Conflito Xeracional (5)

-Ten presente, meu neno, que se trata do Relatorio íntimo dun alma, cousa un tanto orixinal neste país do materialismo, neste país dos ananos, neste país das reservas, sexan activas ou pasivas, pois o que se adoita é face-las Memorias dos corpos, relata-las vanglorias dos corpos: os seus vicios, as enchentes, os loureiros das nosas coroas...; pero vosoutros, e contigo os meus lectores, non tedes présa en velas, que che son de auténtica denuncia: tristeiras, intimistas, nostálxicas, mesmo dramáticas...; ¡máis ou menos coma os suspiros dun emigrante, de calquera dos emigrantes, que en definitiva ese é o mellor dos meus títulos biográficos, o máis nobre; diante do de zoqueiro, por suposto! ¡E por favor, basta de sondaxes; non me ispas máis, que logo me dá xuma!

Pero el insistiu, feito un pelma. ¡E menos mal que este rapaz ten intelixencia de sobra como para esixir sen chorar, como adoitan facer os da súa idade, que se chega a ser normal, daquela eu ía entolecer coas súas perrenchas!

-Sexan como sexan, incluso se son barrocas, quero coñecelas, avoíño; agora mesmo, xa, que os da miña xeración, como fai a praga da lagosta, non queremos deixar cousa importante para un mañá, que vai ser, que xa se albisca, afanoso; máis aínda có presente! En definitiva, quero saber cómo foron esas batallas, as túas, coas de África á parte, que esas xa sei que as tes publicadas; o teu loitar nos tropezóns da vida..., etcétera!

-¿Por qué tes tanta présa, chaval? -Tentei de frealo, pero foi inútil, coma sempre, que sempre acabo cedendo. -Xa che dixen que as deixo gravadas; ¡en videorama polícromo!

-Avoíño, ademais da natural curiosidade, quero saber qué podo aprender nelas, delas, nesas Memorias, nas túas; neses relembros, que intúo serán especiais xa que por especial te teño. ¡Anímicas, lles chamaches! Supoño que, polo menos, algo de humanidade terán, pois ben sabes que, coas inxeccións bíticas, case todo o que recibín foi ciencia, ciencia espesa, hermenéutica, árida. Ti mesmo dis que preciso unha dose literaria, de literatura esgrevia, ao natural, para neutraliza-la miña deshumanización científica, case robótica! ¿Lémbraste que mo tes advertido?

Abafábame con aquela dialéctica, por outra banda, incontrovertible. ¡Deus, a este paso, a qué me espera se non me chaman, acaso prontiño, do Alto! De aburrido, díxenlle:

-¡Este pelma..., este cativo...; pero mira que es encordiante! Vale, macho, pero non me atordes, que daquela terei que sacar, ex professo para ti, unha versión infantil, didáctica, eliminando certas escabrosidades dalgún que outro incidente…; unha adaptación, que se di, pero, ¡o caso é cómo facela, dada a túa sabenza bítica, con ese saber teu que tanto me confunde!

Tiroume un bico, así que me din por ben pagado, ¡de antemán! E despois deume estas instrucións:

-Meu patrucio, non sexas rabudo comigo, que ben cho agradezo; mais, se queres poetiza-la miña ciencia, contrapesala, esa versión das túas Memorias debes impregnala de lirismo, unxila un pouco, metaforizala; ¡que así mo prometiches! Aquilo do cóctel sapiencial que vós, que nós, recomendou ese vello Doutor, o señor Ansur...; ¡xa sabes!

Estaba atrapado, seguía atrapado, ¡sempre o estiven! De neno, coas limitacións do meu berce; de adulto, coa imperiosidade de gaña-lo pan de cada día; e agora, cando mas prometía felices, xubilosas, veu esta criatura enervante, desconcertante, revolucionaria!

-¿Coidas que iso é fácil, rapaciño? Ben, en calquera caso vouno intentar, a tempo libre; despois xa veremos qué sae desa adaptación, que eu non coñezo antecedentes didácticos que me orienten a estes efectos, nun caso tan singular como é o teu. ¡Non hai peor desgraza que ter un neto coa cabeza informatizada! -Isto último non llo dixen como lamento senón como constatación daquel feito; ¡e menos mal que non se ofendeu!

-Avoíño, ponlle corazón, que diso tes abondo. ¿Non dis que aos da túa xeración sobráballes outro tanto de corazón como lles faltaba de ciencia? ¿Ou era..., decencia?

