Separatismo e unidade

Valín, o amigo libreiro que move as verdades íntimas e non descubertas dos libros, na súa sabedoría de biblioteca antiga, mais tamén de erudición e sensatez histórica, prestoume un libro deses que os doctos devoran como o chocolate, pero que, para chegar a ese éxtase lector é necesario unha pingueira ou mellor, unha pincheira de coñecementos adquiridos ao longo da vida; ese libro chámase “Separatismo e unidade”, unha mitificación histórica, de Eduardo Menéndez Valdés.

Neste libro identifícase a realidade que todos aprendemos nos colexios da nosa infancia e adolescencia como verdade universal incuestionábel, o feito de que “Castela foi a forxadora da unidade de España”, ata tal punto que “nos levou aos cumes da grandeza”, chegando a un extremo tal que todos ou case todos os feitos importantes da nosa historia, son “empresas castelás” e onde os demais pobos da Hispania eramos unhas simples comparsas do benfacer dos castelás.

Esta idea, todos a temos metida na nosa cabeza como unha verdade universal, cando nada hai máis lonxe da realidade, porque ao longo da nosa historia, mentres Galicia e León loitan pola unidade, Castela, aposta sempre pola súa independencia, froito, -entre outras cousas-, da ambición dos gobernantes, pénsese en Fernán-González e nese orgullo castelán que non quere saber nada do que non sexa da súa orixe e todo o que fixo foi ir entorpecendo a unidade peninsular e, sen embargo, acaba sendo o portaestandarte dunha idea que nunca fora sentida por Castela, a unidade.

Desde Fernán González aos RRCC, o seu separatismo está visibel ao longo dos séculos; fíxense vostedes, para poñer un exemplo, que son Isabel e Fernando (primeiro Isabel) e que hai que inventar o “tanto monta, monta tanto” para ter moi clara a separación de Castela do reino de Aragón, aínda que sexan matrimonio, para ningunear ao rei aragonés e mantelo á marxe por non ser castelá, e onde os mitos que nos inventaron nos nosos estudos, mantéñense ao longo dos séculos, falando incluso da gran empresa da nosa historia: “O descubremento de América”, como empresa case que exclusiva dos castelás, cando . . .

1º.- O socio industrial era Colón (Non castelán)

2º.- O socio capitalista era Luís de Santángel, tesoreiro do reino de Aragón, que foi o que puxo o diñeiro para tal empresa, e o conto chino das xoias ou alfaias de Isabel a Católica, todos o temos nos miolos e considerámolo unha gran verdade. Hai que ver!

3º.- O personal subalterno e material: mariñeiros, carabelas . . .son, en liñas xerais, andaluces.

Entonces, como é posíbel que nos venderan esta trola, esta mentira histórica, cando os aragoneses son, xunto cos andaluces, etc. os verdadeiros artífices desta magna empresa . . . e como segue sendo posibel que sexan os casteláns os que levan a tallada e os demais actúan como comparsas?

O autor explícanos enton, como o verdadeiro independentista ao longo da historia é o Reino ou condado Castelá, e os da unidade o resto dos pobos hispánicos, aguantando as súas impertinencias e os seus desmáns.

Libro imprescindíbel para entender a nosa historia desde a Reconquista ata os nosos días, e tamén para desmitificar algunhas verdades que sempre consideramos incuestionabeis.