Conflito Xeracional (21)

A bruxa da serra de Meira despois de bañarse na Fonmiñá.

-...
-¿Iso foi todo; todiño? ¡Abrevia, que xa é tarde! -Apremouna o rapaz, que lle estaba entrando o sono.

-¡Que impaciencia xuvenil! A modo, meu neno, que este mundo aínda ten corda para largo, que mo dixo o mesmo diabro. Eu vencinlle, en boa lide, á do Campo do Oso, que era unha besta parda, con moita forza e pouca maña. Coa mesma, púxenme en ascenso cara a Bretoña, aproveitando o baleiro dunha corrente, que é unha terra onde os nenos nunca nos tiveron medo, ¡de valentes que son! Eu, alí na Bretoña, sentíame a salvo dos esconxuros; e desde Bretoña proxectei entrevistarme cun vampiro da Fonmiñá, un tío que tiña sona de sorbe-las troitas polo nariz cando lle escaseaba o sangue das ovellas virxes, desas que mataba o lobo na Serra de Meira.

Ía eu, itero ou repito, gorguexando coma unha pega, cando, de pronto, ¡zas, trisquilizás! ¡Aló que se me arrincaron os dentes dianteiros!

-¿Unha piorrea súbita, supoño? -Eu sigo sendo un inxenuo, inevitablemente inxenuo, a pesares dos meus anos!

-¡Este vello, qué pouco discorre! Foi un encontronazo, nunha focha aérea, co alerón dunha avioneta polaca, daquelas do recoñecemento forestal, daquelas de Fraga. ¡Poñen o piloto automático, e con iso xa non miran por onde van, nin con quen tropezan!

-¡Quen te vería blasfemar! -Exclamei no meu asombro, un tanto fariseo.

-¿Para qué? ¡O único polaco que entendía ben o galego era aquel Papa, un Santo, que non se ofendía así como así, nin cos bufidos do demo, que non o deixaba achegarse á súa sotana!

-¿Un Santo..., ademais de galitziano, non si? -Miguel, tirándolle da lingua á bruxa, que lle facía graza verlla así, tan moura, que cando falaba parecía unha toupa negra asomando polo seu burato, uns beizos da cor da terra.

-Mira por onde este neno, con cara de leitón...; ¡sabe de todo! ¿Non serás, por un casual, aprendiz de bruxo? ¡Podía ser, pois dun neno nunca se sabe o seu porvir!

-Sen faltar, señora, que eu dinlle a miña manta, a manta e mailo suador do meu cabalo, nada máis entrar aquí, na nosa tenda, e iso a pesares de que vostede é unha maldita bruxa, unha traballadora do vicio, unha..., ¡unha disidente!

Entornou os ollos, con coquetería meiga, e díxonos, mainiña, pedichona:

-Pois, falando disto, das mantas, logo me faría falta outra, que cada vez me entran suores máis frías. ¡Cómame o demo, estou aterecendo!

Doínme dela, afellas que si:

-Aquí ten a miña, dona Queloutra. E logo, ¿que lle pasa, séntese mal?

-¡A cada momento, peor! Ata penso se non serán vostedes algo santos, e me estarán contaxiando o seu temor de Deus. Miren, miren como tremo; ¡con dúas mantas, e coma se nada! Con esta tiriteira, se chego a ter dentes, logo parecería unha cobra cascabeleira. Achegádeme esas brasas; ¡máis, máis, moito máis, así me queimen!

-¿Vostede sabe rezar; reza, sequera sexa mentalmente? -Preguntoulle o neno, cravándolle os ollos, sosténdolle aquela mirada agónica pero chispeante, tal que a dunha raposa das morgazas.

A bruxa mirou para min, pedíndome socorro, enfadada co meu rapaz:

-¡Este neno estame provocando! ¿Onde tal se viu, bruxas que recen? ¡Nin sequera do revés!

-Pois, non lle viría mal un minuto de atrición, que se está poñendo pálida, coma un morto. -Aconsellouna.

-Se tivesen un pouco de augardente, un pouquiño, media cunca que fose, para unha menciña, daquela quizabes recobrase o alento.

