Despois do regreso dos noivos da súa lúa, a miña casa logo parece unha babel pois o Matu trouxo a parentela, ¡unha tribo!, para constituír, aquí mesmo, a plana maior deste choio de distribución de cadaleitos. Como di o meu neto, que desde que deixou o berce todo o dirixe nos seus cen metros cadrados da torre ofimática do noso edificio intelixente de Bergland, que vén a ser outro barrelo, só que máis grande, Unidade de acción e diversidade de funcións. ¡Ese é o noso lema!
Por parte, como os meus fillos, e tamén o xenro e maila nora, son políglotas, nas nosas xuntanzas fálase desde arameo ata galego. Isto nin a lexión estranxeira; non só polos falares, senón, e tamén, polo ritmo da marcha que levan, e que nos fan levar aos demais!
Cando coidaba que me podería dedicar gozosamente ao meu xardín, recentemente recuperado e restaurado, veu este vendaval burocrático e meteume en danza. Un día normal, dos de traballo, teño este programa:
. Por suposto, darlle un bico ao amencer á miña dona, que como daquela aínda está adurmiñada contéstame invariablemente cun bocexo; e ás veces, con liorta. ¡Estas non son horas de molestar! ¡Cousas así!
. Sincronizo, de inmediato, o meu busca co Gabinete ofimático do meu neto, que para iso téñenme que dar unha cifra variable, que a obteñen diariamente polo procedemento dos números aleatorios. ¡Cousas da seguridade, pois agora abunda a espreita industrial! A partires dese momento xa podo gozar, pero só por cinco minutos, do meu cóctel de froitas con xelea real; mentres, conecto o noticiario que nos teña gravado a Secretaria dos Informativos Bolsistas, que sempre temos unha de garda, noite e día, ao tanto do que pasa en Pekín, en Tokío, en Nova York, e tamén en Bruxelas.
. Despois reunímonos en Consello restrinxido, tódolos executivos da nosa Compañía Universal de Pompas. ¡Para qué vos vou contar a movida que pode ter un negocio de mortos, incluso en tempos de paz!
. O xantar sempre é de traballo, na mesa ovalada das reunións; dela pasamos á saliña das conversas, onde tomamos café con algún directivo, maiormente dos de provincias, para espelilos, e ao mesmo tempo para que perciban que a Xefatura nin sae a comer nin durme a sesta. ¡Iso que se chama, en programación de recursos humanos, estímulo directo!
. Pola tarde é responsabilidade miña establecer nos ordenadores os modelos econométricos resolutivos, que nos dan a verdadeira situación financeira das empresas do Grupo; ¡gráficas, e todo iso! Levar sete contabilidades simuladas, ao 33.33 por cen dos rendementos reais, évos un mare magnum do diaño, pero así logramos estar dentro da lei do embude, e incluso cobramos subvencións, ¡en seis países alleos á Comunidade Europea! Debo recoñecer, a estes efectos, que cando non atopamos trucos axeitados para este equilibrio financeiro, sempre acudimos ao Matu, que ten unha intuición fenomenal. Un día ocorréuseme chancear sobre do engano que lles fixo Rodrigo Díaz de Vivar con aquelas huchas recheas de croios, ¿e sabedes qué me respondeu? ¡Pois que o negocio estaba en que o cliente seguise pensando que os xudeus tiñan fe nel! ¡É un caso, e iso que non foi inxectado!
. Logo veñen...; pero non, non sigo, que non o ides crer, ¡e o meu negocio tamén estriba na fe do carboeiro, do provedor!
...
A pesares desta actividade de vertixe, o meu netiño quere seguir manténdose en forma en canto humanoide tradicional, xa o dixen, así que acordamos facer estas veladas infantís tódolos días, sobre das doce da noite, que é unha hora máxica. Iremos alternando os contos clásicos coa contemplación das estrelas, que tamén é unha ximnasia mental, axeitada para serena-los ánimos despois da problemática cotián.
Hoxe, por exemplo, tocou falar dos ananos; e foi Matu, que coincidiu connosco na cea, quen referiu este episodio. Vouno transcribir, tal cal:
Érase unha vez un anano de moita categoría, tan limpiño e tan aseado que se facía lava-los billetes en Suíza, que é un país moi sinérxico, todos a unha, ¡se é para dentro! De brancas neves, por engado. Por suposto que tiña gran ascendente, pese á súa talla miúda, entre a beautifull people, esa da alta suciedade noctívaga deste país.
