As sílabas da inocencia
Píntame o bigote con tres cores de indiferenza e asubíame unha melodía que me faga soñar coas noites de inverno e cos amenceres da primavera. Pero quen son eu para bailar sobre os xeranios da memoria ou sobre os carrizos dos Lamas? Quizais o universo sobre min, de Amaral, me ofreza vinte estrelas polo nordés e catro lóstregos que me manterán en calma. Sábese que despois da tempestade sempre chega a calma. Debúxame o ollo esquerdo sobre o feltro dunha lareira no que se filtre o lume dos sentimentos. Pero quen vai ir máis alá de dous metros cadrados nos que
non hai nada? Xa sei que luz do candil alumeará sempre os sorrisos da infancia e as bágoas da impotencia. Quen máis quen menos verá como a súa conciencia treme; treme de medo. Mírame a liña escrita que alguén deixou caer sobre a miña fronte, na que unha palabra enlaza coa outra ata o punto final. Todo ten a súa fin. Incluso unhas pingas de suor que borran as sílabas da inocencia e que caen por aqueles tempos nos que as horas eran suspiros e os segundos, eternos.
Esperando a 'ese mono'
A ver se vén ese mono, díxolle a Juliana o Agapito. Ese mono é o seu fillo. Que saíu á media tarde e non lles aparece para cear. A Juliana é a filla da Ramona, A Faltriqueira, e de Dionisio, O Albardas. O Agapito é fillo de Lucinda, A Sacacorchos, e de Amadeo, O Paspallás. Casaron alá polo ano da fame. Da fame a causa da crise, non da fame a causa da posguerra. Ela xa ía preñada ó altar e el xa ía coa angustia no peito, porque non sabía se sabería coidar á criatura que lles chegase. A criatura que lles chegou chámase Uxío, O Meniño. O alcume xa se pode imaxinar un de onde lle vén. Uxío, O Meniño, saíulles algo peixe, algo tarambainas: non ben aprendeu a andar e a falar para
como Pedro pola súa casa. Si, era a súa casa, e nela facía e desfacía ó seu antollo. Os pais, o típico, meniño, non fagas isto, meniño, coidadiño co que dis. Pero O Meniño dálle que dálle ó que lle apetecía. E ano tras ano ía a peor. Era igual, Juliana e Agapito miraban para outro lado, e así estaban á espera de que ese mono aparecese para cear. Eles cearon, pero Uxío aínda non chegou.
Polo camiño vello
A Gervasio Vilaboa Vences foille o bocado polo camiño vello. Estaba xantando coa súa dona e coas dúas fillas. Falaban dos horarios e da forma de ir buscar a herba seca que tiñan no lameiro do Prado Vello. Gervasio, O Capador, meteu na boca un cacho de touciño cun bo anaco de pan e, como quixo meter baza na conversa, axiña tragou o bocado sen practicamente mastigalo. Ó momento notou que aquilo non baixaba e que, para máis aquel, o mancaba. Quedou quietiño coma un paxariño e non tardou en dar golpes na mesa coas palmas das súas mans. A familia tamén apreciou a apurada de Gervasio. A cara deste xa empezaba a ser
un poema: vermella e cos ollos que empezaban a esbagullar. Todos, e el mesmo, percibiron que empezaba a afogarse. O Capador ergueu coma un lóstrego da mesa e correu cara ó cortello coa intención de trousarse e a ver se así expulsaba aquilo que o estaba matando. A súa dona, Dorinda, A Peliqueira, ó mesmo tempo que berraba toda apurada o nome do seu marido, dáballe labazadas nas costas, pero nada. A sorte foi que o bocado baixou decontado e O Capador deixou xa de suar de angustia. Entráralle polo camiño vello.
A casa de Divino Cristo
Hey, you. Chámome Xerusalén Bendito e vou á casa de Divino Cristo. A casa do meu amigo Divino Cristo está no outeiro do Corno, á beira da chaira de Vide. Ir a ela é case como subir o monte Calvario. Para achegarme ata alá teño que pasar por Getsemaní, digo por Detrás das Poulas, a non ser que queira arrodear un pouco indo polos Currás. Para ir á casa de Divino Cristo é como ir a Roma; todos os camiños conducen a ela. O que si é certo é que hai que subir ata ela. Casa de pedra, de dous andares e medio colgando sobre o outeiro do Corno. Se non queres levar traballo subindo, pegas a volta e entras pola chaira de Vide. Veña, menos explicacións, e, ale, a emprender o camiño. Poño o jazz de Cassandra Wilson e dou os primeiros pasos polas rúas de Baños de Molgas. Xa na Pitediña noto que vou falando só e que lle me presento ós amieiros que hai xunto á ponte que cruza para Pinouzos. Son Xerusalén Bendito e vou camiño da casa de Divino Cristo. En Entreloríos sento nunha pedra e deixo que pasen dous temas musicais. Cruzo a ponte do Medo ou das Cabras e axiña collo á dereita para atravesar Detrás das Poulas. Vexo a casa e súame o pensamento ó verme subindo polo Outeiro do Corno. Cando chego alá, Divino Cristo non está.
