Conflito Xeracional (2)

.../...
No día de autos chegara á páxina 1.725 da Biblia susodita, fresco coma unha leituga. ¡Non podía ser menos dada a receptividade da tal cadeira! A tal momento os meus ollos ollaban, percorrían, iso de, "Logo (logo diso) vin un ceo novo e unha terra nova, pois o primeiro ceo e a primeira terra xa pasaran…" Sabido é que o Apocalipse hai que dixerilo con parsimonia reflexiva, así que estiven cos ollos pechados por espazo dun bo anaco. Despois daquela inxestión/dixestión prendín a radio, se cadra por iso de acender unha vela a Deus e outra ao diabro, ¡para que non se enfade!, pero o programa, inintelixible, como adoitan ser de tanto que se amontoan os intervenientes, xa ía, ou parecía ir, avanzado, pero decateime de que estaban presentando unha máquina desas de lectura rápida, ¿máis rápida aínda?, e facíano con modulacións anódinas, arrastradas, que tal parecía unha parodia dese castelán - xermano do Papa actual.

Aquí, ao meu lar, chegarás tarde, -dixen para o meu chaleco-, que cando te dean programado en galego, co complexa e rica en matices que é a nosa fonética, para entón terei rematada esta Biblia, e se cadra xa lle estarei preguntando, directamente, eu mesmo, en espírito, claro, ao propio Autor, ao propio San Xoán, aló arriba, polo senso daquelas visións súas, por estes falares en clave, por estes enigmas da nosa salvación… Pero mira ti por onde, ¡o que son as cousas!, enrolado neste embrollo dos pensamentos mesturados, tan dispares, aos que me levaban, asemade, a realidade e maila imaxinación, decateime, ¡que nin sei cómo, nin cómo non!, de que naquel intre pegaba, directamente, unha raiola de sol no barreliño que fora dos meus fillos, de ámbolos dous: Un berce en madeira de carballo, que o encargara desde a miña propia emigración, para que os nenos estivesen en contacto directo, telúrico, co país dos seus entregos! Estas circunstancias non desmerecían da cadeira francesa; nada, en absoluto!

Entristecinme ao velo tan cheo de po, esquecido, así que agarrei un rebezo e apartei aqueles libros que quedaran descolocados, estrados, dentro da propia caneta; coa mesma, de inmediato, púxenme a puír no barrelo. Fíxeno con tal agarimo que nin aquel Aladino, aquel da lámpada. Da gamuza pasei á lixa con intención de darlle, seguidamente, un verniz reparador, pero…, ¡oh Deus!, nese intre empecei a ter visións, nítidas, perfectas, mesmo palpables, que volas vou relatar, coas pinceladas do caso!

A tal momento tiven a sensación, física, palpable, de que o porvir entraba no meu faiado polo seu ollo de boi, e, tomando corpo, deu en loitar co pasado, formando, botando, ámbolos dous, unha especie de halos, un nimbo, unhas aureolas circundantes, pero o que non sei é se foron de láser ou de po!

Neste desasosego senteime ao teclado do meu ordenador, do vello, disposto a levanta-la acta daquela sesión, pero, coas presas, no meu atordamento nin mirei o reloxo para datala; ¡dá igual, que seguro que está rexistrado no computador horario, na caixa negra do meu ordenador, do persoal! O que si lembro, perfectamente, é que o sol, naquel intre, caía en vertical, cascándome directamente na Praza das Moscas, vulgo, calva, cadora con máis forza, así que decidín recuar, con toda a maquinaria por diante, en busca do meu, do gran, fauteuil. En tal posición, coa vista á fronte, atónito polo que alí pasaba, case cego pero cauto, expectante; tanto, que entornei os ollos para asimilar aquelas imaxes, quedándome, pouco a pouco, sosegado, nun gratísimo sopor do que tardei en espertar.