Estando nestas aventuras, atopouse, unha noite de luar, co señor Sanct-Iago, -Matu sempre lle chama así, -que volveu á terra, de repesca, de predicación afirmativa, neste Ano Santo. Atopáronse nunha corredoira que conducía a unha rada óptima para o fondeadoiro dos submarinos atómicos, eses minúsculos, de peto, aqueles que saldaron os americanos despois da guerra do Golfo, e que aínda furrulan, pero para outros fins!
-¿Dígame, don Santiago; niso de, Santiago, cerra España, digo eu que irán incluídas as rías galegas, pois, como mares interiores que son, dependerán da Xunta, non si? ¡Máxime agora que temos Administración Única!
Daquela o Patrón díxolle, ¡Xo!, ao seu cabalo branco para que non coucease ao anano, e despois diso, afrouxou as bridas; coas mans postas de viseira, fixo de microscopio para centra-la súa atención no desgraciado aquel, naquel tipejo, naquel forasteiro do Todo-terreo:
-¿Óesme desde aí, calamidade, fillo de Satán?
-Regular, señor; ¡vostede está tan arriba, tan..., outo!
-¡Tan outro, dirás! Daquela, cando me recrutou Xesús, eu andaba facéndolle as beiras ao mar de Galilea, pescando o que se podía, que ás veces era un peixe, e outras, unha babucha vella, naqueles peiraos, pero bastou con que me ofrecese un posto de pescador de homes, ¡e daquela botei a correr tras do Señor!
-No meu caso, os homes, os homes e mailas mulleres, corren tras miña; ¡a centos! -Chanceouse o narcotraficante.
-¿Tras túa, ou tras da túa mercadoría, maldito anano das tebras?
-Desde aquí óese mal, señor Santiago; ¿por qué non se abaixa do seu cabalo?
-¿E ti, por qué non te apeas do teu mono? -Replicoulle o Apóstolo, iracundo.
-Está equivocado, Patrón; no mono cabalgan os meus parroquianos, que por iso fan esas monadas cando esnifran, ou cando se esnafran, que vén a ser o mesmo!
-Mira, amigo, niso tes razón, pois, ¿de qué lle serve ao home gañar un mundo se ao final perde a súa ánima? -Duplicoulle o señor Sanct-Iago.
-¡Eu non perdo nada, que vendo ao contado! -Afirmou o narco.
-¿Pero ti, anano, non sabes que tes alma, un alma para levala, lavada, ao Xuízo de Deus?
-¿Alma ou arma? ¡Iso sóame a armamento...! Terei que falar co meu asesor en tráfico bélico, que ata ao presente, que eu saiba, ninguén se queixou de nada, de que estivésemos vendendo morteiros sen ánima. -Chanceouse aquel anano, aquel narqueiro, con toda irreverencia.
-¡Ti es un caso perdido; voute anatematizar!
-¡Diso nada, Patrón; de perdido, nada! ¿Non ve aqueles lóstregos intermitentes que me están facendo desde a torreta dun submarino? Iso indica que están listos para descargar o alixo; e que só esperan por min, por min e polos burros do arrieiro. De perdido, nada; ¡os perdidos son os outros, que ata non sei se os atopará en ningún templo dos seus!
-¡Señor, este pecador é un caso! -Exclamou Sanct-Iago, na súa personalidade de Fillo do Trono, cos ollos postos no Ceo.
-Si, Patrón; caso número trescentos tres, do ano mil novecentos noventa e tres, Operación Mergulladores, ¡e aínda non se celebrou o meu xuízo! Como ve, estou sub-iudice; ¡séxase, dentro da Lei!
-¿Estarás..., baixo fianza? -Quixo saber o Apóstolo, completamente escandalizado da tolerancia e da parsimonia xudicial.
-Patrón, estoulle baixo fianza, pero..., sentiríame máis a gusto baixo palio, que por iso estou aquí, nesta corredoira, negociando con vostede...
