Conflito Xeracional (25)

O rapaz escandalizouse dos meus disparates:

-¡Pero, Aio, co que eu admiro á Briga, cómo pregunta iso! Tratándose de vostede, incluso lle quedaría obrigado por confiarme esta operación. ¿Oíume ben, agora?

-¡Oín, si, agora si! Entón..., xa o pensarei; chamareite..., desde que me veña o trasacordo, que o teño tardío. ¡Ti es moi xeneroso, rapaz; quero dicir, Príncipe; si, moi amable e moi xeneroso, en demasía; volve por aquí, cando gustes! ¡Abur!

Pavonouse diso:

-¡Tódolos cabaleiros de San Eugenio de Trebizonda somos así, pois a nobreza obriga, e máxime a nosa, de rancia que é! A nosa Orde é un modelo de caridade; unha caridade que concirne, naturalmente, a tódolos homes, cara a tódolos nosos semellantes, sen excepción, sen distinción de categoría social e/ou raza; ¡todo iso é así, que para agarrados chegan os xudeus!

Pareceume que escoraba en alusión ao seu estorbo, ao pai da Briga, ao Matu. Despedino:

-¡Ti es un cabaleiro, sen dúbida! ¡Si que foi un honor conversar e ter tratos contigo! ¡Abur, outra vez!

-Aio, agora que se foi ese Comneno, ¡grazas, mil grazas! ¡Ti si que es un príncipe, un magnífico! ¡Vaia intelixencia natural a túa; se chegan a darche estudios, daquela, na túa infancia, e xa non digamos se che aplicasen ondas intelectivas...!

-¿Pourquoi, mon amour? -Eu facéndome o inocente, para asegura-la miña faena!

-¡Por iso de que Comneno é todo un cabaleiro! Estou admirada da túa sutileza en lograr que el mesmo se definise. Cabaleiro será, e xentil espatario, tamén, ¡diso non teño dúbidas!, pero, en materia de negocios..., ¡un diletante! ¡Tanto, que non lle chega á altura do betume ao teu neto, ao meu querido Miguel! ¡Mira que ofrecerse para facerche un transplante de tímpano, un enxerto, enteiramente gratis, sabendo que che podía mangar, como pouco, cen mil euros! ¡Cá, iso é demasié, unha dilapidación, que xa non estamos no Romanticismo! ¡Nin que fose un franciscano! Un home así, un manirroto, non vale para casado. ¡Fóra de min esa tentación, que xa me sinto libre, libre e desenganada!

-¿Briguiña, daquela, quitóuseche o namoro; era ou non era un refresco?

-¡Talmente; de raíz! Agora quédalle a ese pretendente a miña admiración, o meu afecto platónico, pero, ¡diso a casarme cun Santo, así se chame Uxío...! Máis ben debera chamarse, inxenuo, que non Eugenio, pois eses cálculos non levedan coa filla do Matu, meu pai, que por esa parte, son xudia, ¡a moita honra!

-¡Agora si que teño unha neta segura, segura e desenganada! -Dinlle una boa aperta, canto puiden.

-¡Tanto que si, pero foi grazas á túa xordeira simulada, que eu estiven a punto de caer nesa tentación, nesa miraxe!

-¿Á xordeira? Muller, algo tamén sería pola miña perspicacia, e moito, moitísimo, polo teu talento... ¡Dous: un herdado, e outro adquirido!

-Onde haxa un talento galego, ou xudeu, que se quiten tódolos sabios bizantinos, ¿non si, meu Aio? ¡Para talento o teu, e non é adulación!

-¿Sabes que me deches unha idea? Mañá mesmo te propoño para Directora Financeira do noso Holding, que xa estás madura, ¡para iso e para máis! ¡Dou fé!

-¡Aio, bonito, ti tamén es un cabaleiro! -E cubriume de chuchas, das pequerrechas, desas que tanto me gustan.

