Conflito Xeracional (3)

Érase que se era unha vaca Teixa; unha vaca libre aínda que algo esterqueira, pero viñeron uns canteiros de Pontevedra -¡agora, co refluxo da natalidade, sobran vivendas, así que a metade deles está en paro, que por iso se dedican aos prototipos! -e fixéronlle unha corte de argolas, con fosa do xurro metanizada; fío musical, de alta frecuencia, para martirizalas con esas salmodias que lles excitan as glándulas mamarias; sensores de anaturación precoz, etcétera; ¡case todo o que daquela se coñecía! Pero aí non remata o conto, que despois diso veu un electricista; era deses da Unidade Europea, e recomendoulle ao labrego que vendese, a feito, tódolos mamóns, que el tiña xatos eléctricos para aporllos aos tetos das leiteiras. Xoán da Graña, aquel Xan Labrego, mercoullos, efectivamente, en cómodos prazos, convencido de que así cadraríanlle mellor as contas da súa cuadra. ¡Total, unha desfeita, un infanticidio! A filla da Teixa salvouse do camión por aquilo de quedar para a cría, que é igual que meterse monxa, ¡pois nunca touro vería, nin sentiría! Por se fose pouco ser filla dun pai xiringa, dicíanlle Angustias, que llo puxera un Veterinario da última fornada, arrincándoa con fórceps do seu soño pracenteiro. Angustias daquela non dixo nin mu, pero acurrunchouse xunto da barriga de súa nai; ¡igual, igualiño, que se facía na prehistoria das vacas! Coñeceu a liberdade precisamente en Abril, que a deixaron saír do cortello, ¡sen corda nin cordel! Aquel día no lameiro de Entrambolosríos as pociñas estaban frías, pero o que é os trevos, cousa fina; ¡tenriños, verdes...!

Angustias, que daquela aínda non entendera iso do seu nome, nin volvera a ve-lo seu padriño, afeccionouse ás flores, tanto, que lle dixo á nai que nunca sobremesa tan boa probara.

Neses pastares andaban cando conectamos o tradutor derivativo animal, que é un dos implementos máis modernos e máis custosos que se coñecen. O noso é de fabricación luguesa, made in Ancares. Polo que se vía en pantalla, as margaridas ían a menos, pero as vacas..., ¡as vacas estaban felices, en bucólica pacenza! Foi cousa do diaño que asomase, naquel intre, un lagarto arnal, que lles falou desta maneira:

-¡Neste mundo a xenerosidade mata ao galego, que volo digo eu! O voso paisano é tan xeneroso que, por paga-los trabucos, ás veces trabúcase de vida, e daquela véndevos na feira. Estes labregos venden a súa propia vida que sexa pois incluso venden ese leite que teñen a medias coas vosas criaturas! ¡Fementidos, traidores! ¿Que lles dan a cambio? Danlles fusís aos seus fillos para que aprendan a matar mouros nas guerras vindeiras, ¡agora que os kosovares emigraron ao Aaiún, acollidos do Polisario! Todo iso mentres tiñan que alinda-las vacas nestes cómaros floridos. Concretamente o voso labrego é un Xan, que de nome así lle chaman. ¡Ah, pero, iso si, é un labrego da Unión Europea..., aínda que dos da parte de abaixo!

-Vostede, que fala con tanta desenvoltura, é outro animal; ¡un animal salvaxe, que nin a doméstico chegou! -Apostrofouno, irritada, a Teixa.

-¡Aquí tedes o complexo de Estocolmo; ou mellor dito, o colmo do complexo! ¿Onde está a liberdade, no alto das pedras ou nunha real corte..., de formigón, coas fermentacións controladas?

-Señor Lagarto, vostede aínda está peor, que non ten presebe nos invernos. Non ten Seguridade Social; non ten patrón, nin corda á que arrimarse; ¡nin patrón, nin corda, nin Conselleiro da Gandería! ¡Total, nada: xente da barrela, un bicho do burato!

-Algo diso hai, -recoñeceu o lagarto, -que xa non estamos no paraíso; ¡mirade, se o penso, a min ninguén me dá xostradas!

-¡Vostede é un parasito da natureza; vostede, neste mundo, nin pincha nin corta! -Díxolle a Teixa, soltándolle outro bufido.