Santiago, coa paciencia e coa polémica esgotadas:
-Como lle dixo aquel Papa a Franco, que tamén lle gustaba entrar e saír debaixo do palio, ¡Ti é-la re- ...!" ¡A modo, Iago! ¡Deixémolo na..., ¡na repanocha!
Ao Apóstolo custoulle un bo esforzo non desbarrar ante aquela desfachatez do criminal, do narco.
-¡Patrón, non blasfeme; que aquí me ten a min, de gravata! Tan correcto, tan pulcro, e tan ben falado..., e aínda así, vostede, un fillo do trono, pretende darme leccións de teoloxía! ¡Non hai dereito, nin do dereito nin do revés!
-¡Anda, desgraciado, quítate de aí, e vaite..., ao teu submarino, que se segues provocándome, estóupote, coas pezoñas deste cabalo!
-¡Este Patrón dos galegos..., cómo abusa dos ananos!
-¡Castrón! -Apostrofoulle o señor Sanct-Iago, fóra de si.
-¡De ouro, amigo; castróndouro, e teño unha rúa en Santiago, mellor cá do cubano, mellor cá dese Fraga! ¡Ensínolle a miña chequeira, en branco, se me fai un porte..., na súa besta, que vostede ten bula cos Gardas, seguro que si!
-¡Maldito! ¡Polos meus poderes, átote! ¡Ao inferno de cabeza; e non se fale máis! In nómine Patris, ...
Aquel día, naquel intre, esgazouse a terra, mesmo diante do cabalo do señor Sanct-Iago; e agora temos outra ría, ¡con dez submarinos, deses pequerrechos, pero tan áxiles que dá gusto velos ir e volver, a duascentas millas por hora! Cristo multiplicou aqueles pans e aqueles peixes, pero o diaño seica ten a exclusiva niso de multiplica-los narcos, ¡e cos narcos, os clientes! Para nós, iso ten de bo, por efecto directo, que este negocio dos cadaleitos tende a infinito...; ¡claro que o malo é cobrarlles, pois deixan aos seus parentes en pelota picada, sen un chavo!
...
O meu netiño, cos datos que lle proporcionou Matu, deu parte telefónica daqueles ananos, daqueles contrabandistas, á Xunta Gallaécica, pero non serviu de nada, pois cando os nosos gardacostas deron chegado ao sitio, aqueles ananos xa estaban transbordados a un daqueles submarinos atómicos, e desde a súa cuberta fixéronlle-la figa coa man esquerda. Moitos adiantos nos últimos tempos, pero o vicio aínda corre máis; ese Lucifer é un argalleiro..., ¡ademais dun gran mecánico!
Xa que vai de picardías: O outro día, levados da pecadenta curiosidade por coñece-las fraquezas do próximo, ¡que todo son experiencias!, deunos por pincha-las ondas do teléfono dunha veciña nosa, que ten sona de beata, sona e andares, e que monta cada trafulca co seu home que se oen perfectamente desde o noso xardín, ¡incluso sen o meu audiófono!
Coidabamos que aquela próxima confesábase despois de cada greña, ¡e así foi! Xa sabedes que os Curas teñen agora, polo escasos que andan en tanto en canto non se ordene esa promoción de monxas á que chamarán, Coadxutoras con Licenza Experimental, un permiso, tamén experimental, para confesar por liña telefónica. Vén a ser unha especie de confesión sub condicione, ou máis ben, un asesoramento espiritual, pois o penitente debe repetir eses pecados na próxima confesión formal que faga.
En canto ao de pinchar emisións é fácil, que basta con marca-lo número do interfecto, e antes de que descolguen, pasa-la comunicación a unha gravadora retro, desas interactivas de baixa frecuencia, das que só teñen liña de entrada. Seguidamente colgamos, pero o número quedou captado, localizado e captado, así que, cada vez que alguén utilice o teléfono interferido, a nosa gravadora-receptora, inalámbrica por suposto, ponse en marcha, captando hertzianas gamma. Por esta inseguridade nas comunicacións convencionais, no Gabinete do meu neto só usamos comunicadores de radio vía satélite, que temos alugado un módulo de frecuencia autorregulable, secreta; ¡cifrados, por suposto!