-¡Natural! ¿Non sabías que son Cabaleiro Espatario de Sainte Eugene de Trebizonde? E a maiores, mixto, asociado cos xudeus, que iso é cousa fina. -Xacteime, feito un pavo.

-¿Aio, qué vale máis, un talento xudeu ou un ásper de Trebizonda?

-¿Que vale máis, -arremedeina, -terte de prometida do meu neto, ou..., ou perderte de vista? ¡Rapaza, ti fas preguntas ociosas!

-¡Pero, Aio, eu ía de broma! ¡Canto che quero, avó, meu Tato, meu avó adoptivo, meu parrulo..., calvo, pero claro, clarividente!

-¡Entón, sendo así, e por esta..., pase! ¡Miña nena, quedas perdoada, perdoada e adoptada, que a partires deste intre pásote ao meu testamento..., para que teñas dote, a falta de bigote!

Démonos outra aperta, un rosario delas, coma dun avó a unha neta; adoptiva, si, pero, moi querida; unha netiña preciosa, adorable, morena, elegante, intelixente, ¡case unha Minerva!
-.-

¡O TÉMPORA, O MORES!
Despois destas longas, enésimas, vacacións, dedicado case exclusivamente ao meu xardín das Andoriñas, teño os dedos agarrotados; supoño que será de tanto arrincarlles a herba ás roseiras. Pero isto non debera ser óbice, nin óbice nin atranco, pois incluso os ordenadores, agora, son fónicos, pero eu teclearei no vello PC, no dixital, como poida, esta crónica testamentaria, que é a final; un testamento enésimo, definitivo.

Non coidei de chegar con vida a este aniversario do meu neto, do Migueliño, pero estas pílulas da lonxevidade que nos receitou Chi-Miña á miña dona e a min, fixéronnos milagres.

Hoxe é un día sinalado, e por iso apresúrome a procesa-la derradeira crónica, ¡non sexa que me avisen para a Gran Viaxe, e quede inédita! Moitos din que chocheo, que se o rego sanguíneo, ¡cousas desas!, pero, chocho e todo, o meu voto ben que mo piden nas eleccións, que agora rexe aquilo de Senatus cum Populus, e os votos dos seniores valen o dobre. ¡Quen nolo dixese, no XX, daquela que Fraga tentou sacar adiante a súa Administración Única!

Teño que dicirvos, tamén, que non sei por onde rematar: Galicia, agora, chámase Galiza; mesmo como quería Castelao. España non existe; nin España nin Portugal, que os da Unión Europea chámannos, aos do Norte, Iberia Verde, ou sexa, Terra de Pastos; e Iberia Seca, ou sexa, Terra de Pastores, aos do Sur.

A primeiros deste século, do XXI, houbo unha guerra fría, global e globalizante, á que chamaron, Revolución dos Instrumentos Intelixentes, pero as guerras acaban agora, todas, por consenso, coa arbitraxe imperial do Magreb, por suposto, que agora é o noso protector; ¡quen nolo ía dicir! Todo quedou nun concurso de cen gaiteiros contra cen guitarras; ¡e gañaron os que sempre gañan, os do bombo; ou máis exactamente, os do autobombo!

En cuestión de xeografía, mal, moi mal, que tódolos países cambiaron; eu ando polo mundo grazas ao piloto do noso foguete, que me deixo levar, pero non coñezo a ninguén, nin sei os nomes das circunscricións económicas, ¡de tantas Unións económicas que se formaron ultimamente! Onte mesmo, que fomos á China, a por faroliños de papel, -despois direi para qué-, fixemos unha aterraxe desas que chaman técnicas, mesmo diante dun edificio marmóreo, de altas torres, arrodeado de cedros; daquela ocorréuseme dicirlle ao chofer, ¡Que ben reconstruíron o Tadj-Mahal! El riuse de min, da miña incultura, pois trátase, ou iso me dixo, do castelo-basílica da Orden de Trebizonda, que volve a ser imperio, un imperio cristián, aquel Territorio das ribeiras do Euxino. Nestas condicións, ¿que fai aquí un supervivente do XX?

