Entre lusco e fusco (13)

¡Despois dun curto veraneo debaixo dos carballos da miña carballeira, estamos, de novo, na Herculina, así que, adeus lúa, pois aquí, con tanto farol só vemos as dos escaparates! Vosa avoa estame dicindo que temos a neveira baleira, e que me faga cargo do carro para ir de subministres. Esta pillabana o que quere é conducir ela o teu, meu benxamín, o teu carricoche, para ir pola beirarrúa presumindo de neto / de neta, así que me encamba o da compra. Ben está, que moito te quere, que xa cho demostrou cando te trouxeron do paritoiro, que te colleu en brazos, e subiute no colo, ¡polas escaleiras!, a pretexto de que o ascensor era un xeito ordinario de acceder ao fogar. Ti irás no teu vehículo, amorosamente conducido, pero eu estarei cerca, usando a telepatía, pois no súper hai sempre demasiada xente, e se che falo en alto, como iso non se adoita facer en público coas criaturas, vanme tomar por un vello chocho, deses que falan solos; ¡inxustos que son, pois eles tamén falan sos, se ben doutra maneira, achegando un móbil á súa orella…, para disimular!
…

Como vedes, hoxe toca Historia. ¿É, ou non é, Historia a que transmiten estes andeis de cousas, importadas, as máis delas por culpa duns empresarios que, en vez de producir, de elaborar, de conservar, tan soberbios son que, para parecer importantes, dedícanse a importar? Comecemos polas etiquetas:

Estas noces veñen de Francia… ¿E logo as nosas, tan ben que se dan aquí as nogueiras, maiormente en terras calcarias? Meu neno / miña nena, captei perfectamente a túa resposta, que a maiores sírveme para catalogarte de preguntón / preguntona, cousa que celebro pois non hai sabio que non comezase preguntando. Pero, ao que íamos: As nogueiras deste país, as grandes, as vellas, as que estaban en produción, mercounas a Fábrica de Armas, da Coruña, para facer culatas, utilizando, incluso, as raíces, porque delas facían as cachas das armas curtas. Daquela os patrucios, temerosos de que lles fallase a Seguridade Social, en vez de plantar nogueiras, de repoñelas para os netos, puxeron eucaliptos, que ademais, para máis inri, regalábanlles os plantóns as propias fábrica da celulosa! Matinaron deste xeito: se nos falla a Seguridade Social, se as Preferentes deixan de selo, e se os netos se dedican a preitear cos cónxuxes en lugar de coidar de nós, daquela…, malvendemos os eucaliptos!

Sigamos con túa avoa, que das noces pasou ás patacas. Olla o caso: Decidiuse por estas que veñen de Exipto, que lle dixeron que son ricas en calcio…, porque alí abonan as pataqueiras con ósos de faraón! Aquí deixamos de botalas a pretexto de que xermolan deseguida, e daquela só valen para a cría, para a reprodución. A eses tales, se vivise meu pai, teu bisavó, explicaríalles cómo daquela das cotas e das requisas discorreu de cavar unha especie de trincheira na propia leira das patacas; lastrou con palla; e despois descargou non sei cantas caínzas de tubérculos, recubrindo con palla, outra vez palla, e logo unha cuarta da propia terra extraída. Ao ano seguinte consumimos patacas en conserva, mes tras mes, boísimas, e sen xermolos! Neno / nena, aprende a lección, que non hai nada coma as situacións apuradas para discorrer á présa e con tino.

Agora paso ao viño… ¡Ía sendo hora de atopar algo do país, e para iso, estamos fomentando o alcoholismo, así que, outro acerto!

Kiwis de Nova Zelanda… Os do país podían igualarlles, máis para iso hai que seleccionar as razas. Co resto da froita, outro tanto, que case toda vén de América, pasada polas cámaras. Voulle preguntar a esta rapaza se é que nosoutros nos as temos…, ¡iso, as cámaras! ¿Oíches a súa resposta? Por se acaso, repítocha: -Temos, señor, temos, que non hai galego que non teña cámara e recámara, as dúas, tranca e retranca, pero só a usamos…, cos veciños! Con isto visto e oído, meu neno / miña nena, para qué seguir preguntando?

¡Ah, que che faltan as leitugas! Muller, agora que nos estaba chegando a vez, nesta cola da caixa, mira ti por onde temos que volver á horta, pero non á nosa senón a esta do súper. Aquí pon, no envoltorio, Marrocos…; ¿é verdade que veñen estas verduriñas dese país tan seco, de alén do Estreito? ¡Vai ser cousa de estar alerta, pois eses veciños, como teñen pouco regadío, o Lukus e pouco máis, calquera día volven a Covadonga, a pola auga dos lagos!