Quixo provocarme; ¡un pícaro pícaro, listo coma un raio!

-Decencia non, ho, que oxalá tivésemos menos, que mellor nos houbese ido…, ¡a algúns!, neste mundo caínico. Mira ti que foi complexo o meu, o XX, pero, tal e como se presenta este XXI..., ¡imos de cara ao inferno!

-Avó, esa verba, iso de "caínico", ¿é un derivado de Caín, ou de canis-canis? ¡Tes que ser máis preciso na túa exposición conceptual, pois un avó, o meu, para que non desentoe comigo, debe acadar un alto nivel intelectivo!

¡Deus, qué ganas me entraron a tal momento de esconderme debaixo do fauteuil! Pero fixen de tripas corazón para saír daquel reto con certa dignidade:

-¡O que prefiras, burleiro; o que máis che guste! Con tres meses que tes ao lombo, e xa es un monstro. ¡Como Deus te críe, vas dar que sentir, que dixo Gandoi! Agora voume á cama, pois a cultura da avoíña, a súa pedagoxía, é toda dos libros; así que, destas demoras, e destas bromas, contigo, destas garandas das nosas gravacións, ordenadores, bits líquidos, videoramas sónicos, e demais inventos, ela aborrece, por completo. ¡Nin sabe disto, nin quere saber! Así que, voulle dar un bico, que a teño abandonada por culpa dos teus encordios e das túas precocidades. ¡Deica mañá, rapazolo..., e fai exame de conciencia, que nunca sobra; nin a ti, nin a ninguén!

Funme de xunta o barrelo informático do noso cativo con este pensamento: Que Deus te bendiga, meu neno, que con estes adiantos na túa cabeza, se non saes un semideus..., ¡daquela será de milagre! Deus nos colla confesados, que isto de educar, agora, nestes tempos, un neto destes, un rapaz de seu intelixente, e con tanta sabenza inxectada para máis complicación, ¡é coma o parto dos montes! ¡Peor, moito peor, que cavar na bouza! Pero, qué se lle vai facer; cousas e complicacións deste século XXI; avances da ciencia, que seica son progresivos, ¡ou iso din!
-.-

ONTE
Corridos do mes de Agosto 98, 28 días, data do meu 68 aniversario oficial xa que me inscribiron con 2 días de atraso por culpa e por causa de que me viron frouxo, e daquela esperaron a que me fixesen efecto as augas de socorro..., en plena capacidade mental, ¡ou iso creo, a pesar dos meus pesares!, e nada pesaroso, tiro esta recensión do meu Testamento Familiar ex professo para que o meu neto, Miguel, dispoña dunha versión sincera, auténtica e autenticada, da miña biografía anímica, pois a el, dada a súa intelixencia, non lle valen os perifoles mundanos, nin quero que teña referencias indirectas, acaso deformadas, de segunda man.

Nesta confesión testamentaria, para máis verismo comezarei evocando, referindo, os meus antecedentes, a miña propia nacenza.

Ceres, ai miña Ceres, queridísima Ceres, alma da miña alma, síntome vello e quero testar. Mais, para iso, esíxenme os meus antecedentes, así que teño que dar fe da propia existencia, ¡unha existencia que me vén de ti, de ti mesma, miña Ceres matricial!

Quero deixarlles aos netos unha historia real, a historia da miña propia historia, que non é particular xa que coincide, moito, coa de tantos galegos que vimos do cereal, daquel tempo agrícola que precedeu ao monocultivo lácteo, este da xeración finisecular. De paso lembrarei, ¡ou se cadra cantarei, se Deus me dá unha voz axeitada!, en verbas líricas, a miña xenealoxía, como gran que son, que fun, dunha fermosa espiga, dunha espiga malograda, secuestrada, insaculada en vida, sen outros horizontes, porque a teñen, de presente, bloqueada, illada, circunscrita ao seu hórreo paneiro!
...
Quero face-lo meu Testamento, este, ¡hológrafo!, por palabras de presente, coas miñas propias, pero coa tenrura que se debe aos nenos, cos nenos. Quero sentirme neno para falar con eles, en confianza, particularmente con este netiño que Deus me trouxo. Con este netiño do barrelo informático, este que teño diante miña por máis indicios, que quere escoitar, ler e saber, que así mo propuxo, e así mo pediu, as miñas Memorias persoais, o Relatorio íntimo dun alma labrega, destas do século XX, ¡tal que eu!
...
A esta fin quero memorizar, relembrar, contigo, contigo mesma, miña Ceres, antes de que me faltes, ou antes de que eu che falte, antes de que nos mallen na eira do trigo.