Alí estaba, diante miña, aquel barrelo relucente, aquel berce de cerna de carballo, pero…, ¡con cen botóns e dez pantallas, tal que unha nave espacial asentada no chan!

Naquel barrelo, medio a medio daquel laboratorio tan sofisticado, xa digo, unha auténtica nave espacial, un cativiño, un Adonis! Precioso, un celta de pura raza. Tería…, tres meses, que non teño un calendario á man. Vestido cunha especie de mono de amianto, supoño que por culpa das radiacións daqueles aparellos. Acababa de espertar, e sorriume abertamente; cativador, anxelical, ¡un santo! Por suposto que me falou en galego, ¡como tiña que ser! Nun galego doce, melosiño, normativizado, cunha dicción perfecta, que nin que tivese dentes!

O neno falaba así, con esa fonética agarimosa, e xesticulaba, de paso, con todo o seu corpiño, ampliando a percepción conceptual do seu oínte, eu! Todo ao natural, saturado de candor, pero empeitado e cheo de razón; ¡enchéndome de razóns!

A todo isto haberá que dici-lo resto, confesa-lo noso secreto, pois, tarde ou cedo, a verdade, a causa prima, acabará sabéndose: ¡Cheo de razón, pero tamén de bits, de bits líquidos, que de algo lle ía servir tanto como se discorreu, e se inventou, no atómico, no informado, no sapiente, no periclitado, século XX! ¡Oh milagres da ciencia!

Sentín tanta dita coa súa presenza que me apresurei a conecta-la gravadora ultrasensible, unha que me proporcionaron eses do CESID, onde sigo tendo amigos, para inmortalizar aquel acontecemento. Alí mesmo, diante miña, enfocado por aquel ollo de boi do teito, achantado no seu berce, visible e parlante, aquel neno, aquel gromo imberbe… ¡Imberbe, pero cun peliño sedoso, un pouco atrigado, que tal parecía unha mazaroca de millo, nada máis e nada menos que rifándome, con toda enerxía, case con aleivosía!

-¿Avoíño, meu carroza, qué fas que non vés comigo? ¡Estas non son horas de durmi-la sesta! ¡Vaia costumes, vaia vezos que téde-los vellos! Déixasme estar aquí, onde me deixaron meus pais ao teu cargo, pero incomunicado, só, aburrido, sen conversa…, mentres ti soñas, mentres divagas! ¿Que é iso de abandonarte á senectude? ¡Hai que espelirse, pois a vida segue…, para tódolos vivos! ¿Xa non te lembras diso que me tes contado de que, peixe que se durme…? ¡A placidez e maila plenitude do descanso…, xa sabes, despois, Arriba, no Alén!

¡Que tío arengando; nin que fose o Xeneral Gómez-Zamalloa! Mesmo sentín unha cambra con aquela reprimenda. Evadinme do conflito; ou máis ben, intenteino, pero con pouca fortuna:

-¡Perdoa, rapaz; é que me colliches nun mal momento, que por iso me relaxei neste fauteuil…, un case nada! Estouche escorrido, ademais de escorado…, por culpa do xeonllo da dereita; e logo que xa vivín moitos anos, ¡un feixe deles!

A súa réplica foi de órdago:

-Avó, iso non vale, pois, nos tempos que corren, esas desculpas preguiceiras…, nin no Sáhara! Xa sabes que, peixe que non nada, nada, ren! ¿Non quedaramos onte, aquí mesmo, ao pé da miña caneta, en que me contarías historias de animais, zoolóxicas, como bo labrego que es, ou que eras antes de meterte a cambista…? ¡Hai que ter palabra, e cos da casa, se cabe, máis; antes que con ninguén!

-¿E logo, meu rei, qué che apetece, por onde collémo-lo fío? ¡Se é que me queda carrete!

El non dubidaba, nunca; ¡en nada, nunca!

