Deixando fóra o espectáculo dantesco dos incendios pola zona de Verín (precisamente para non criticar toda a trapallada desta eiva, desta lacra que acaba con nós, porque se nos cabrearían algúns e me censurarían outros), non queda outra que falar de dúas novas deportivas acaecidas a semana pasada. Por desgraza, as dúas malas, moi malas.
A primeira, foi o falecemento de Ángel Nieto. Xa sei que morre moita xente e non se lle deu tanto bado, tanta pompa coma a que se lle deu a este, pero temos que empezar a diferenciar un personaxe público (e por que non, famoso) dun personaxe, digamos, privado. E a Ángel Nieto haille que recoñecer que tivo o seu aquel, a súa importancia; para o noso país e para moito xente. Confeso que incluso para este molgués que escribe, xa que a min nunca me chistaron as motos e grazas a el e ós que lle seguiron, hoxe son un fervente seguidor da Moto GP (e teño debilidade por Jorge Lorenzo). Os seus 12 + 1 aí estarán sempre para facernos lembrar que, deportivamente, foi dos máis grandes que tivemos no noso país. Descanse en paz.
A segunda nova deportiva (non, non é sobre a fichaxe de Neymar) é a posta en liberdade de Ángel María Villar e os seus lambecricas. Creo que cando escribín sobre o seu encarceramento, precisamente tamén nun Recuncho Hebdomadario, dicía algo así de que a xustiza actuaba aínda que o fixese lentamente. Craso erro. Que carallo vai actuar! Polo que se ve, faino tarde, mal e nunca. Villar xa está fóra, e o seu fillo, e Juan Padrón. E agradecéndolle a moitos todo o cariño que lles dispensaron. Normal! Porque eses moitos son coma eles. Xa o dicía nese Recuncho: que non hai que ser linces para sentir e ver a mafia que hai metida nas federacións deportivas, coa de fútbol á cabeza, por suposto. Menos mal que xa estamos acostumbrados: a velos roubar e... "vivitos y coleando". Ai este país noso!