-¿Que non pincho? ¡Daquela tampouco me pinchan, que non hai aguillada que me probe as nádegas! ¿Que non corto? Dese tema, calemos, que por aquí non hai zapateiros, nin da badana nin do becerro, pero poden volver, poden, e daquela..., ¡daquela, ai do vacún!

-¿Entón, vostede, que é un vello verde, co rabo longo; quero dicir, coa experiencia longuícua, qué nos propón? -Preguntoulle a xatiña, coa dozura dunha xata inqueda pero de boa crianza.

-¡De min non se ocupen, que eu enténdome! Ademais, ¿que queren que lles diga? ¡Por un lado, xa saben; e polo outro, xa ven! Aquí, neste prado da Veiga da Silva, igual, igualiño, que nos de Lexo Cairo, pois Galicia é unha soa, igual, igualiña, en todas partes; unha terra verde, de xente verde..., ¡que está morada! ¿Entenden, irmás?

Nisto, a vaca nai, a Teixa, coidou que había chanza do arnal, e daquela arrincouse, cabreada, de súpeto, cos cornos en ristre, que se non se revira coma un lostrego, o arnal ía quedar enganchado neles, feito unha verza.

-¡Non se poña así, irmá; non sexa vacaloura, que vostede xa sabía que eu son un lagarto; e como tal, predico lagartadas! ¡Sonlle un venerable; case, case, un Senador, coma eses de Madrid, eses do D.F. de España! ¿Capisca?

-¿Entón, neste caso, qué pretende co seu discurso? ¿Cal é o seu partido, ou teno enteiro?

-É moi sinxelo: pretendo que vostedes, xenerosas vacas, estean menos na corte, e máis por aquí, no prado, en liberdade, que así atraen ás moscas, ¡e de paso, doume unha chea! ¡Simbiose, narizotas! ¡Simbiose aprendida dos humanos, eses pícaros da muxidoira eléctrica!

A Teixa enfadouse, e deu en bradar:

-¿Que confianzas son esas? ¡Egoísta! ¡Parasito! ¡Vólvase á cova!

O lagarto deulle ao rabo, de chanza:

-¡Dáme igual, que igual me dá, pois onde hai moitos, a deshonra pasa desapercibida!

-¡Deus castiga aos libertinos..., sen pedra nin pau; e vostede está visto que fai méritos pois é un disolvente social, un diverxente!

A Teixa soltoulle aquel enésimo bufido, pero Arnaldo deuse un envorcado, de pinchacarneiro, ensinándolles a barriga por mofa:

-¡Vale, vale; punto! Pero, mentres iso non pase, eu espanzúllome ao sol, pois castigo por castigo, prefiro o de Deus, que o do voso amo doe máis..., ¡porque é inxusto! Con estas, tararín que te vin, que me volvo ás fonduras do meu burato, ceibe e chungueiro, que de min non se rin, ni os da Xunta nin os de Madrid; ¡ácratas puros! ¡Tararí, tararín; fiu, fiu; tararí, tararín! ¡Abur, chatas; quero dicir, xatas, que de chatas, con eses beizos, nada!

-¡Non hai dúbida de que este mundo é dos lagartos; e encima diso, asubían! ¡Pero qué tolos están...; nin as cabras! -Dixo Angustias, rumiando aquela lección lagarteira.
...

A todo isto exclamou o meu neto un fortísimo, "¡Basta!", con toda a forza dos seus pulmonciños, irritado pola folganza do lagarto, pero mandoume conecta-lo vídeo retardado, o de gravación programada, para non perderse o rumiar das vacas cando estivesen de volta naquelas cortes tan científicas do noso amigo Xoán. ¡Non fai falta explicar, por sabido, que as vacas teñen trasacordo!

Pola noite moitísimo lle deron á tarabela, rumía que te rumiarás, a Teixa e maila Angustias: A Teixa estaba arrepentida por non cornear, a tempo, aquelas tentacións do lagarto; pola súa parte, con iso, Angustias empezou a velas vir. Decatáronse, ámbalas dúas, de que a civilización é outra forma de escravitude; aínda que a vida dos lagartos tampouco sexa óptima, polo que ten de parasita!

Ao raia-lo día, Angustias rompeu en mus, e súa nai deu en cornea-la cambeleira, protestas, ambas, que non serven para endereza-lo mundo. De seguida presentouse Xan Labrego na currada, todo anoxado porque se lle acabara o gasóleo, ¡e sen gasóleo non lle furrulaba o tractor!

