A simpleza da TVE
Desde que os rapaces se apoderaron da televisión durante as comidas é case imposible que vexa as novas dos telexornais. Pero cando me coincide de ver algo, principalmente pola mañá cedo, ó estar tomando o primeiro café e lendo este xornal (xa en Maceda) ás veces, ou quizais xa demasiadas veces, decátome da simpleza da televisión que pagamos todos, da TVE, porque, cada vez máis a miúdo, meten nun telexornal que se presume serio, as novas de que pola noite, no programa de Operación Triunfo, sairán os primeiros descualificados ou algo semellante, de que a tal hora no programa MasterChef, eu que sei, cociñará un segoviano que foi ó nabo de Lugo, por exemplo. Xa me diredes que influencia pode ter no noso país, na nosa xente o anuncio deses dous programas. Como se non houbera noticias para meter nun telexornal de pouco máis alá de media hora (si, porque a outra media hora dedícana ós deportes, digo, ó fútbol). E agora, estes días, non queda outra que soportar, que aturar a preparación, a gravación, a interpretación, a dirección, a
do spot da lotería do Nadal. Hoxe mesmo ata penso que xa lle quitou o posto ás novas de Cataluña, que xa é dicir.
A gran esperanza galácticaAí está. Na serra de San Mamede ten que haber algo. Ten que haber unha base extraterrestre. Hai uns días, pola mañá, outra vez ás sete e media, desde o alto de Piúca vin dúas luces moi potentes, unha moito máis luminosa ca outra. Seguro que a pequena pertence ó planeta, por estar máis afastada. A grande estou por apostar que é a nave que aterra todos os días nesa base acochada en algún lugar entre Castro de Escuadro e Rebordechao. Por esa zona creo que é por onde está a miña gran esperanza galáctica. De todos é sabido o desexo que teño de viaxar por eses lares, por eses mundos infinitos que están máis alá das estrelas. O planeta dos alieníxenas que se amosou esa mañá ata poida que sexa o chamado Ross 128b, que seica está a 11 anos luz (nada, aí á volta de calquera outra estrela) e que semella que podería albergar vida. A ver!, un planeta morno cunha temperatura entre -60 e 20 graos, pois case, case como o clima da nosa Galicia. Tan só é unha pequena esaxeración no de -60 (pero, coidadiño, que ás veces hai xeadas de
). En principio, seguirei buscando a base, e se a atopo xa lles comentarei o de visitar o seu planeta.
Erro descomunalDo dito ó feito vai un bo treito. E tanto que vai un treito. Resulta que días atrás atopeime cunha noticia que me causou graza e que me deixou abondo alucinado. Unha muller denunciou que a atracara un mozo baixiño, delgado e de cute branca cando andaba camiñando pola cidade da Coruña, e xulgaron a un home alto, gordo e moreno. Para escachar coa risa, non si? Pero, logo da gargallada, e analizando o asunto en profundidade, hai que recoñecer que ten perendengues, que ten o seu aquel. É que non se erra nun simple detalliño. Aí hai tres comparacións a cal máis diferente unha das outras. Tan só lles quedou que ó que xulgaran fose de Suazilandia, por exemplo. Se o pensas friamente, a xustiza, no noso país, por unhas e por outras causas, está canga baixa ou de capa caída. Claro que ante estes detalles case é normal que desconfiemos dela. Retiro o de case. Creo que a maioría dos españois non confían nada nela. Os galegos non confiamos un carallo. Que non é o mesmo nada que carallo. Ben sabemos que esta palabriña é a contrasinal da nosa idiosincrasia, da nosa identidade, do noso vivir. É que o erro foi descomunal.