-Avoíño, ¿quédanos algo de alcol, dese de queimar; quero dicir, metílico, dese que trouxemos para quenta-la cea? ¡Tratándose dunha bruxa, igual non o distingue!

A fulana aluspiuse, esperanzada:

-¡Este, este é o bo; pero axiña, que se me conxelan os pés!

-Queda máis dun litro, dona Queloutra; tíreo á gorxa, de présa, a cano libre, para que non lle saiba mal; ¡e polo aforre non deixe de bebelo, ata o fondo, que lle sosteño a garrafa! -Non sei por qué pero fun xeneroso con ela, mesmo ata escorrer o ataño. ¡Que secura tiña!

-¡Ai, qué cousa, qué boísimo está! ¡Unha delicia, que me congraciou; sabe a...; xa o teño, a pingo de sapo! ¡Deu-lle-lo pague! ¿Onde estará ese cabrito, ese fillo de Satanás, ese maldito recadeiro dos infernos, que non vén por min? ¡Isto acábase..., en soidade! ¡Pero qué diaños tan desagradecidos..., con esta muller, con esta servidora tan servizal, que tan fiel lles foi aos diabros, sempre, noite por día, xa de moza, e de vella máis aínda!

O neno descubriuse, e para aliviala no seu desespero advertiuna do que estaba pasando:

-Non poden vir, señora; non poden vir eses diaños aos que está evocando..., por culpa de que meu avó, co aceite da ensalada, e sen que vostede se decatase, fíxolle as tres cruces do viático; ¡agora está bendita; vostede, si, vostede, coma unha santa! ¿Entende?

-¿Esas temos, vello verde, meténdome esa man torpe, untada, unxida co aceite, ao disimulo? ¿Coidas que me van querer, nin sequera con estas cruces, nese Ceo das mulleres decentes?

Dinlle esperanzas:

-¡Coido que si! Desde que pases unha tempadiña no Purgatorio, vomitando sapos, daquela non te recoñecerá..., ¡nin a nai que te pariu!

Deu en delirar, tan alto e tan forte como só deliran as de grado 33, que é o máximo na meiguería:

-¡Fóra, fóra de aquí; largo! ¡Vade retro; pola vosa dereita! ¡Apartádeme de diante eses avións do señor Fraga, que desta non me queda nin o queixelo; ademais, preciso o lume do bosque, que teño calafríos!

Seguín compadecéndome:

-Tranquiliña, Queloutra; durme un pouco, que estes abellóns que te rodean non che son avións; son querubíns do Ceo, que baixan para levarte consigo, para darche escolta. ¿Enténde-lo caso? ¡Estás salvada!

-¿A min, eu? ¿E así non se achegará ese castrón do inferno, cos seus poderes?

-¡Imposible, muller, que os querubíns formaron ao redor noso unha especie de hálito, un cinto de graza celestial! -Foi o neno, que tamén se compadeceu dela.

-¿Eses querubes, ou como se chamen..., non son polacos?

-Algún, se cadra, si; pero sen avión. -Matizoulle.

-¡Ah, nese caso, daquela voume á casa do Pai, dese Pai Deus, que me está chamando a tal momento polo meu nome de pías..., cunha voz imperiosa, potente! ¡Nin que eu fose a filla pródiga! Non esperaba tal; ¡e menos aquí, neste Miradoiro, que é unha terra maldita, profanada polas miñas colegas!

O meu neno, vencendo a súa repugnancia, colleulle unha man, afectuosamente, para que se sentise alentada naquel transo.

-¿Ves ti, dona Queloutra? A fe move, move e purifica, mesmo ás montañas, ¡e xa non falemos das meigas!

Entendeuno, á perfección, que parva non era:

-¡Ai logo por iso está xirando este monte, ao meu redor!

En vista do cariz que tomaba a cousa, pregunteille se quería facer algo de últimas vontades, sequera fose un testamento oral:

-Déixovos esa vasoira do forno, en agradecemento, agora que está fría. Tédela aí fóra, cerquiña da tenda; e se non a queredes vosoutros, devólveslla ao Rei das Tortas. Se morreu, aos seus herdeiros, ¡coas miñas desculpas, por suposto, pero sen réditos!

