Entre lusco e fusco (15)

Rapaz/ rapaza, estiven matinando que xa levamos unha tempada de consideracións materiais, e temos algo abandonadas as espirituais. Nestes días de tanta diatriba con respecto ao aborto, se vises a tele, ou leses os periódicos, ou escoitases a radio, seguro que estarías cavilando na sorte que tiveches de ser xerado por un matrimonio normal, sacramental, cristián en definitiva, pois, noutras circunstancias, ¿quén sabe se a estas horas non estarías criando malvas!

Eu teño as ideas clarísimas ao respecto, pero o que me falta é autoridade teolóxica para saber expresalas, e por ende, que me fagan caso. Aínda que só sexa de min para ti, vouche mostrar a Biblia. Ábroa polo principio, que iso quere dicir o de, Xénese: principio, orixes da xeración humana. Este libro foi escrito, coma o resto dos que compoñen a Biblia, por inspiración divina, pero non hai que equivocarse, pois non é un libro de ciencia, e tampouco de historia: É, e con iso xa é moito, un libro que fala, que trata, do rescate; una demostración de que o Creador comezou unha iluminación paulatina, pero eficaz, para que se lles abrisen os ollos aos descendentes de Adán e de Eva. O seu pecado deixounos atordados, descendidos ao mundo animal, ou pouco menos, e ben bondadoso foi Deus que, aínda así, tendeulles unha man para axudarlles a saír da lama na que se meteran, para saír a flote. En consecuencia este libro, o que nel se di, hai que interpretalo como o que é, un paso adiante no camiño da recuperación, da salvación, que culminaría coa vida, coa encarnación do Fillo de Deus, ¡nada menos que do seu Unixénito!

¿A cousa da transmisión do pecado orixinal? ¡É ben sinxela a pouco que reflexionemos: unha cuestión de lóxica! Deus creou un alma, a de Adán; e ao tirar á Eva do seu corpo, ¡cómo o fixo non nos importa!, tamén a fixo partícipe daquela alma, unha especie de partenoxénese anímica. Cando cometeron aquel, terrible, pecado de soberbia, pois o da mazá é alegórico, aínda non tiñan fillos, que a saber cal era o plan de Deus, o seu programa para darlles descendencia, que o home non era o que se di animal antes da súa caída; ¡foino despois!

Cando xeraron os fillos, os fillos e tamén as fillas, que non podemos escandalizarnos de que houbese incesto xa que outra solución non parece viable, fixérono dun xeito carnal, animal, co cal, nos seus gametos ía un retallo das súas almas, xa corrompidas, corruptas, e por tanto, as das criaturas así xeradas, desgaxadas dos proxenitores, algo así como cando se fai unha estaca para reproducir unha árbore, manchada, corrupta, ía, e así seguirían obrándose as sucesivas partenoxéneses anímicas. Etcétera, etcétera.

¿Decátaste agora da animalada que é un aborto provocado? Os gametos xa conteñen un retallo, un ADN, tanto carnal como anímico, así que hai ser, un ser vivo, alma e corpo, desde o intre da xeración; dito doutro xeito: cando nacen os nenos xa levan uns nove meses de desenrolo físico, pero tamén anímico. ¿Verdade que é doado de entender? Coido que máis doado de entender que de explicar, pero os abortistas seguen na inopia, negando a Deus, negando a obra de Deus, esta realidade herdada, transmitida de xeración en xeración!

