As primeiras enchentes
Rematou o Nadal. Remataron entón as primeiras enchentes. Aínda quedan as do Ano Vello e Ano Novo. As de Reis creo que xa pasaron á historia. Agora a estes pobres pouco os lembramos... o maldito Papá Noel! Estas festas, coa escusa esa de reunión familiar, me parece a min que de familiar cada vez ten menos. O esencial é comer. Perdón, o esencial é poñer comida. Despois, que se coma ou non, xa é outra historia. E cando non se come nese momento, non queda outra que papar os restos durante días e máis días. Porque se fai tal cantidade de comida que non a rematas nin en dous días. E mira que no primeiro momento é certo que se come abondo; tanto que, despois, un queda como queda ou anda como anda. Enchemos e enchemos o bandullo para, logo, pasalo
fatal. Se o enches na cea, xa non dormes un carallo. Se o enches no xantar, xa non ceas. E todos os anos dicimos sempre o mesmo: para o ano que vén non se pode poñer tanta comida. Poñemos máis, claro. Porque toda a fastosidade, todo o barullo destas festas métennolo polos ollos. E hai que cumprir co bombardeo publicitario ou cos desexos ególatras, que tamén. Agora toca correr polos paseos. Por que alguén non opta por baixar o bandullo na miña viña, por exemplo? Os aparellos póñoos eu.
Libres de pensamento!
Que manía a de meterse cos sentimentos da xente! O Dépor ábrelle un expediente á xogadora de fútbol feminino Patricia Díaz Rúa, ourensá, porque seica celebrou a vitoria do Celta ante o seu equipo masculino. O asunto parece ser que, ó final, foi unha broma dunhas compañeiras, que foi sen ela querelo. Pero aínda que fose querendo, que pasa? Por animar ó Celta vai deixar de intentar meter goles co seu equipo. Estou por apostar que se algún día xoga contra o Celta intentará ganarlle. A ver se empezamos a distinguir, a diferenciar o lugar de traballo do de nacemento, ou o lugar de traballo doutro polo que sintamos algo máis de cariño. A ver se por unha vez nos deixan ser libres, polo menos, de pensamento! Que xa está ben que os de fóra nos queiran levar polos regos deles. Que hai xente que sabe arar os seus propios regos. Eu xa podo vivir e traballar máis de media vida en Maceda, que non creo que lles importe que pregoe unha e outra vez que son de Baños de Molgas. Como ós da miña vila non lles preocupará moito que fale ben de Maceda. E se lles preocupa a uns e ós outros, malo! Son duro de roer coas miñas ideas. Teño moi asumido o da ovella negra. Patricia, non deixes que mangoneen os teus sentimentos. Os teus sentimentos son teus e de ninguén máis.
Nacer no corpo
Pódese dicir que a filla de Abigail vai coma unha princesa pola rúa do Agro de Baños de Molgas. Mesmo semella que o seu estilo nácelle no corpo. A filla de Abigail, A Moca, chámase Mabel Vilamelle Suárez e viste, vestiu sempre tan elegantemente que calquera que a vexa, sexa home ou muller, non lle queda outra que volverse unha e outra vez para contemplar tanto xeito, tanta galanura. Definitivamente, nácelle no corpo. Mabel Vilamelle, A Guapa (que outro alcume ía levar...), anda polos 20 anos e deixou os estudos porque sabía que podía vivir de rendas, como se adoita dicir. Ela non é parva e nota, ve como a observan ó pasar. Ás veces, intuíndo iso, provoca aínda máis a súa elegancia, o seu porte. Carallo, nótase que é filla de Filoteo Grego
Martín, O Feitiño (outro alcume que non precisa aclaración), que nos seus anos mozos (e con 50 anos aínda se pode dicir que está mozo) era de armas tomar. Alborotaba todas as feiras da contorna. Agora é a súa filla Mabel, A Guapa, a que alporiza todo o galiñeiro. As súas maneiras nácenlle no corpo.
A aira da igrexa
Alá queda o asubío dun concerto entre as páxinas brancas dun libreto. Aquí está o verso que non ten rima e o poema que ninguén recita. Só o jazz de John Coltrane ou Chralie Parker enche o espazo silandeiro dun conto que alguén está intentando contar. Que difíciles son os momentos cando queres dicir algo e non sabes que dicir, non sabes como dicilo. Buscas entre a similitude de dous parágrafos e o único co que atinas son comas sen sentido e puntos ó seu albedrío. Dime, ansiedade, que é o que buscas por entre as estreitas rúas dunha aldea que está sempre nesa memoria eterna? Que fácil é atopar o recanto infantil no que os soños foron realidades perpetuas! Todo consiste en debuxar a aira da Igrexa. Dime, pensamento cativo, cantos sorrisos, cantas queixas, cantos berros, cantos silencios furgaron por entre os palleiros? Tempos de poemas esparexidos, espallados por entre os pés dos canastros. Tempos de asubiar para os inocentes acochados que se descubrían nun suspiro. Ou nunha argallada inocente, que acarrexaba, iso si, unha xenreira infantil que axiña remataba para seguir caneando a aira da Igrexa.