Tentado estivo de xungui-las vacas para leva-los cochos á feira, no carro tradicional, pero daquela Deus fixo un milagre, outro, pois, cando ergueu a cabezalla para reviralo, mesmo lle tronzou o eixo, de podre que estaba. ¡Co desuso da civilización esquecérase de que lle chovía nas rodas, das escorrentías do hórreo! Cagouse no demo maior, e iso que naquilo non lle tiveran culpa, ¡nin o maior, nin o menor! Despois agarrou dous ranchetes, dous cebotes, por certo ben mantidos, un debaixo de cada brazo, e meteunos no seu turismo, sentados, os porcos, na banca traseira, na dos invitados.

Daquela as vacas decatáronse de que efectivamente servían a un ser superior, cousa da que moito se admirou a xatiña, muando polo baixo:

-¿Víche-lo cadro, miña nai? ¡Case nada: parece un sapo, pero é un homo sapiens, que incluso ten DNI!

-¡Que se o vin; anda, que a ti o Veterinario púxoche Angustias, pero este amo, o noso, de Xan ten o nome e mailo comportamento!

Á xatiña pasoulle aquel susto, aquela angustia enésima:

-¡Desta feira líbrome! Polas trazas, espero... ¿Non cho parece, miña nai?

-¡Pois, si! En vista de que non te levou hoxe, coido que te deixan na casa, de reprodutora. Calquera día vén o Veterinario..., ¡coa xiringa!

-¡Iso si, a xiringarnos! ¡Maldita industria; todo en conserva, incluso o erotismo; adeus aos nosos sorrisos, aos verticais, que di a Marxa que son os máis graciosos!

-Miña nena, os touros tampouco che teñen bo remate. ¿Non víche-la corrida que deron en Sevilla, o outro día, pola tele? Este Xoán, ademais de burro, é un desconsiderado, que mira que poñe-lo televexo, aquí, na corte, mentres nos colga esas variñas metálicas..., ¡eses sustentadores enferruxados! ¡Se o penso, dá noxo!

-Non sexas mal pensada, naiciña; coido que non o fixo para martirizarnos senón para distraerse..., ¡ata que lle fose hora da taberna! Como aquí, na corte, non fuma, por culpa do feo, que llo prohibe o seguro, daquela televexa, ¡canto poñan! Despois de todo, menos mal que non está videotizado coma o muxidor da Casa Grande, que ese seica ve películas dunhas mulleres tan esfameadas que nin roupa teñen!

-¡Iso é verdade! Por certo, moitos veterinarios fan falta para cura-los arrefríos desas mulleres, maiormente das que saen bailando na tele, que case andan tan en coiros coma nós; ¡esas, que tanto se lavan as cachas, moi indefensas están as pobres!

-Os veterinarios das mulleres chámanse médicos, que diso falou a nosa Ama aquel día que andou por aquí, pingando e tusindo; e mais non sei por qué tusía que esa sempre anda envolta no seu mantelo de dril; ¡polo menos, cando vén á corte!

-¡Cala a boca, Angustiñas, e deixa de muar, que sinto paticar á Xoana, aí fóra, no cancelo! Seguro que hoxe nos leva ao pasteiro da Veiga Redonda, que alí os valados son altos, e non lle damos guerra; ademais, queda cerca do muíño, que así, ela, de paso, ¡enfaríñase co muiñeiro!

-¿Como se di, miña nai: enfariñarse ou encariñarse?

-¡Neste caso vén a ser o mesmo! -Instruíuna súa nai, con toda a súa pachorra vacuna.

-¿Haberá lagartos na Veiga Redonda, mami?

-Non creo, pois ese é un sitio húmido. ¡Se cadra, algunha que outra ra!

-¿E, falan as ras? Tódolos animais falamos en linguaxes, en idiomas diferentes, ¿non si?

-¡Falan, nena, falan, ata polas ancas, e mais non se arrefrían! ¡Xa verás qué contos tan croantes! -Animouna.

-¡Ai que ben! ¡Daquela, muu..., mu..., muíño, reconcho!

-¡Déixate de muar, Angustias, que como somos teixas, esas pintas de aí fóra, nosas primas, igual nos toman por pedichonas! ¡Iso é o que din dos galegos!

-Mami, dixérasme que os galegos xa non piden...; ¡esixen!

-Dixen que..., que xa non piden en castelán, nin coas mans xuntas; pero o que é en galego..., ¡en galego seguen laiando, todos, a feito!
.../...