¿Oes o que di a avoíña? Estame dicindo: ¡Paga ti, que non teño solto! Isto é o colmo: os artigos, do estranxeiro; e os cartos, da miña carteira! Desde que nos vimos na beirarrúa protesteille seriamente, pero ela foi convincente, moito, que sempre o é! Díxome: Mira, neno, ¡leva medio século chamándome así, que ata debe ser porque medrei pouco; tampouco son altas as mulleres, e iso que levan tacóns dun furco! Repítoche o que dixo: Mira, neno, así gañamos uns segundos, que non tivemos que agardar polo cambio, que abondo retrasamos por culpa da moza de diante: Só mercou un frasco de colonia, e para iso pagouno…, con tarxeta Visa! Pasar a tarxeta, teclear o código, firmar a tira, etcétera.

Nada lle contestei, pero estiven pensando no caso: ¡Para unha muller torpe, tal que a da colonia, hai cen listas, tal que a miña!
-.-

O hábito non fai ao monxe.
A miña é católica, e Sakina musulmá; porén lévanse ben, que nin que fosen nai e filla. ¿Daquela, con estas experiencias, por qué nos resulta tan difícil a convivencia con eses veciños de alén do Estreito? Un pacto similar, de mans collidas, debían facelo os do Vaticano cos da Meca, e á viceversa. Polo que toca a Francisco, a xulgar polos feitos que lle levamos coñecido, a cousa non ía quedar en proxecto.

¡E pensar que só nos separan dúas verbas! Para os cristiáns, Xesús foi xerado e non creado; para os musulmáns, foi creado e non xerado. Como vedes, cuestión de semántica, pero aqueles nestorianos ensinaban a relixión do revés; ¡que consecuencias non trae, a toda a Humanidade, século a século, unha lección mal sabida e peor explicada!

Se eu fose teólogo, xuro polo Al Qurán que ía escribir un libro, traducido ao árabe, exclusivamente dedicado a este malentendido. ¡Como non sei, non podo, así que deixo aquí a idea…, por se alguén se atreve!
-.-

Que me di o retrovisor?
¡Menos mal que o dos coches é obrigatorio, pois os outros, nesta España dos meus pecados…, puntos suspensivos!

Usando o meu, que o fago de vez en cando, aínda que non sempre, ¡confeso!, reparei que nas Cortes do señor Castelar se discutía sobre moral; ¡daquela!

“Consagrado desde edad temprana al cultivo de las ideas abstractas, de las ideas puras, en medio de una sociedad entregada con exceso al culto de la materia, en medio de una sociedad muy aficionada a la letra de cambio, en esta especie de indiferentismo en que ha caído un poco la conciencia olvidada del ideal, admito, sí, admito algo de divino, si es que ha de vivir el mundo incorruptible y ha de conservar el equilibrio, la armonía entre el espíritu y la naturaleza, que es el secreto de su grandeza y de su fuerza”. (Emilio Castelar, nas Cortes, o día 12 de Abril de 1869).

¿En medio de una sociedad entregada con exceso al culto de la materia…? Señor Castelar, non se lle ocorra ollar para a Carrera de San Jerónimo, que no Ceo non se pode cuspir, e se o fai, daquela vanlle entrar ganas!

Afixémonos á velocidade, ao materialismo, así que nin por penso se nos ocorre calibrar o que deixamos detrás, ¡as consecuencias do noso materialismo salvaxe, ofuscante! Tanta présa nos corría a orxía democrática que entramos nela, tanto os de arriba como os de abaixo, cos mesmos calzóns do franquismo, ¡quili quá!

Facer leis é como face-lo caldo, que se non se engraxa un pouco, -no caso das leis con un chisco de moral, de previsión moral-, en vez de caldo sae cocido…, dos porcos! ¡Vaia ocorrencia que tiven: caldo dos cochos, meus pobres, que o comen todo, que o admiten todo!

-.-

Consellos
Aquí en España, onde está o Museo dos Consellos? Supoño que se evaporaron pois entrei en Internet, de mil maneiras, a maldito un atopei, salvo os publicitarios. Como os rapaces de agora todo o buscan no Internet, xa que desapareceron os paterno-filiais, o propio será poñérllelos niso, nas nubes virtuais.

Eu buscaba o seu rescaldo entre a cinsa do tempo ido, pero…, igual os levou o demo, séxase, este diabólico modernismo, pragado de complexos de superioridade! Obvio: non hai lareiras, non hai consellos, así que, coas lareiras, co fume das lareiras, fóronse os consellos!

A verdade é que tampouco eran unha panacea, pois requirían sabenza e prudencia no dador, e receptividade no receptor. Meu pai, que toda a súa vida foi Mestre daqueles do ferrado, ¡mestre absoluto, que outros non había, ou escaseaban!, tiña por hábito facernos esta puntualización: Se é verdade o que me dis, o meu consello é este: “…”. Premisa básica: Consultar con xeito, con franqueza e con verdade. A elaboración das consultas tamén tiña a súa arte, que por algo, non en balde nin de balde, todo preiteante debía consultar, e consultaba, presentándose en dous bufetes distintos: nun deles, como contrario, e no outro, coa verdadeira personalidade. ¡Listos aqueles paisanos, que por algo sempre se dixo que ser galego era unha carreira…, das longas!