A todo isto, aínda non vos falei da nosa Briga, ¡que desde hoxe será a miña neta efectiva! En idade aínda é unha nena, pero, como se parece á nai, á Fili, no físico quero dicir, só no físico, ten un corpo de amazona que lle serve, que lle servirá marabillosamente, para aleitar xemelgos, ¡que nin a loba capitolina! Estes egoístas queren te-los fillos a pares para aforrar tempo nas crianzas sucesivas; ¡o malo é que se van quedar sen avós!

Con esta inflación do euro hai que simplifica-las festas, ou sexa, aniversario e casoiro todo no mesmo día. ¿Lembrádesvos da peseta, aquela cousa microscópica…? ¡Onde vai iso! Cos euros non acabo de entenderme, pois ademais de ser uns billetes pequerrechos, en papel de asbesto, teñen ese mal nome, ¡un nome bárbaro!

¿Briga? ¡Xa o dixen! Esta rapaza é un feitizo de muller, unha rosa de Iericó, unha camelia que me ten camelado. A este calculador que teño por neto saíronlle as contas redondas; todas, ¡tal cal!

Como vedes, todo está a punto para inaugura-las doce tribos da miña proxenie:

Hoxe, ás doce polo sol, é dicir, pola vella, cásanse, no vello cenobio de San Cibrao, restaurado e convertido en Centro de Meditación das Novas Xeracións do Opus Dei. ¡Será un anticipo da Gloria oí-lo repenique desas campás chamando á voda!

¡Que anacronismo, cómo se me cruzaron os cables! Debera empezar dicindo que o Profesor Davis Two, do Instituto de Medicina Espacial de Piornedo dos Ancares, subsidiado pola Xunta de Galicia, como administradora que é dos óbolos comunais, non descubriu aquela vacina pola que morreu o célebre Ansur de Monforte, pero si logrou sintetiza-lo Aranzadi, en dez miligramos de líquido amniótico, que incorporado ao cerebro por vía raquídea produce unha simbiose neuro-vexetativa que detén a regresión do homo sapientísimo. Non vou entrar aquí no desenrolo desa nova fórmula porque aínda que ma explicou o meu neto, lo menos cen veces, sigo sen entendela!

Nin que dicir ten que estes rapaces robotizados, sen deixar de ser sabios, pasaron a ser humanoides, bondadosos e todo. ¡Unha marabilla xeracional despois de tanto sobresalto, despois de tanto conflito! E logo que desapareceron os cárceres, pois agora, as reconversións, ou reciclamentos, sexan psicolóxicos ou sociolóxicos, fanse, todos, por vía sanguínea, mediante transfusións de xente normal.

A esta voda non veñen Chi-Miña e mailo seu Hiro-Pito, ¡e ben que o lamento!, pola xustificada razón de que, por non sei qué fallos da programación do doutor Knaus, cargáronse de fillos. Mandaron a pedir media ducia de neneiras galegas, das melosiñas, pero ningunha lles quixo ir, ¡e iso que lles pagaban en iens certificados! Cruza-lo charco en aqua planing leva algo máis de media hora, e ninguén quere expoñerse á vomiteira de semellante viaxe polo Atlántico.

Quen segue vindo por aquí, a miúdo, e Hiro-Pito, pero el só, pois este negocio de converte-los toxos en hidrocarburos incontaminantes deulles resultado, ¡e hai que atendelo! Por certo que, co prezo que teñen os toxos hoxe en día, maldito se incendios hai; ¡coñezo familias que incluso os cultivan en macetas, mesmo nas galerías da Mariña coruñesa!