-¡Con isto xa fixeches unha obra boa; e como Deus paga cento por un..., daquela estás salvada! ¡Quen cho ía dicir! -Foi a despedida, o alento, que se me ocorreu. Fíxenlle outra cruz, que me faltaba a do seu embigo, que por certo, segundo lla estaba facendo, sería que lle premín no ventre, sen querer, soltou un peido estrepitoso, máis ben unha traca. Despois diso, despois da evaporación daquel xofre infernal, deu en cheirar mellor, tan ben, que toda a serra arrecendeu ao incenso, ¡máis, moito máis que na catedral de Santiago!

...

-¡Oh! ¡Incrible! ¿Viches tal, avoíño? ¡Morréusenos sen rechiar; e iso é un bo agoiro! Estiveches acertado niso de bendicirlle o embigo para que soltase o veleno das súas entrañas. ¿Pero, qué facemos, agora, con este corpo presente? Fíxate qué curioso, o Matu queixándose do que cheiran os mortos, e este da bruxa, a tal momento, recende coma os lirios, ¡coma os lirios incensados!

-¡Claro, como que morreu en olor de santidade, conversa e redimida! ¡E diso do corpo, non che sei, meu neno! Como ti non sabes leis, non te decatas do perigo que corremos: Se levantamos o seu cadáver, e a enterramos, tal que aí abaixo, nesa Poza do Barro, baixando cara a Catatrigo, daquela o Xuíz procesaranos por ocultación de probas; e se damos conta no Xulgado de Garda, no de Castroverde, ¿quen puñetas nos crerá que a causa da morte desta puñeteira non foi o noso metílico, aquel litrazo sobrante de quenta-la nosa cea, que o papou con tanto pracer?

-Mira, avó, eu, de leis..., ¡ben sabes!, pero o sentido común dime que será mellor recoller un brazado de xestas, das secas, e incinera-la bruxa, aquí mesmo, que no día da Resurrección xa Deus se encargará de arrexuntala cos dentes que lle arrincou aquela avioneta.... ¿Que che parece?

-¿E se a fogueira se propaga, e nos arde a serra? ¡Verase desde Lugo! ¡Non, non me atrevo!

-¡Nese caso apagámo-la fogueira con estas mantas, que ben ves que están molladas, coma a lama, das suores frías desta bruxa! ¡Pobriña, qué tiriteira lle entrou; supoño que sería cos remorsos!

Puxémonos á súa incineración, pero coas máximas precaucións.

-Date présa, meu neno, en busca-los cabalos; e tenos listos para fuxir de aquí, a galope tendido, ¡por se non conseguimos apaga-lo lume desta incineración clandestina!

Mentres Miguel arramalou nos cabalos, que se alonxaran, espantados da bruxa, eu atendinlle á fogueira. Consumada a incineración, aplaudiume:

-Perfectamente maquinado, avó; poñámonos, pois, a soterra-las cinsas, que ben ves que este lume das bruxas non se propaga, que lle custou traballo calcina-los seus ósos, tan durísimos que nin que fosen de buxo, e logo que é unha obra de caridade, pois é de misericordia enterra-los mortos..., ¡aínda que se chamen Queloutra!

-De misericordia si que o é, pero, pola paz familiar, será mellor que non lle contes ao noso socio, ao Matu, que fixemos un enterro, ¡de balde! -Eu, sempre precavido, e cos socios aínda máis, pois, ¡pasa cada cousa, incluso nas mellores familias!

-¡Ben; conforme, en todo! Moi controlado, avó, moito. Pero, de postos así, nestas precaucións, non apuntes iso do metílico, ¡nin sequera na nosa cartilla das doazóns desgravables!

...

Así foi como desapareceu a última bruxa deste país, sen deixar rastro, con pouca pena e moita gloria; ¡se cadra, ata con pouco purgatorio, que lle abondou cos seus calafríos!