Quero estar contigo, seguir contigo, morrer contigo, para reencarnar xuntos, a ser posible na mesma cana, acurrunchadiño, matricialmente na mesma espiga, na túa, ¡e todo iso nunha seara verde, nunha seara galega! ¡Sempre contigo, amén! Despois, desde o Ceo, esperarei polos netos, para velos alzar, para velos granar, para velar por eles, para levalos da man..., ensinándolles a ser persoas, persoas de ben, se falta fixese!
...
¡Oh, si, non o dubides, por máis que che digan! Eu sempre contigo, queridísima Ceres. ¡Sempre, sexa no corpo ou fóra del; sempre, miña Ceres; sempre, aínda que os ventos nos aventen en tullas distintas, aínda que os espazos nos separen, aínda que nos trituren con esas moas antropófagas, impasibles; coma eles, pétreas!
...
¿Que musitas, miña deusa; que me dis desa xente? ¿Que nos aventarán na propia eira, a golpe de malle…? ¿Que me dis da incomunicación, da distancia? Non lles fagas caso, que a xente, algún, sonche así! ¡Que se lle vai facer! Son prosaicos, correúdos, palimocos, guerrúas... Eses non entenden de xardíns nin de flores, pero tampouco de espazos abertos, naturais, comúns. ¡Se por eles fose, achaiaban as leiras para concentralas, para desfiguralas, para darllas ao lobo, ou ao eucalipto voraz; e de paso, como paso previo, alcatrean as corredoiras de seus avós, eses camiños trillados, paticados, polos que aqueles entregos gañaron o Ceo á forza de suar! ¿Acaso queren unhas estradas rectilíneas, así troncen ao veciño de paso que pasan, para subi-los seus propios cadáveres á cima do noso couto, sen decatarse de que só soben, só se admiten, Aló Arriba, as ánimas leves, cos corpos lévedos, transfigurados, gloriosos? ¡O resto baixa, sempre, ao fondo da foxa, da foxa mortal!
...
¡Non me insistas con encordios, con iso de que din que me van meter nunha artesa para amasarme, para amansarme, para humillarme! ¿Que o di esa xentalla do teu arredor, eses malandríns, eses malladores, esas desatadoras, esas espalladoiras, eses varredores do coaño, e incluso aquel manobreiro que tanto lle gusta darlle ao veo da limpadora..., para non ter que cargar cos sacos? Pois dilles, contéstalles, de parte miña, que se vaian lavar ao río…, para que abran os ollos, para que aprendan a distingui-lo trigo da palla!

¡Miña Ceres, para qué os nomeamos, se ti e mais eu non somos xente, e menos aínda, xentalla; nós non somos deses malladores que gozan dándolle á bota do viño sen doerse do noso degrañe! Nós, ámbolos dous, non somos terra, senón froito, ¡o mellor dos seus froitos!

Empezamos de alcacén, de alcacén brizo, para rematar en espiga, en espiga dourada, xerminal. ¡Modestia á parte, que se di, sómo-la gramínea perfecta! Ti e mais eu, hoxe, ¡dúas almas do mesmo mollo! Dúas almas que conviviron na mesma espiga, na túa; ¡dúas almas desgarradas pola partenoxénese!

Aínda non mo dixo o Creador pero xa o sei, que o intúo, que somos coma dous retallos de néboa que se arrastran, fuxidíos, polo tendal dunha degrañadora, neste val das bágoas; por ende, ti e mais eu, somos dous espíritos vibrando no tambor do espazo, no espazo sen espazo das almas. ¡Espiga e gran, nunha peza! ¿Que eses coañadores che din que te van varrer...? ¡Déixaos que digan, que digan e que miren..., para abaixo, que tal adoitan facerlle ao chan terroso..., para adoralo! De tanto cobiza-la terra, vailles sobrar, que a terán incluso por derriba do seu cadaleito, ¡no sitio das gabanzas! Ti e máis eu querémoslle á terra, nós tamén, por suposto que si..., ¡pero, doutro xeito!