Outro si digo. Tanto falar de cousas accesorias e vou deixando de lado o principal: ¡As nupcias do meu neto coa Briga! Modestia á parte, eu son o mestre do seu protocolo, que mo pediron encarecidamente os noivos. Este é o noso planning, como agora se di:

A noiva vestirá camisola de liño con xemelgos de diamante luar, que son máis ben azuis, con moitos reflexos, con moitas radiacións. O neto, Migueliño, irá de pardomonte, con monteira de ídem e cirolas de liño cru, ¡que é a última moda! Ámbolos dous chegarán ao atrio parroquial en direccións opostas, ao trote, cabalgando en senllos cabalos árabes, o que se di puro sangue, regalo dun neto do Sultán Azul; concretamente, de Albenalmar uld Yilali uld Yusuf, do Sáhara. A min regaloume un cargamento de fosfatos para o xardín, pero, cando me decatei, xa o meu neto llelos vendera aos esquimós!

Para que non haxa malos entenderes, seremos dous padriños e dúas madriñas. Naturalmente, Matu e mais eu; Fili e maila miña dona, que a esta sentoulle de marabilla aquel soro rexenerativo, e agora ten unha cute brillante, como de veludo, que da xenio vela. Os padriños aterraremos na Praza do Convento; e conducirá o pratiño un dos choferes espaciais do meu neto, que será o que leve, despois, aos noivos a Venus, que agora xa ninguén vai de lúa á Lúa, que iso considérase unha miseria. Por outra banda, aquela monada de Xibraltar segue en poder dos piratas submarinos; ¡así que, de turismo nupcial, polo Estreito, nada! Quedaríalles iso de Mallorca, onde conservo moitos amigos, pero..., ¡non o quixeron! Non o quixeron por malsán, que hoxe en día, esgotados os solares, toda a hostalería é subterránea, que teñen a Tramuntana feita un Gruyere.

Mandei adorna-lo altar maior con chorimas e pampillos, tróqueles e ramallos de bieiteiro, que agora polo San Xoán vai quedar moi enxebre. Que se note en algo que son de dereitas, aínda que ese concepto quedou abolido na última reforma, no último retoque da Constitución Europea. Agora din: ideoloxía alfa, ideoloxía beta, ideoloxía gamma, etcétera.

Outra cousa: A partires do 2.016 vense votando desde a propia casa, por fax, utilizando a banda magnética das tarxetas do noso N.I.F., ¡así que, con esta técnica, acabáronse os pucheirazos!

Por se chove, previsoramente, fixemos construír unha burbulla de silicio cristalizado ao baleiro, na que pode celebrarse unha romaría das tradicionais, de grande que é. O menú será internacional, un pouco de aquí e moito de acolá, pero como desas complicacións culinarias entendo menos cá ninguén, que o meu sempre foron pan e leite, cachelos e touciño, con castañas de sobremesa, soutadas por min mesmo, ¡cando as había!, deleguei no cociñeiro-xefe do International Hotel, Inc.

A cerimonia será do máis sinxelo pois oficiará a Priora do Mosteiro de Santa Petronila do Barreiro, que acaba de chegar de Roma de recibi-las súas Ordes Maiores, ¡cum laudem! Esta muller sapientísima, que tamén foi tratada ao nacer coa fórmula dos bits líquidos do Profesor Ansur, fala todo cos ollos, de persuasivos que os ten. Agora que hai mulleres no presbiterio, xa se poden espelir eses curiñas marmexos, que aínda queda algún por aí, o que se di extra-viado; coido que se dedicarán ao confesionario, pois, ¡quén se atreve a confesarse cunha muller, co inquisitivas que son!

¿E que, qué máis? ¡Ai, si, os invitados! Como xa non quedan caciques, vulgo, conseguidores, facer unha lista de elite é complicado. Salvouse o compromiso grazas á psicoloxía da miña dona, que suxeriu non discriminar, de cantos coñecemos, con tal de que fose xente de bo humor, e particularmente mulleres feas, as máis feas, ¡para que resalte e contraste a suprema beleza da noiva, unha auténtica estrela, desas de luz propia!

