Tormenta sobre Molgas en 1887
Agora mesmo acabo de ler neste xornal os avisos de alerta amarela por fortes tormentas. Esperemos que non sexan como a acaecida o luns, 11 de xullo de 1887 (hai 130 anos), que arrasou campos e acabou con moitas cabezas de gando no concello de A Gudiña. Tal treboada aumentou de intensidade segundo se achegaba ó val de Allariz. Arrastrou catro pontes entre Baños de Molgas e Allariz, levándose a unha muller que estaba lavando a roupa no río Arnoia e que a salvaron de milagre nunha presa. A quen non puideron salvar foi a un rapaz que estaba na beira esquerda do río e que acabou afogándose. Tamén morreu un mozo alcanzado por unha chispa dentro da súa propia casa. Non fará falta dicir os danos que causou na agricultura. Imaxino toda a Pitediña e Os Campos inundados, así como a auga baixando polas rúas do barrio da Igrexa e pola Ladeira. A tempestade seguiu polo val da Rabeda, Ourense, Moreiras e Ribadavia, a onde chegou xa moi mansiña.
Entre a borraxeira
Néboa que asoma pola fiestra da esperanza e unha persiana a medio baixar oculta a punta dun carballo vello que sinala os tempos remotos nos que un asubío facía bailar os recordos dun neno. Son as nove menos cuarto da mañá e Alexandre Desplat enche o recanto no que estou coa música que lle fixo á película Argo. O tictac dun reloxo rompe o silencio e unha morea de papeis esperan a que o movemento se faga dono dun instante que ha de chegar. Todo chega nesta vida chea de arcos da vella ou de treboadas que mollarán as penas. Nada, a solución é sinxela: todo consistirá en sacalas a secar; á luz do sol ou ó aire que zoa por entre as gallas dese carballo vello. Néboa que segue apousentada sobre a saudade dun libro que queremos ler pero que nos custa abrir pola primeira páxina en branco. Co fácil que é empezar pola primeira liña e seguir coas palabras que van atadas a un soño. Os parágrafos son os contos que se desenvolven nunha mañá entre a borraxeira.
Sentimentos de hai un tempo
Hai ansiedade na folla dun carballo e momentos de dozura no vaivén dunha xesta. Quizais as tardes de verán por Detrás da Lomba chegan agora en oleadas de recordos, porque alá, na parcela de Olegario Sandiós Rusendo a soidade xogaba ó tute entre catro vacas do país e un burro castrado. E cando o sol acochaba polo outeiro de Brandín un paspallás entoaba un concerto cos sentimentos cheos de nostalxia por un niño que alguén desfixo sen querer. Ou querendo. Hai sensibilidfade entre ousco e fusco dunha tarde que se vai e unha noite que chega. Olegario Sandiós Rusendo sobe ó burro, tangue as vacas, pero aínda decide facer algo
máis de tempo en Sudalomba. Quere que a noite pecha o acompañe polo camiño da señardade ou polo carreiro da melancolía. Ás dez da noite colle ese camiño e empeza a cantar quizais para escorrentar o medo ou para pensar que as lembranzas poden viaxar nun pobre animal e que a sentimentalidade se ve nos enormes ollos das catro vacas. Son momentos para soñar cos sentimentos de hai un tempo.
Cando cheiran a tinta
Osorio Castañuela Langrán baixa do coche ó mesmo tempo que lle di adeus a súa dona. Métese no café Dos Yemas, pilla o xornal de Ourense, senta nunha mesa e pide un café. Osorio Castañuela sempre pide un café. Le as primeiras páxinas e non se decata de nada. Porque xa é tarde, sobre as nove da noite, e a estas horas non lle apetece ler o periódico. Osorio Castañuelas, O Cura, sempre di que os xornais hai que lelos á primeira hora, cando ó abrilos aínda cheiran a tinta. Osorio Castañuelas Langrán non é cura; pero el sabe que lle chaman O Cura e non sabe por que. Ata llo pregunta a algún que outro amigo, e ninguén lle sabe responder; nin por que lle chaman así nin quen lle puxo ese alcume. É igual, a el dálle igual. Sempre asumiu os alcumes porque sabe que practicamente todo o mundo ten o seu. É lei de vida, digo, das aldeas. Detense un tempo na derradeira páxina porque se pon a estudar a programación da televisión. Engurra o fuciño. Non debe ter nada para ver. O Cura, sen dirixirse a ninguén en particular, lanza un "ata logo" e sae. Vai andando para a súa casa.