-.-

A herdeira herdada
Mira que é difícil entender esta clase política herdeira do franquismo, pero tampouco era doado para os rapaces da posguerra entender aqueles parladoiros das nosas lareiras en tanto en canto se tocaban temas de escándalo; un esforzo dos nosos avós para que as criaturas non herdásemos malicias; agora recoñézoo, e de paso, agradézollelo, pero naqueles tempos ben que me tiñan intrigado. Un daqueles contos que, repito e insisto, de conto nada tiñan senón de crónica local, ¡polo menos local!, foi o da señora Virtudes do Fato, máis coñecida despois da súa morte polo alcume de A Herdeira Herdada. Vouno referir tal cal o lembro:

Achegada á igrexa, tanto, que non había mes que non ofrecese un galo ou un coello para as Ánimas, ou para San Antonio, dicían dela que sempre a vían confesarse con curas que non fosen da parroquia. Ía moito aos enterros das freguesías circundantes, e como daquela había curas para todo, que nin case cabían no presbiterio, un ou dous baixaban aos confesionarios, e tras deles, a Virtudes do Fato. A penitencia seica a cumpría na parroquia pois era o noso o que lle mandaba, para coidalos, cantos vellos desafiuzados e solitarios ían quedando na rodeada. ¡Meus pobres, qué ben coidados estarían que nunca un ano lle duraron!

¿Cómo era posible…? Aínda que sempre abundaron as viúvas, de cando en vez alguén quedaba viúvo, viúvo e achacoso, e aló ía o noso Cura, co seu macho, para levarllo á Virtudes. ¡Hoxe chamariámoslle Teresa de Calcuta, ou similar, por máis que non se lle parecese, como irei dicindo! Nunca fallaba: Vello trasladado e Escribán solicitado, que adoitaba ser o propio Crego o que acudía a Castroverde para pasarlles o recado.

Virtudes, así chamada, e por tal tida, non era egoísta, ¡que va!, así que nunca testamento firmou onde non quedase claro que herdaría o sobrevivente, fose ela ou o patrucio. Eles non tardaban en morrer, así que a xente da bisbarra non dubidaba en propalar que a causa da morte fora a felicidade, desproporcionada para aqueles patrucios que tiñan os fillos en América, ou…, sobre dos luceiros, que tamén había deses!

¿Qué lles daba? Pola forma de falar da veciñanza, cariño! ¡Tanto os amaba, que se lles ía a fala, en cuestión de semanas! Ata que un día…

Pero aquí vén a parte cru da historia: Presentouse na reitoral un home xa maior, que se non era vello viña avelloado, ¡traballos da emigración! Díxolle ao señor Cura que eran tan grandes os seus baúis, que os deixara en Castroverde, na taberna do Escardel, para que llos gardasen en tanto en canto organizaba a súa vida. Máis lle dixo: Que deixaba terra na Habana, ¡fanegas!, plantada de cana do azucre, tanta coma a superficie de media parroquia; que non quería nada da herdanza de seu pai, pero si agradecerlle á Virtudes os coidos que tivera con el. Despois de darlle a cea, aló se foron, con unha lanterna de pilas que traía o cubano, a visitar á Virtudes, para darlle as grazas, para tranquilizala, e de paso para repetir a súa historia: aquela terra na Habana, os baúis, pesos na Coruña na Banca dos Sobrinos de Pastor, etcétera, etcétera. Máis nisto, o diabro, que sempre se levou mal cos cregos, ocasionoulle unha indixestión ao cubano, estando aínda na casa da Virtudes, e saíu ao curral, á presa, onde seica se meteu os dedos na boca para forzar o vómito. Isto foi o que deu en dicir a xente, pero, como antes referín, en metáforas!

Virtudes preparoulle a cama de hóspedes, a mesma onde as diñara o pai do cubano, tan do seu agrado que, ao día seguinte, xa reposto da súa ¿calculada? indisposición, desfíxose en afagos coa Virtudes:

-¡Ai muller, se estaba agradecido polo que coidaches a meu pai, agora, con isto meu, o duplo! Voucho dicir sen rodeos, que aló en Cuba aprendemos a ser directos: Véñoche desafiuzado dos médicos, que teño un cancro…, de estómago; por iso me dan estes trousos, así que me apresurei á viaxe porque quero ser enterrado cerca de meu pai.

-Daquela vou avisar a don Valerio, que entre o médico e os meus coidados vaste recuperar, deseguida. ¡Tan pronto te cures, vou encargar un novenario, para darlle as grazas á miña Virxe, a das Virtudes!