-Quero establecer unha comunicación, pero sen arame, coas vaquiñas do Xoán da Graña, aquel amigo teu…, que arestora teraas no seu prado da Regueira de Maxide. Estira ese brazo, o teu, para pulsar…, para sacar en pantalla o servidor cibernético dos seres sensibles. ¡Avoíño, non te atordes, que ese non ten campo, non ten cobertura! É o de máis arriba, o magnético…; si, ese, o de alta frecuencia! ¡Meu vello, qué pouca maña te dás con estes aparellos, e iso que só son electrónicos, que se chegan a ser estelares…! Así, non; en pantalla sonora, na da esquerda! Hoxe estás ausente, case torpe, e iso que desde que me tés a min deixaches de escribir novelas… Para empezar, dálle ao tradutor estéreo… Pero tes que poñelo en tradución vacuna… ¡Vacua, non; vacuna! ¡Vale, machiño; vale! ¿Ves qué fácil era?

-Es un abusón, que todo se che fai pouco, pero…, es o meu neto!

Eu, grazas a Deus, espero non chegar a velo, pero dáme pánico que estes napoleonciños da intelixencia gobernen o mundo, pois daquela os outros, os normais, ou se acubillan de novo nas cavernas ou terán que arrastra-las cadeas da servidume máis ignominiosa. ¿Non dicían aqueles gregos que debían mandar os mellores…? ¡Os mellores, si, pero, dos superdotados, sexa natural ou artificial a súa sabenza, libera nos dominus! Chega con repasa-la mitoloxía para decatarse de que aqueles semideuses do Olimpo acabaron a estacazo limpo; digo, a estacazo sucio! En vista do visto, ¡non é pouco conflito criar este neno, sen outros antecedentes, sen outras experiencias, sen outras referencias analóxicas! Haberá que fiarse do seu propio criterio e do seu anxo da garda, e logo que eu, desde Arriba, coidarei del, seguirei coidando…, se me deixan!

Naquel momento, co sopro, co rechouchío, de tantos sensores, de tantos mecanismos, as miñas orellas xa vibraban, así que fixen un intento para rebaixa-los decibelios, pero, ¡nada, que o rapaz impediumo!

-Avoíño, as pantallas silentes tiñan pouca definición, e quedáronse arcaicas; ¡son do teu século, de mediados do teu!

-¡Tamén ti…, caramba! ¡Vaia un neno de tres meses…! Á túa idade, a única definición que tiven eu, ao meu redor, foi aquilo das pulgas…

-¡Falta de limpeza, por suposto!

-¡Non, ho; falta dunhas cortes, para afastar a facenda…! E vai calando, rapaz; déixate de lerios, que sigo amodorrado…

Faleille con certa brusquidade, da que pronto me arrepentín, que el non tiña culpa daquela estimulación bítica á que fora sometido. Procurei espelirme, que iso me ordenaron facer, ¡para comprace-lo neno! En canto á sincronización daqueles aparellos cibernéticos, tardei en afinala, pero púxenlla ben, que estes mecanismos son sumamente adaptables, case perfectos; basta con ter algo de práctica no manexo dos relés integrados para varre-las distancias curtas, quere dicirse, nuns cen quilómetros de radio.

Víame canso, e foi comprensivo:

-Avoíño, teño a impresión de que te sentes tenso, e logo que me desconcertaches coa reacción que tiveches fai un anaco, ao espertar da túa sonata matutina… Terá que recoñecerte un neurólogo! Para min que tiveches unha amnesia parcial transitoria… ¿Non te lembras de que me fixeches subir aquí, ao teu arquivo, cos meus aparellos, mentres esa brigada de electrónicos acondicionan a nosa vivenda instalándolle una rede nova, de fibra óptica, ultrasensible? ¿Non te lembras de que ti mesmo, onte, suxeriches humanizarme a base de conexións co mundo rural? Se estás canso, daquela avisa ao meu Preceptor de Garda, e ti adurmíñate outro pouco nese fauteuil dos teus encantamentos.