Por conseguinte, ti e mais eu, neste bruído da súa malla, non nos falamos con voz audible; ¡non podemos, non nos deixan! Pero facémolo por telepatía, ¡para que se amolen! Iso de falarse a berros é propio deses que existen a ras da terra, aló abaixo, cabe das raiceiras, alongados de nós; ¡é o estilo dos raseiriños! Nese aspecto vulgar, eu non existo, non quero existir; ¡e ti tampouco deberas! Eu son, ¡xa o sabes!, un pensamento; iso si, perenne; e por tanto estou en ti, sigo en ti, estou contigo, acurrunchado no casulo da miña propia espiga. ¡Aos efectos, estamos no mesmo talo; ou se cadra, no mesmo abismo, nun espazo deprimido, entre iso do ser e non ser!
...
¿Pregúntasme que se hai poesía no abismo, e non na propia casula do trigo? ¡Naturalmente que si! Hai poesía onde haxa almas, ou retallos delas; espíritos animosos, vivos; ¡onde haxa comunicación íntima, así sexa caladiña, tanto cos deste mundo coma cos do Alén! A comunicación etérea, alma-alma, espiga e gran, non poden impedila as arganas; nin as arganas nin os arames de pugas, e menos aínda os espazos baleiros! Nin as guerras, nin as distancias, nin os abismos artificiais da xente, do mundo. As mensaxes alma-alma, de tan sublimes, de tan íntimas que son, son falares sen voz, esencia pura, pura poesía; ¡cousa nosa, túa e miña, non o esquezas!
...

¿Que non teñen eco, que non reverberan? No senso físico, se cadra, non, pero teñen chispas espirituais; petan en silencio nas conciencias, nos recunchos do ser inmorrente, e daquela óense cos sentidos, inmembres, das almas. ¿Que non son audibles as nosas respostas…? En tanto en canto sexamos prosaicos, non; pero se miramos fixamente aos abismos do imposible, se queremos só por querer, sen outros egoísmos, daquela sublimarémo-lo noso padecer, e viranos, insuflaranos, a poesía, esa filosofía intimista dos espíritos.

Neste renacer, teremos, atoparemos, verbas líricas; iso que chaman, estar no Ceo, nimbarse de Gloria.

¡Que sabe a xente de poesía, miña Ceres; qué sabe das almas unidas, estreitamente vinculadas; qué sabe das flores, nin das flores nin das espigas!
...
¿Como así, se os poetas escriben en verso, -oio que me dis, na distancia-, nunha arquitectura de asonantes e de consonantes, con rima e con harmonía, tal que perpiaños, ou laxes, tixolos mal postos, e aquí, neste relato, no meu, no meu Testamento, nestas Memorias anímicas, nestas saudades dun emigrante que naceu na túa propia seara, e que quere, por ende, morrer nela, a música, a nosa, só é audible para ti e para min! ¿Que me dis de que a música non está nos falares?

¡Ah, si; xa o sei; non está nos falares, pero si nos sentimentos, con voz ou sen ela! ¿Vai por dentro, non si? ¡Efectivamente, iso espero! Os falares, esas emanacións do fondo das almas, son como son: formas sen forma, e por tanto, de verso libre, coas verbas libres, pero co significado preciso, sen artificios que en aras da forma fagan rectas das curvas do sentimento, ou das vivencias dos espíritos.

Lembremos, por exemplo, unha fervenza, calquera, que todas son curvas, diferentes a cada intre. ¿Caben maiores arpexos, outro iris de máis cores a pouco que a luz se mergulle nelas?

Neste caso aprendamos da natureza; aprendamos a rimar sen rima, só cos arpexos da alma, da túa e da miña; ¡aprendamos a vibrar coa puga das propias arganas! Aprendamos, si, da natureza absoluta, miña Ceres; aprendamos da túa natureza de deusa muda; ou máis que muda, acalada; acalada polo estrondo desa degrañadora infernal á que te teñen sometida, ¡na nosa propia eira!

Aprendamos a querer en silencio, que esa é a mellor elocuencia. ¿Non si, querida Ceres? Dime algo, así, en silencio, neste silencio angustioso. Dime que si, dáme esperanzas, tírame un bico, aínda que sexa á distancia; ¡un bico maternal! ¡Ceres, un bico, que só iso che pido, que preciso ter forzas, azos, para grava-las verdades deste Testamento, un feixe delas, por plúmbeos que resulten os tipos do meu prelo!

Do demais, o relo, a palla, o coaño, corenta fanegas de po..., ¡todo iso resérvao para os ollos dos teus malladores! ¡Que lles preste, que ben o merecen, por envexosos!
...