-Muller, non esperaba menos de ti, que xa me informei do pródiga en coidos que fuches con meu pai, pero no meu caso é tempo perdido, que che repito que veño desafiuzado. O que che propoño son dúas cousas, ambas urxentes: Que lle pidas ao señor Cura que nos case de inmediato, sen amoestacións, para ganar tempo, e de paso, que nos traia un escribán, que quero testar. Esta noite, notando que ía a peor, decidino: A miña riqueza ten tres saídas: Para ti, para o Cura, ou para o Estado, que ben sabes que a riqueza abandonada pasa ao Estado, inexorablemente.

-Home, así, sen pensalo…, pero…, para o Estado, non, que teñen abondo; e o señor Cura tampouco está na miseria! Desde que tomes este caldiño, vou á reitoral!

Dito e feito, coa particularidade de que cando volveu co cura e co escribán, unha charca na cociña, da enésima trousada!

Tanta presa corría o casoiro que se fixo de inmediato, pero…, aos quince días o cubano sandara, e a Virtudes morrera! ¿De morte natural? ¡Tamén sería de amores, que xa era costume naquela casa! O caso foi que Virtudes pasou á historia local co nome de, A Herdeira Herdada!
Lección: ¡Quen a ferro mata, a ferro morre!
-.-


A vida dá que tecer, tanto aquí coma en Ítaca, non si miña Penépole? Ti esperabas por Ulises; pero todos agardamos un porvir, ese porvir que non acaba de vir!

No entrementres, non nos cansamos de tecer e de desfacer: Propósitos, promesas, ilusións…, seguidos de frustracións! Temos pretendentes a barullo: luxos, vicios, tentacións, que non se cansan de chamar á porta, ¡á porta inferi! ¿E nós, mentres, qué? Pois…, de continua convalecencia: Tratámonos, medicámonos, facemos propósito da emenda, pero…, vivimos no mundo, e o mundo dá que facer, dá que loitar!

Nacemos como nacemos, uns máis limpos cá outros, a uns bautízannos e a outros, non, pero aínda así, dun xeito ou do outro, nome temos, que xa é moda poñérnolo antes de nacer, agora que se coñece de antemán o sexo da criatura. Lávannos a todos, sexa coa auga bendita ou coa outra, pero a mesma auga adoita traer impurezas; e logo que as toallas tamén conservan reminiscencias, por de estrea que sexan. Só se librou a Inmaculada…, soamente ela, e para iso por obra e graza do Gran Xefe! Os outros…, os outros si que somos fillos de Eva, de Eva e daquel Adán, que moi adán debeu ser para que así o nomeasen!

Nada máis nacer comezamos a respirar, e, ¿qué respiramos? ¡Contaminación; nuns lugares máis, e noutros menos, pero algo diso en todo tempo, en todo lugar, en tódalas familias! Ademais das tendencias que nos veñan nos xenes, que seica algo diso hai, antes de falar xa oímos, xa oímos que nos din guapos aínda que non o sexamos: ¡Aí comeza a hipocrisía, e nós sen vacinarnos dela!

Tempo adiante vacinarannos doutras cousas, pero diso da hipocrisía, pouco, pois é unha epidemia universal: ¡teremos que auto vacinarnos segundo vaiamos aprendendo a discernir, a distinguir o ben do mal, sinatura terrible, cadora máis! Así, pouco a pouco, iremos lavándonos da costra, da propia, destas e doutras desviacións, dos cheiros, dos malos exemplos, das tentacións da propia carne, pero…, o pero está en que, aínda que nos lavemos de mañá, a carraña, tanto a externa coma a interna, agarda por nós, solicítanos en todo tempo, en todo lugar; solicítanos dun xeito parecido a como lle facían a Penélope aqueles sucios pretendentes emperrados en facela infiel ao seu Ulises. Ela tiña a desculpa de facelos esperar a que rematase coa tea, e así foi librando!