Rematada esta crónica e sufocado por este apocalíptico vivir, pídolle a Deus que, como loitador nesta Guerra Santa en contra do ego e do xoio que nos invaden, canso de predicar co exemplo, e se cadra con poucos seguidores, me leve, axiña, do as mil hurís están, pero, a ser posible, que me deixe leva-los carballos da miña carballeira, hamaca incluída, como lle veño pedindo desde que tiven aquela depre, aquela cousa do meu testamento espiritual, aquela despedida mundana, aquilo de irme ao Ceo, si, ¡pero ao da miña Galicia!

A miña dona quere quedarse unha tempadiña máis, que as mulleres sempre foron así, unhas parteiras; ¡di que é para cria-los bisnetos! ¡Aló ela..., se lle aguantan os cadrís! Pero eu cansei, descantiá, abofellas que si, desta cultura de tolos, pois a Terra deste século XXI xa non é a miña Galicia, aquela Galicia que tanto me gustaba; ¡nin de lonxe! Xa non é aquela terra, aquela nai entrañable pola que tanto suspirei; ¡aquela que tanta morriña me leva dado!

Esta terra nova, este novo país, logo parece un formigueiro industrial; así que, por exemplo, en lugar de meigas saíndo de ruada coas vasoiras, no canto delas, os que despegan das fábricas, ¡que aínda que fumean, xa non son do caldo!, son estes rapaces, estes yuppies, vestidos de gris, cun attaché na man, montados en foguetes ultrasónicos, tamén grises, monopraza, de pastilla atómica, que saen acotío en busca de mercados, Deus sabe a onde, a qué planeta dos do ozono, pois a terra, toda, Galicia incluída, está feita unha braga, desde hai tempo; ¡noxenta, esa é a palabra!

Así que, avanzado este século, este XXI, e vistas as consecuencias desta cousa, desta ..., ¿civilización?, que axudei a facer, ¿a facer ou a desfacer?, ¡finis coronat opus!

¡Aí vos queda, toda para vosoutros, e oxalá atopedes unha fórmula axeitada, racional, para elimina-lo lixo, pois, do contrario, mal vos vexo; ¡mellor dito, nin desde o Ceo se vos verá, con tanta polución!

Aquí se despide o avó Xosé María, que tanto vos quere; e de tanto que vos quero, déixovos, en lembranza miña, esta Crónica íntima; íntima, e por tanto, certa, sen deixar de ser apocalíptica, que narra os avatares, os traumas, os conflitos, ¡algún!, desta transición secular, desta translación xeracional, convencido de que en tempos difíciles, á parte e ademais da fe, a mellor receita é un quintal de humor, pero tomado a pequenas doses para non caer no ridículo, no absurdo. ¡Probade, probade, por vos mesmos, pola conta que vos ten, que volo digo eu, que volo di o susodito, con tantísimos anos de experiencia, tantos, que xa nin os cumpres me celebrades!
-.-

¿Migueliño, gustouche esta broma, este xogo literario? ¡Daquela a sacarlle proveito, e que volvamos a falar das nosas aventuras, de vagar, no seu día, Aló Arriba, no Ceo, que vou meter de recomendación ao teu Santo, ao propio Arcanxo San Miguel, para que nos permita conferenciar nas Alturas, pero que sexa tarde, moi tarde, que che dea tempo para lucir os teus coñecementos aquí na terra, e de paso, que vexas instruírse, instruírse e situarse, en paz e graza de Deus, aos teus fillos, e tamén aos fillos dos teus fillos; con eles, a seus curmáns, pois para máis aló xa pedirás ti, que para algo che ensinamos a rezar! ¡Amén!

¡Nesta espera, que Deus vos bendiga! ¡Amén!