Decateime de que, en efecto, tivera un lapsus, un certo eclipse, digamos que, mental, pero sobrepúxenme, e asevereille que xa estaba ben, perfectamente recuperado. Aos poucos chegou un dos Preceptores, cos dous Enxeñeiros da instalación, para informarnos de que xa podiamos traslada-lo equipo, así que baixamos, xunto co material, para a ala Sur da Casa das Andoriñas, perfectamente actualizada por aqueles técnicos.

A tarde foise nun tris, polo menos para min, que me sedaron para que me repuxese do decaemento antedito.

Ao día seguinte, tan pronto me deron a alta, o pase, incorporeime ás habitacións -laboratorio do meu rapaz.

-¡Ja soc aquí, como dixo Tarradellas!

O neno estalicou os seus braciños para darme unha aperta de benvida, pero como non garda relación a súa intelixencia coas forzas físicas, tiven que collelo en brazos e achegarlle as miñas barbas; de seguida conectamos coas vaquiñas do meu amigo Xoán da Graña, punto, exercicio, no que estiveramos o día anterior.

-Avoíño, se cadra, como estás afeito a linda-las vacas naqueles mutismos, distantes e recíprocos, da túa infancia, ¡estas comunicacións actuais, bucólicas, explícitas, directas, igual te aburren! Nese caso...

Non, non podía opoñerme, nin opoñerme nin pospoñer aqueles xogos científicos, aqueles adestramentos, aqueles experimentos da súa formación complementaria, humanística que se di. Ademais era unha consigna perentoria do Consello de Preceptores: da propia filla, do xenro, daqueles sete sabios de cabeceira, de tódolos Consultores do clan parental..., así que lle dixen:

-¡En absoluto, rapaciño! Nada que lle guste ou lle conveña ao meu neto me pode aburrir. O que pasa é que esa Apocalipse que estiven lendo onte, deixoume a cabeza feita un bombo; e despois viñeron aquelas raiolas traizoeiras... Este sol canicular, de Agosto, éche malísimo, ¡tanto para os vellos como para os nenos!

Rapaz, espera, que non acabei: en canto á cousa do noso mutismo naquela linda das vacas..., ¡tíñache a súa parte boa, sabendo ou querendo aproveitala! Mira, ho, aínda que che vai dá-la risa, pola túa precocidade mental, pero o caso foi notable para aqueles tempos: lindando nas vacas, que tería eu..., ¡dez anos! Dáme rubor, pero, ¡xa que empecei...! Lindando nas vacas, che repito, aprendín, memoricei, todo un dicionario ITER, dos de peto, que foi o mellor trampolín do meu lanzamento cultural. ¿Que pasa, non te ris de min, do teu vello?

-Non, avoíño, en absoluto, pois dos esforzos alleos só se rin os necios.

-¡De min téñense rido ben deles..., e mais dábanse de listos!

Miroume un tanto enigmático, pero con intelixencia, con comprensión, coa ollada de quen está de volta de tódalas miserias e de tódalas miudezas:

-Dixéchesme, onte, que non queres netos desnaturalizados, e que naqueles tempos do biberón, do biberón quentiño, con leite esgrevio, directo da ubre, ¡a Natureza mamábase!

Confirmeille aquilo da Natureza:

-Dixen, ho; certo; e nunca recuei das cousas ben sabidas, ben sabidas e ben ditas, pero, valerse deste tradutor do mu das vacas para muxir nelas, para zugar do seu siso, incluso os máis recónditos dos seus pensamentos..., ¡isto éche un abuso da técnica, algo así como metérselle a Deus no seu propio terreo!

-Avoíño, non esaxeres, que isto é materia reservada, pois este tradutor zoolóxico só o temos nós, os nenos da elite cultural, nestes barrelos cibernéticos, de saturación científica..., ¡e nós non facemos mal uso desta información! A maiores, só sabemos utilizalos, e mais entendelos, ao cento por cen, aqueles que fomos inxectados coa fórmula dos bits líquidos... ¡Por tanto, déixate de escrúpulos, que nisto non hai abuso da auctoritas humana, ningún!

