Teñamos os himnos en paz

Nas escolas dos anos cincuenta ensinaban que o Himno Nacional español (non había outro Himno) tiña por letra a de “Gloria a España / Alzad los brazos, hijos / del pueblo español,/ que vuelve a resurgir!/ Gloria a la Patria / que supo seguir /sobre el azul del mar / el caminar del sol”.

Posiblemente era de Pemán. Ou a saber. O certo é que na actualidade o Himno interprétase con banda e gracias. Xa só se reserva para actos de milicia e para competicións deportivas.

Antes, tocábase nas festas populares das aldeas no momento de “alzar”, na misa solemne. Agora, tócase o Himno galego.

O Cómite Olímpico Español quere poñerlle un novo texto, e non fai máis que destapar o frasco das esencias seculares. Como cando hai anos se pretendeu cambiar o Himno Galego por “En pé”, de Cabanillas, cantado por Juan Pardo.

Os himnos cantados son moi comprometedores. Ahí está o Himno Galego proclamando (Pondal escribiuno) que “os ignorantes,/ e féridos, e duros,/ imbéciles e escuros,/ non nos entenden, non”, pero como “os tempos son chegados/ dos bardos das edades / as vosas vaguedades /cumprido fin terán.”, e a nosa voz pregoa “a redención da boa/ nazón de Breogán”.

Se o Himno dos “gallegos de lluvia y calma” é deste xeito, ¿qué letra non podería chegar a ter o Himno da brava nación española?.

Teñamos os himnos en paz, e restrinxamos o uso a actos moi especiais. Que estes non son tempos “himnóticos”, e os deportistas o que teñen que facer é adestrarse e poñer cara solemne cando gañen e sone o Himno, como se á Patria lle fose no tema algo moi importante.