O don de consello sempre foi unha das atribucións patriarcais, pero agora, cómo non os hai! As últimas xeracións aprenderon a captar as ondas, así que non precisan dos entregos: ¡entréganse eles, e se o consello é publicitario, ou político, aló van, de cabeza! (Son consecuencias desta comodidade de apagar o noso cerebro cando se acenden os alleos)
-.-

¡Xa está ben de tiranía, que estou farto desta moda, desta dexeneración de que nesta xeración manden os fillos nos pais! Os da miña nacemos, e criámonos, co signo da escravitude: Nunha guerra incivil, o que se di, intestina, de cagarrías; non sei se xustificada pero inicua, na que se cultivaron dous temores: o medo a Franco, e por ende, aos pais, que desafogaban con nós, coas criaturas, os seus males, tratándonos como inimigos, escondéndonos os seus secretos, por se nos íamos da lingua! Friaxe na casa, e tamén fóra dela.

Medramos no físico, pero a nosa mente seguía anana, encollida, cativa dunha ditadura xeneralizada que nin case deixaba pensar, para canto máis falar, exteriorizarnos. Neste plan, a nosa natural rebeldía díxonos: Isto ten que rematar con nós, en nós, así que, de aquí en diante, liberdade para os fillos, absoluta; liberdade e bos alimentos! A intención era boa, liberal, xenerosa, pero como só sabíamos obedecer non acertamos niso de mandar…, e os cabalos desembocáronse, pasando do paso ao trote, e do trote ao galope; da liberdade á libertinaxe!

Cando chegou a democracia, cando veu de lui-même, que nós non fomos capaces de traela en vida do ditador, como viñamos dunha castración non soubemos montala, domala; e os rapaces, que tampouco viñan dun ambiente convivencial, participativo, deron en berrar: ¡A imaxinación ao poder! A polo poder foron, iso é verdade, e algún logrouno, pero o seu foi un poder tiránico, deses de quítate de aí para que me poña eu, eu mesmo, en por min, coas raiceiras asentadas naquela ditadura enquistada, así que a nós, aos maiores en idade, ¡que non en goberno!, tocounos bailar coa fea da festa: primeiro, a tiranía dos pais; e despois, a dos fillos! ¡Todo sexa pola Patria! ¿Pola de pater patres, pola dos pais? ¡Que va, pola dos filius!

¡Pero xa está ben, que algún día tiña que ser: vou deixar o teclado, tanto ordenador desordenado…, e de paso, cambiar este pixama por un pantalón a cadros, deses cantinfleiros, deses que se levan coa cueira baixada, para seguidamente esixirlles aos meus rapaces que me leven, hoxe, polo menos hoxe, que fai un bo día, cos netiños / coas netiñas, de excursión campeira, pero coa cesta da merenda, que estou farto dos comedores alfombrados, tanto na primeira como na segunda das vivendas! Hoxe quero, esixo, comer a empanada no chan, como se facía antigamente, tombados nunha alfombra verde, con bordados de flores. ¡Hoxe mando eu, que ía sendo hora!

Despois de impoñerme, o que lles fago, o único que lles fago, é ir en busca de empanadas, así teña que recorrer dez panaderías, pero non volvo á casa, meu corazón, meus ollos de esperanza, que me estades ollando con asombro, desconcertados por esta reacción, por este pronto do avó, sen unha empanada, ¡ou dúas!, de mazás, que desta voulles ensinar cómo é o pracer de comelas ao aire libre, aló arriba, panza arriba, nun monte, en calquera deles con tal de que o mapa marque 500 m., ou máis, sobre o nivel do mar. Xa veredes, tamén, de paso, o que é unha sobremesa de osíxeno puro, lonxe destes cheiros urbanícolas, na rúa monóxidos e nas casas bufidos dos ascensores. O propio Cristo, ¡e mirade se sabía o qué facía, que cando non predicaba nas orelas do mar de Galilea facíao na montaña!, explicou as benaventuranzas no monte, ¡no monte!, así que, ben vedes que as cousas de altura están…, nas alturas!

Meu rapaciño / miña rapaciña, de vez en cando cómpre dar un golpe de temón, para non mergullarse neste mar das rutinas, das rutinas e das cesións! ¿Qué; estase ben aquí arriba, debaixo dunha caducifolia, papando estas mazas da empanada; a qué si? Pois a sobremesa tamén vai ser celestial, que xa veredes o ben que presta unha sestiña nesta alfombra verde, nesta alfombra de herba e de flores! Aquel Paraíso levouno, acabou con el, o Diluvio Universal, e tan só se salvo esta punta, esta FinisTerrae, repoboada por Noé daquela que atracou coa barca no noso Noia. ¡Démoslle as grazas ao Avó Noé por esta recuperación, polo seu rescate, que vai sendo hora de facelo!