¡Deus, qué complicado é dialogar cos sabios, máxime se teñen tan só tres meses, como era o caso do noso Miguel! Díxenlle o primeiro que se me ocorreu:

-¿Que dis, que non? ¡O que é abuso, haino..., polo menos en teu pai, no meu xenro, pois, para que lle fixese de preceptor gratuíto, teu, encargou que me desen aquel tratamento de choque, aquela reconversión, tan forte e tan metamórfica que me quedei calvo da reacción sapiencial, que de aí dimana a miña calvicie, a miña Praza das Moscas…! E túa nai, ¡ídem de egoísta! A miña existencia foi bastante aventureira, teño que admitilo, pero na de teus pais, con iso do paro, que outra cousa útil, daquela, non había para facer, pasáronse a vida estudando... ¡Tanto leron, que se trasleron, e tanto estudaron, que agora nin o diabro os entende!

-Froito desa secuencia vin eu, ¿non si? Ti mesmo dis, ás veces, que tempos traen tempos... ¡Daquela, non te contradigas!

¡Cachárame! Maldición de xitano: ¡Prodixios che de Deus..., na propia familia! De alí en diante tería que afinar moi, moito, canto lle dixese ao meu rapaz, ao meu netiño.

-Viñeches, en efecto, auspiciado para grandes empresas..., ¿ou foi para embrollalo todo neste fogar, nesta casa, por culpa dese maldito Profesor dos bits? ¡Que Deus lle reserve tanto purgatorio como se merece, pero tampouco nada máis!

Botoume unha ollada recriminatoria:

-Avoíño, déixate de lerias, que ti non es quen de para-lo mundo; ¡nin o mundo, nin o progreso! Pero vindo ao presente: mira que está apertando o sol, e de seguida tornarán coas vacas para a súa corte, ¡raíñas que son! Non quixera quedarme sen esta lección de naturismo, así, a campo aberto... ¿Non dis que a razón dos animais é a única que aínda non está dopada, deformada, microchipada, e que por iso te fixeches dos Verdes?

Derrotado, accedín, coma sempre, aos seus antollos:

-A ver, logo, meu neno, que che afino estes mandos. Se receo esta molestia é porque estaba tan a gusto no meu fauteuil…! ¡Ai, mundo mundo: os fillos, veña facer fillos; e daquela, os avós, en consecuencia, veña criar netos…, así nos partan os cadrís! Nisto non cambian as idades da civilización...; todo igual, igualiño, que no século XIX, e no anterior, e no outro..., ¡e así ata Adán!

O cativo non prestou atención a estas últimas verbas, situado alén da miña filosofía, para el, retrógrada, séxase, patrucial, pois para entón xa estaba escoitando nas vacas, ben visibles e ben audibles nas pantallas do seu barrelo.

Quedouse atentiño, coma un bufo, concentrado, como adoita facer cando dá con algo que lle interesa especialmente. Eu, mentres, pasei ao ordenador central, ao da ala Norte, ao host, para conectarlle a gravadora ultrasensible con intención de obter este disco, probatorio para as miñas Memorias, que deste xeito saberase cómo foi que entrou na miña familia o século XXI, que Deus o confunda, pois así, entre nós, dito ao calado, promete moito, ¡se cadra, demasiado!

Sempre me interesou coñece-los antecedentes das cousas, as historias intra, así que, tan pronto como localicei aquelas vacas na pantalla sonora do barreliño informático do meu neto, segundo queda dito, sincronicei a memoria atemporal, a derivativa, para que saísen, na da esquerda, na do teletexto fonético, os informes previos deste caso. Estas referencias graveinas, simultaneamente, no meu PC temporizado, así que aquí as tedes, ao pé da letra, tal e como saíron do meu aparello:
.../...