Daquela, cando existía a Telefónica, as escoitas particulares estaban penadas, pero agora, coa multinacional Intercomunication, Co., todo é peixe, que ningún Estado se atreve a esixirlles que instalen nas súas liñas, nas rádicas, detectores derivativos. Segue sendo pecado a escoita furtiva, a espreita, pero, tan degradado, tan lene, que xa ninguén o confesa. Por outra banda, así apréndese moita psicoloxía, que é unha ciencia que tiña difíciles os seus experimentos reais, posto e suposto que coas cousas da vontade humana non valen eses modelos de simulación.
Supoño que vos decatades do que quero expresar, pois eu, por falta dunha preparación científica superior, igual me trabuco nalgún detalle técnico.
Tiñamos, unha certa curiosidade por coñece-los recunchos psíquicos dunha pseudo-cristiá de tanta liturxia e de tan pouco corazón. Eis aquí unha mostra do que escoitamos aquel día:
-...
-Padre, son a súa filla oitenta e tres, e pido ser recibida en confesión... ¿Paso?
-¿Oitenta e tres? ¡Non pensei que tivese tantas
! Espera un momento, e non cortes, mentres busco nas memorias do disco duro...; é para saber qué penitencia lle impuxen a este parroquiano no meu último asesoramento telefónico... ¡Mentres, vai facendo a contrición...!
-¡Sonlle muller; roiba e pecosa, que non pecaminosa; graciosiña, churrusqueira, afectiva...; todo iso, por se quere máis referencias!
-¿Por qué o dis, filliña?
-¡Como vostede me chamou parroquiano, así, en masculino...!
-É que..., eu falaba de números; ademais, ou me chega desfigurada a túa voz, ou é que estás rouquén; ou..., ¡ou non es muller!
-Seralle de tanto rifar co meu home, que é un baldreu, un mullerego, un..., ¡un infiel!
-Muller, imos ver, e serénate, para que eu me aclare: ¿Vas confesa-los teus pecados, ou tamén os do teu cónxuxe?
-Padre, non se me ocorrera iso, pero agora que vostede o di, e como el non se acusa, ¡de nada!, daquela tereino que facer eu...
A voz do Cura subiu unha redonda, de súpeto, tornándose carraxenta:
-¡Alto aí, pecadora, que estás engadindo unha falsa testemuña, pois ti non estás na conciencia do teu home para xulga-los seus motivos!
-¿Conciencia, Padre? ¡Para ter conciencia, élle un pelambras, que logo parece un mono, deses do parque! ¿Como lles chaman...? ¡Xa o teño: un gorila! Ademais diso, non está domesticado, que mire qué me fixo onte, que despois da cea negouse en redondo a lava-los pratos, e iso que temos un lavalouza que custou..., ¡non sei canto!, que os deixa talmente purificados. ¿Sabe qué fixo?
-¿Foise á cama, el só? -Preguntou aquel Cura, máis ben por non desaira-la súa clienta.
-¡Ai, cata, se así fose, que con irme tras del, xa estaba! Pois non, non señor, que se puxo a ver ese programa que chaman..., ¡ah, si, Selenitas no Amazonas! ¿Verdade que non se pode ver, que non é apto para homes honrados? ¿Á que vostede non o viu?
-Non, muller, que daquela estaría loitando co sono, que xa saberás que o sono é o principal inimigo do breviario. -Tratou de desviar; ¡notábaselle!
-¡Ve aí ten, vostede é un santo! ¡Se o Tribunal da Santa Rota me rompese este casoiro, que logo parece un amancebamento sen mancebo, sen mancebo útil, daquela estaría disposta a casarme con vostede, definitivamente!
-Mire, señora, eu xa estiven casado; con dispensa papal, por suposto; e custoume traballo que a Rota me volvese ao estado de inocencia. ¡Por iso lle entendo, algo, algo diso, diso da convivencia pacífica!
Púxose tan tremenda, que a muller parecía a confesora, e aquel Cura o seu interlocutor, o penitente:
-¿Pero a súa dona, digo, a súa ex, non sería católica?
-Os católicos tamén pecamos, que precisamente por iso da nosa debilidade témo-la reconversión penitencial. A miña dona tivo que perderme para encontra-la verdade, e agora seica suspira por min; ¡como se cadra lle pasará a vostede, calquera día destes! -Advertiulle, paternalmente.