O século XXI, sen bruxas, pouco de simpático vai ter. Se non fose polas fugas das nucleares..., ¡pouca chispa teremos, pouco meigallo deixamos! Miñas pobres, o que é haber, habíaas; e logo que non eran tan feas como se dicía, pero, ao final da súa época perderan categoría, que bastante pouco se cría nelas. ¡Como cambian os tempos!

...

Ao sábado seguinte díxome Migueliño, que por aqueles días cumprira tres anos; ¡tres, e xa parecía un senador!

-Avó, esta fin de semana prefiro non ir ao Miradoiro, non sexa que se nos meta nos ollos aquela cinsa da Queloutra, que a deixamos moito na tona; imaxínate se con iso damos en chorar... Ademais, coas présas por fuxir do lugar do crime, quedounos aló arriba aquela vasoira, e igual nos dá por cumpri-la súa manda, ¡que miúdo compromiso!

-¿Compromiso, por qué? -A verdade é que non lle entendín a que se refería, cousa frecuente dada a nosa disparidade intelectiva:

-Eu, de leis, xa sabes que non entendo, pero mira ti por onde, se agora aparecemos por Mondoñedo abaixo, con esa vasoira ao lombo, dime un sexto sentido, o sentido común, que igual nos mallan, por cómplices daquel roubo, un roubo instrumental, ¡con dolo e con nocturnidade!

Contradinlle:

-¡Non poden, que só serían probas circunstanciais!

-¿Probas circunstanciais cun hábeas corpus de loureiro, requeimado, ao lombo? ¡Mira, avoíño, que moito me temo que sabes menos leis do que presumes, e con iso e con todo estás disposto a ensinarmas!

-Chacho, daquela cambiemos de plan, e vaiamos a onde nos leven estes cabalos, así, soltos das bridas.

O meu chaval nunca deu puntada sen fío; ¡iso desde os tres meses, ou xa antes!

-Tampouco me parece prudente, pois como deixaron moita herba no Miradoiro, daquela que fuximos da campela grande, o seu instinto levaríaos a un presebe coñecido.

-Nese caso propón ti, por análise excluínte. -Deleguei aquela decisión, ¡como tantas veces!

-Avoíño, non me gusta aplica-la ciencia ao pracer, polo menos ao meu; ben sabes que, aínda que me ensinaches humanidades, moitas, e tamén algo de panteísmo, a min guíame o meu cerebro, ¡máis có corazón!

-¿Déixasme mandar a min, por unha vez? -Supliqueille, case que de xeonllos, e accedeu.

-¡Sen que serva de precedente, si! Por certo, non terei que lembrarche, querido Tato, que estamos no XXI, e que xa levamos algún relevo xeracional, ¡coa batuta en mans competentes, agresivas, ben formadas!

-¿Competentes, ou astutos, liberados da súa propia conciencia? ¡En todo caso, conflitivos; moito, como para escribir un libro! -Quíxenlle facer rabiar un pouco.

-¡As dúas! -Rotundo, no seu estilo ditatorial, feito un Bonaparte.

-¡Meu neno..., así vos vai a marcha! Pero ese é outro tema... Se che parece, fagamos o propósito de ir de xira cada fin de semana ao nacemento de seu río, pois iso si que é vida ecolóxica. Fíxate cántos temos aquí polo Norte de Galicia. Para empezar, o Miño, que ten categoría de deus; e despois están os semideus, tales que ese Eo; seguidos por afluentes notables, Azúmara, Chamoso, Lea, Neira, Rodil, Tordea...

-¡Fago miña esa idea; es un tío! ¡Para ecoloxía, vales; apróbote!

-¿Non serei un avó, un avó maduriño, respectable? ¡Que tío, nin qué xacarandaina! ¡Moito sabedes de cousas novas; unhas, que son científicas, e outras, que as teño por acientíficas, pero algunha que outra pallasada pasará ao XXI!

-Non te enfades, avoíño, que eu quixen dicir, "un tío con toda a barba..., branca". -E tiroume delas, agarimoso.

-¡Ah, sendo así é diferente! -Tranquiliceime, e incluso llo agradecín, pois este tío amoléntase con pouco.
-...