demo e voo ata o infinito e máis alá. Que bonito debe ser ese máis alá. Deixo as fandangadas no recanto dun sentimento para poñerme un chisco serio. Só un chisco. Para dicir que un é libre se ten liberdade para ser libre. Isto é o peor, o gran problema, algo así como o ruxerruxe dun asubío, que nin é canción nin é apupada, nin é melodía nin reclamo. Por moito que nos sentimos libres estamos presos dunha independencia inexistente. Hai que maraña de pensamentos! Igual que o ruxerruxe dun asubío.
