Eran coma cantazos
Xa dera unhas cabezadas logo de xantar. Xa lera un pouco. Xa estaba vendo a etapa da Volta Ciclista a España. E xa levaba un tempo en que, ó lonxe, o ceo metía ruído. Pouco a pouco ese ruído foise achegando e os alustres asomaban, deixábanse ver pola ventá da habitación. Está chegando, está chegando, pensei. Naquilo caín na conta de que deixara un chisco as xanelas do coche abertas, por iso de que, como había sol cando aparquei pola mañá, correse o aire para non afogar ó meterme nel pola tarde. Baixei entón coma un lóstrego para cerrarllas. Que ben fixen! Axiña os ruídos eran cada vez máis potentes e os relampos máis luminosos. Nun amén, saltaron os automáticos da luz. Alá se foi a etapa ciclista! E naquilo, semellou que o ceo se viña abaixo. As pedras eran coma cantazos, que axiña cubriron a rúa e que me fixeron compadecerme dos coches aparcados. A verdade é que parecía que perigaban. Aínda que o meu pensamento máis profundo estaba dirixido cara á viña: como isto caia por alá, adeus colleita! Máis tarde xa souben que, por agora, aínda está en pé. Menos mal.
Como un porco ó millo
Buxán Vilamelle Prieto sentou á mesa da partida das cartas e pediu, a berros, como se pide sempre no noso país, un café cortado e xa case lle obrigou ós seus tres compañeiros a que pedisen tamén; que despois andades sempre a parar a partida, remachou. E Buxán Vilamelle, O Cogorzas, era de pouco aguante e amoláballe que a partida non tivese fin. El quería ganar canto antes. Porque, eu só xogo para ganar!. Claro que, ás veces, moitas veces, perdía. Pero un día detrás doutro volvía coa mesma leria. Cando perdía sempre lle dicía ós contrarios que lles daban as cartas como un porco ó millo. Esa era a súa sentenza ó perder. Cando ganaba el, faltaría máis, era porque xogaba ben. Pois iso, o típico de todas as partidas das aldeas e non aldeas. Era raro o día no que non denunciaba un renuncio. Case nunca tiña razón, pero anoxáballe perder! Emporiso, se algunha vez o pillaban a el, axiña se desculpaba con que fora un erro, que quería coller unha carta e resulta que collera outra. Tamén o típico de moitos. Onte contemplei como xogaba e era a el a quen lle daban como un porco ó millo.
Hoxe toca un conto
Cae un lóstrego sobre a conciencia dun piollo e a saragana golpea na inocencia dunha gata en celo. E non é o mes de xaneiro. Tampouco é inverno. Non importa a estación para que os soños se peneiren, se abalen, floten sobre o firmamento. Ou sobre o universo. Ó mellor será Sting o que nos arrole con It´s Probably Me. Cae unha pinga de auga, ou mellor dito, miles de pingas de auga sobre a pluma seca dunha laverca e quere nadar sobre o bulleiro dun charco unha lagarta. Quizais non todos os regos dunha leira marcan o camiño a seguir. Quizais algúns
saen torcidos e non hai arado que os endereite. Vai ti saber! Poida que a solución estea nunha nugalla pousada sobre o lombo dunha vaca. Aínda que é difícil subir a ela, hai galbana nunha simple ollada. Que difícil é bailar sobre a punta dunha vara! Pousemos entón sobre o corno dun boi e escoitemos o jazz de Art Tatum e Ben Webster. Así de sinxelo. Así de tranquilo. Cae un raio de sol sobre a morriña dun conto e o tictac dun reloxo anuncia a noite pecha. Hoxe toca un conto que se desenvolva á calor dunha lareira.
Sempre os Milagres
É o último día de agosto. Xa van dous días de novenas. Nos Milagres de Baños de Molgas, onde vai ser! Non sei cando poderei ir. Moitos anos nese lugar. Toda unha vida en min. Desde cativo, de cando ía ós domingos visitar os irmáns que estaban estudando. Lembro que entraba naquela explanada e xa algúns rapaces empezaban a berrar aí vén o Rivas pequeno. Notaba o cariño nas súas voces. Imaxino que nos anos 60, naquel ambiente pechado dos Paúis, calquera novidade lles debía caer coma auga de maio. Supoño que se alegrarían de romper a rutina. E ver a un cativo de cinco ou seis anos debíalles alegrar os ollos. Axiña se achegaban e dábanme cousas: lambetadas, xoguetes que facían eles, etc. Despois, cando xa me tocou a min estudar alí, cando inaugurei o colexio novo, os domingos axiña deron paso ás fins de semana e xa podiamos durmir nas nosas casiñas (eu xa volvía o domingo pola tarde para poder ver o cine). Alí me tirei oito anos. Pero, estando ou non estando, moitos domingos e todas as novenas era un lugar de peregrinación. Ata cando andabamos coas vacas no Medo, deixabamos estas e iamos xogar ó frontón. Os Milagres. Sempre Os Milagres.
