Lecturas e cabezadas
O meu está máis que demostrado que é o de ler andando. Tarde de domingo. Logo de xantar deito un pouco para dar unha cabezada. Axiña me poño a ler, na cama. Non tardo en notar certa lasitude nos ollos. Chego ó remate do capítulo, cerro o libro e veña, outra cabezada. Ás veces non consigo durmir, pero perdo o tempo sen ler. Volvo coller o libro. Ó mellor xa na segunda páxina volve a gravidez nos ollos. Hai veces que nin consigo chegar ó final do capítulo e párome no último parágrafo da páxina da dereita (sempre fago así: cando quero deixar de ler, ou espero a un novo capítulo ou no último parágrafo da dereita, para saber, logo, onde quedei coa lectura). Volvo cerrar o libro e, ale, a pousar a corna. A calefacción, que a casa estea quentiña tamén son tantos en contra da lectura, xa que entra unha somnolencia que non vexas. Que por que non me levantei para ler andando? Polo de sempre, que na cama estase coma Deus e que cando hai nugalla non hai volta de folla. O libro, a verdade, é que tampouco axuda moito. Está ben, pero non é unha novela que entreteña; é máis ben un libro de historia que te cabrea.
Feira en Baños de Molgas no 1901
Non hai maneira! Levo un bo cacho fochicando pola Internet ou polo San Guguel (que é máis ou menos o mesmo, claro) buscando cando se celebraba a feira en Baños de Molgas no ano 1901. Si, xa choveu, xa. Non consigo atopar nada. Deixo entón que a miña imaxinación se vaia ó día 11 de cada mes, porque ese día era a feira cando eu era rapaz, cando aínda ía á escola. E se non, que máis dá; o esencial é soltar xa a noticia: resulta que o 28 de outubro de 1901 apareceu nun xornal que na última feira celebrada en Baños de Molgas vendeuse a tres pesetas o ferrado de millo e a 2,25 o de centeo. Por certo, as medidas do ferrado son algo así como unha aventura: que dun lugar a outro cambian, non unha barbaridade, pero si un chisco. Como tampouco é o mesmo o ferrado de millo que o de centeo. Por exemplo, en algúns lugares, o ferrado de millo debe andar polos 16 quilos e, porén, o de centeo vaise a uns 20 quilos. Pero, aquí, neste relato, o que me interesa é o prezo. A ver!, naqueles tempos, tres pesetas eran moitas pesetas de Cristo. Non as tiña calquera familia. Así eran pobres ata a extenuación. Pobriños!
O escribidor que erra
Quero ser orballo no tempo seco da compaixón e mollar as corredoiras que levan a uns lugares que estiveron pero xa non están. Quero ser remuíño nun río calmo ou nun pequeno regato. Non todos podemos ser o que queremos. Ás veces somos un simple asubío nun retrouso de Bruce Springsteen. Outras veces corremos detrás das vacas para que os tabais dunha conciencia corrupta deixen de chuparlle o sangue. Quen entende o xurdir dun canto cheo de esperanza? É moi difícil ter esperanza nun ambiente cheo de soidade e de sacrifico, de oblación. Quero ser a nube negra que se mete por entre os raios dun sol que non alumea. Quero ser
a pedra que atranca a carreira que vai dun etapa de xogos a unha etapa de desconsolo. Pero tan só son o derradeiro mohicano dun Oeste que xa non é, aínda que cabalgo por entre as pradarías dunha galaxia sen fin, dun universo cheo de hienas que morden, que acosan. Quen entende a sinxeleza dun sentimento? Ou a nugalla dun pensamento. Quero ser o escribidor que erra nos soños que quere soñar. Soñar é bonito. Pero a realidade móllase coas pingas de orballo que caen.
A carreira do medio
Collo carreira do medio e intento chegar á fin do camiño. Hai moitos atrancos, pero chouto por enriba deles. Aqueles que me están moi altos, non me queda outra que arrodealos. Arrodeos. Non obstante, a carreira semella que non ten fin. Vexo alá, ó lonxe, as rodeiras dos carros e máis atrancos, pero non consigo ver o remate. Sigo andando, claro. Non me queda outra. Gústame acabar o que empezo. Non é un bo resultado deixar as cousas, os asuntos a medias. Todo ten o seu principio e todo ten a súa fin. Iso din. Aínda que eu, esta fin da carreira, estame xa a amolar. Sigo andando, por suposto. Á beira esquerda vexo o niño dunha azuleira e, axiña, pero á dereita, o dunha ruliña con dous ovos. Desde a carreira xa se ven porque os niños das rulas son pouco máis que catro caxatos, pero moi ben postos. Empezo a cansar. De andar. E de intuír que a fin non está tan preto como pensaba. Quen o diría! Cando empecei a andaina, a carreira semellaba unha desas curtiñas e con moitas reviravoltas, e resulta que xa empeza a cansarme a súa monotonía e a súa infinidade. Por que eu non collería a carreira da esquerda ou da dereita?