-Xa levo meses suspirando..., ¡pero, por vostede! Aínda non me dixo onde confesa de corpo enteiro; é para coñecelo de cerca, cerquiña dos seus calzóns! ¡Faríame tanta graza...! ¡Ai, si; qué ilusión! -Polo ton da voz, aquela muller coárase polo Cura, derretida de todo.
-¿Pero, qué lle interesa, o meu corpo ou a miña suposta santidade? -O Crego quixo puntualiza-las cousas para entende-lo estado de ánimo da súa clienta namoradiña, ou máis exactamente, reivindicativa.
-¡Ámbolos dous, que eu preciso consolación; nocturna e diúrna! ¡Pero máis ben nocturna, pois de día aínda me distraio..., maiormente coas consultas da tele, con iso do Consultorio Sentimental!
Tratou de desanimala, de arrefriala:
-Mire, señora, é mellor que se ateña aos meus consellos telefónicos, que eu sonlle un orangután; aínda máis grande e máis feo có seu marido; ¡seguro!
Insistía, insistía, insistía...; ¡a ver!
-Esas verbas, eses alentos que me dá, os que sempre me di, non poden saír dun mal home. ¿Daquela poderiamos vernos, tal que nun motel da autovía cantábrica? ¡Pago eu a habitación..., e maila propina!
-¡Señora, compórtese e séxalle infiel...; perdón, quero dicir, séxalle fiel, que vostede atórdame; ao seu home, que ese si que o ten de corpo enteiro, acotío! ¡Adxudicoullo Deus no altar, e débense lealdade; e tamén comprensión, mutuas!
-¡Señor, el o corpo teno presente, ás veces, pero o que é a alma...; a súa alma paréceme a min que se lle vai tras dunha veciña, unha que está coma un tren, deses da alta velocidade..., que se chama Fili! -Por fin aclarábase.
-¿Solteira ou casada..., esa Fili? ¡Déame o seu enderezo, o dela!
-¡Recén casada, Padre! ¡E para máis INRI, cun xudeu! ¡Fíxese que prepa!
-¿Non obstante iso, teñen correspondencia; trato ou tracto...? ¡E non me faga falar máis claro, que estamos ao teléfono!
-¡Ai non señor, por ningún dos buracos, que el mira para ela ás furtadelas, sempre de lonxe, pola sebe do xardín! ¿Non pensará que son boba, que o deixo saír da casa? Cando non vou con el, obrígoo a leva-lo noso dobermann, como elemento illante. ¿Entende?
-¡Comprendo, muller, comprendo! ¡Vaia situación a súa! Mire, filliña, rece, acotío, o rosario completo; xa sabe, os quince misterios, que vostede o que está é folgada; ¡e sóbralle imaxinación!
Aquela muller non acougaba tan facilmente; mesmo retorcía as verbas:
-¿Que me sobra imaxinación? ¿E ademais, por qué me aseñora, agora, que antes deume confianzas?
-¡Iso dixen, imaxinación; e non precisamente da boa! En canto á confianza, dinlle un dedo, e vostede íame polo corpo enteiro; ¡que se cadra aínda non lle chega! Se co rosario non se corrixe, daquela suxírolle que se dedique a pintar cans, maiormente dobermanns, coma ese que lle fai compañía ao seu marido, ¡que seguro que se lle dá ben!
-¿E se ladran; e se me dan o cu; e se foxen do cadro, desde que os anime, desde que os pinte? ¡Mire que eu fago as cousas perfectas, todas!
¡Que muller; menos mal que as outras non se lle parecen!
-¡Xa, coido que si! ¡Vostede é capaz de pintalos con esa perfección, ben o sei, que por algo llo recomendo! En todo caso, mentres pinte no lenzo, vostede non se pinta, que xa me chega polo teléfono un arrecendo de muller fatal; e daquela..., ¡daquela non quero caer na tentación, que como dixo Santo Tomás..., porras!
-¡Padre, Padre...; coñezo un motel que..., un motel axeitado; repítolle que pago eu ...!
-¡Clin!
-¡Vaia, colgoume! ¡Maleducado! ¡Coa ilusión que puxera eu neste crego, particularmente nos seus calzóns!
...
Gómez Vilabella, Xosé M.