Nós, a imitación daquela Penépole, de tódalas Penépoles habidas e por haber, tamén lles podemos argüír ás tentacións que o estamos matinando, que a ver se mañá…, e así, nestas dilacións, algún día chegará a morte: se nos pilla inocentes, os pretendentes, as tentacións, xa non poderán con nós, definitivamente, xa non deformarán a nosa vontade salvífica!
-.-

Desertores do arado

Cómo, cando, onde, por qué? ¿Non será que queremos deixar as leiras a monte, para despois cercalas, como fixeron en Toledo, onde a súa Deputación gastou 500.000 euros en cercar unha finca de 3.000 metros, para albergar nela catro lobos e unha loba…; unha loba para catro, que se aínda fose ao revés! ¡Hai ocasións nas que apetece cambiar de nacionalidade, pero, qué país está limpo? ¡Agora, de vello para máis inri, resignación!

¿Cómo foi…, aquí, no noso país, semellante deserción? Os vellos sabémolo, todos, pero esta xeración do XXI, tan afeccionada á Internet, igual se pregunta polo “tema”! Rapaces, a cousa vén de vello: Cando aló en América se quedaron sen escravos, deixaron de interesarse polos negros, ¡a fortiori!.

Dulcia linquimus arva
“Abandonamos as doces campiñas, os verdes campos…”; expresión que puxo Virxilio en boca do pastor Melibeo cando deplorou o desterro ao que estaba condenado. (Véxanse Bucólicas, I, 3).

Con estas verbas, ou parecidas, ¡cantos galegos non levarán evocado a súa terra natal, pois, se verde era a de Melibeo, a nosa, qué? Verde, si, pero o de acolledora, comme ci, comme ça, que din os franceses; se tal fose, se houbese evolucionado no pasado, e máis concretamente no XX, na mesma proporción dos seus natalicios, en tódolos sectores, asemade, que materia prima houbo, menor sería a súa poboación irredenta, a desterrada.

Deixaron de ser veciños milleiros e milleiros, particularmente os desterrados en América, pois da Europa puxante, das últimas décadas, foron volvendo, retornando, na súa inmensa maioría. ¿Deixaron de ser veciños? ¡No senso censal, oficial, físico, si, pero no espiritual, non, nunca! Máis é: a querenza pola terra nai fortalécese en proporción directa coa distancia, coa separación. Isto é indiscutible. De feito, dous veciños-veciños poden levarse mal, poden vivir en permanente ausencia un do outro, pero, na emigración…? Por algo e de algo naceron, xurdiron, as asociacións de, “Veciños de Tal Lugar”.

Hai unha sinatura que teñen pendente todos aqueles que non precisaron fuxir, fuxir da miseria! É, con qué facilidade esquecen os afincados aos seus ausentes! Non é censurable, non son eu quen para facelo, pois está inserto na condición humana, no egoísmo humano, na desconsideración humana. Xa non oio citar aquel refrán, tan certeiro como adoitan ser tódalas filosofías experimentais, que dicía, “Lonxe da vista, do corazón tamén”. Pero só é aplicable univocamente, só o cultivan os asentados, pois nos ausentes o sentimento é inverso, e habería que darlle a volta: “Lonxe da vista, o corazón treme, salouca!”.

¿A qué vén esta filípica? ¡Simplemente quero maldicir aos malos administradores, a todos aqueles que se soben á ponte de mando cando nin remar saben, causando a emigración, os desterros! Non hai país pobre de ben administrado, con xenerosidade e con iniciativa, pois ata se dá o caso de que os mellores pozos petrolíferos están nos grandes desertos. Certo é que hai riquezas naturais doadas de explotar, unhas máis que outras, pero de todas partes se pode sacar algo, con preparación e laboriosidade, por suposto. Dicía meu avó, que ademais de menciñeiro foi un gran pensador, -eu téñoo por tal-, que, “Comparados los bienes con los males, todos los pueblos son iguales!”. De ser así, ¿de quen é a culpa? Non fai falta dicilo pois o lector ben o sabe, e non obstante, aplaudimos!