E logo din que o diñeiro non ten cor!

Os billetes teñen cor, claro está, mesmo para diferencialos entre sí. Sempre tiveron cores diferentes os dos diversos valores para evitar confusións. Pero cando se di que o diñeiro non ten cor quere significar que non ten querencia, que vai para calquera, que unha vez entregado queda en paradeiro descoñecido, que non corresponde a ningún estamento social nin político.

Pero os usos ou costumes asígnanlle ó diñeiro unha cor – branca ou negra – segundo sexa diñeiro legal ou ilegal, declarado ou non declarado nas contabilidades ou nas declaracións da renda.

O Ministerio de Economía e Fachenda ven de facer un estudio sobre os arrendamentos de vivendas en Galicia, do que resulta que o 54% se paga en diñeiro negro, o que supón un fraude de 71 millóns de euros á Axencia Tributaria.

Non somos os peores con ese 54 por cento, senón dos mellores. Entre outros, supérannos Murcia co 76,6%, Extremadura co 77,9% e Ceuta e Melilla co 82%. A media do fraude en España está no 60,53%. E falamos somente do campo do aluguer de vivendas.

Pode moito a tradición de fraude que vivimos durante tantos anos. Pode moito aínda eso de percibir determinadas cantidades en diñeiro que non hai que declarar, que todo é beneficio, que non figura en ningún lado, que ninguén vai reclamar.

É cousa de tempo, de convencemento, de cultura democrática, de que os organismos correspondentes vaian informando, vixiando, corrixindo e sancionando, de maneira que todos entremos no camiño legal.

O diñeiro ten cor. Pero hai que conseguir que o negro, como nas modas, “non se leve”.