Centenaria feliz

No ano 2000, coñecín a unha señora de 84 anos que nadaba como un peixe nas augas tranquilas e cristalinas dunha praia do Mediterráneo.

Non sei moi ben por que –seguramente porque é unha persoa extraordinariamente amable- entablamos conversación.

Víamonos tódolos días na mesma praia e tódolos días tiña algo que decirme.
A min chamábame moito a atención que unha persoa daqueles anos, abriara o seu corazón para contarme a súa vida xustamente a min e non a outras persoas do grupo no que me encontraba.

Debinlle inspirar confianza e un día tróuxome varias libretas cheas de notas, poesías, anécdotas da súa vida, de toda a súa familia…
¡UN VERDADEIRO TESOURO!

Foron pasando os anos e a boa da señora cumpriu cen anos. CO GALLO DO SEU CENTENARIO FIXÉRONLLE UNHA GRAN FESTA Á QUE ACUDIRON PARENTES, AMIGOS E AUTORIDADES.
¡Todo un acontecemento!

Boa parte daquelas notas, que me ensinara a min naquelas libretas, moitos anos antes; foron postas nun libro titulado: “CEN ANOS DE POESÍA”

Unha copia deste preciado libro, foime enviado a min desde máis de mil kms de distancia: a distancia física non rompeu a amistade.
A punto de cumprir os cento un, vímonos de novo.

O brilo da súa mirada é a mesma de sempre: séntese unha persoa feliz, moi feliz e con moitas ganar de vivir.

Preguntarase vostede: a vida desa señora debeu ser un camiño de rosas.
Pois si e non.
Houbo rosas e tamén espiñas.
Si: porque soubo encaixar moi ben os problemas que lle presentou a vida:
-Casou.
-Tivo dous fillos, un fillo e unha filla.
-Coa nora non houbo maneira de entenderse e sufriu moito.
-O fillo morreulle novo.
-A filla sempre foi moi enfermiza e xa leva moitos anos en silla de rodas.
-Coida ela á filla, aínda que esta non lle deixa facer nada; pero faille compañía e outras moitas cousas.
-Leva varios anos camiñando coa axuda dun andador no que leva sabiamente colgada unha bolsa e fai os seus recados.
-Tanto se chove como se quenta o sol; ela sae a dar o seu paseo. Fala con un, fala con outro.
-Tivo un achuchón moi forte cando tiña 98 anos, porque lle flaqueaba o corazón.

O médico díxolle que era cousa dos anos e que non había nada que facer; pero ela optou porque lle puxeran remedio e puxéronllo.

Agora leva un marca-pasos e segue resistindo co bo humor de sempre.
DI QUE ESTÁ “TOCADA” PERO QUE NON SE DÁ POR ALUDIDA.

Está encantada da vida co seu médico ó que venera e cumpre fielmente as súas orientacións.

TAMÉN SABE QUE NA OUTRA VIDA ESTARÁ MELLOR QUE NESTA; PERO CONFÓRMASE CON ESTAR COMO ESTÁ E NON TEN PRÉSA POR MARCHAR.
Segue así ata que Deus queira.
É unha muller de moita fe.

Eso si: aínda ten a esperanza de ver casada á súa bisneta maior que xa se vai facendo unha moziña.

-Leva conta puntual de tomar os seus medicamentos.
-Bota a súa siesta tódolos días.
-Gústalle moito a praia, pero agora xa a penas vai á casa da praia.

Ten que acompañar á súa filla.

Di que hai que ter “entedemento”
Confórmase co que a vida lle vai dando: algo de todo.

Ás persoas maiores failles unha recomendación:
-“QUE SE COIDEN”
-“QUE APRENDAN A COIDARSE PARA CHEGAR A TANTOS ANOS COMO TEN ELA”

Eu xa tomo boa nota:
Teño que aprender a coidarme.

Non sei exactamente cal é a receita, pero vouno intentar.
Teño unha boa mestra.
A verdade é que persoas así son mestras da vida.
Esta señora é para min: UNHA AUTÉNTICA MESTRA DA VIDA.

Alégrome moito de tela como amiga e quixen compartir con vostede esta alegría de vivir que me inspira unha persoa de cento un anos.

No próximo artigo escribirei algo sobre a “XENTE NOVA”, porque tamén a hai moi boa e precisamos relevo xeracional.

Moitas grazas por terme na súa consideración.