Polas neves do tempo

"Volver con la frente marchita. Las nieves del tiempo platearon mi sien." É curioso como o sentimento de saudade ou morriña muda segundo as culturas pero, ao mesmo tempo, pódese comprender e compartir nesa capacidade humana imprescindible que é a empatía. A pesar do tango marabilloso de Gardel non fai falla emigrar para experimentar saudades, morriñas ou nostalxias: chega con que o tempo pase a súa rodeira implacable para que neve en nós (e vaia se neva!).

A pesares desto a vida é xenerosa e vainos deixando refuxios que deteñen o tempo nas esencias do que fomos. Ás veces estes refuxios fan tanta falla como a auga de maio pero un non se dá conta ata que chega onde ten que chegar e con quen ten que chegar. Así foi como o pasado 5 de decembro acabei na foliada da Repichoca (na Coruña). De súpeto atopeime nos meus mellores tempos: cando as responsabilidades non eran preocupacións, cando o futuro era inmenso e todo problema ou conflito social nos incumbía, cando as tardes eran utopía e as noites ilusións e, sobre todo, cando aprendiamos de todo e de todos facendo de cada bar unha prolongación da facultade en debates sen fin.

A Repichoca, O Patachín e, sobre todo, "La Subidita" (xa desaparecida) foron as nosas ágoras particulares de coñecemento. Alí, entre riso e emocións aprendín de autoaceptación, de solidariedade e interdependencia. Alí bebín a práctica do que despois ía estudar para ser (persoal e profesionalmente) o que hoxe son.

Nevou, pasou o tempo e mudou a vida. Neste mudar eclipsouse esta xeración
que tecía aquel ambiente para anovar o espírito. Un pregúntase onde están e vai comprendendo que o espazo xa é doutra xeración pero, ao mesmo tempo, sabe que un espazo fórxase, faise diverso e que a diversidade só é incompatible coa incompatibilidade...

Así, fórxase o milagre dunha noite que te devolve á autenticidade da túa orixe a través dunha foliada na que os pés se moven solos entre doces gaitas.

Pasodobre, vals ou rumba que te ergue en corpo e alma para moverte con ledicias de liberdade. Grolo a grolo séntaste para bailar co corazón muiñeira e polca. Entón a noite xa é única, repetible e sentes como, pouco a pouco, tece en ti o reencontro íntimo con todo o que nunca deixaches de ser (a pesares de que sexan neves de pasado ás que o realismo fai bailar un tango de Gardel).

Agora "ben sei dun abriguiño onde me hei de ir abrigare"...