Teñen a súa elegancia
A pega fixo ruído, moito ruído. Deixei de ler e contemplei o alboroto. A pega ou intentaba pillar algo a través dunha tea metálica ou quería cruzar esa tea metálica. Axiña vin como a cabeza dunha serpe asomaba pola parte superior do muro e se lanzaba ou caía ó baleiro. Collín o marcapáxinas, coloqueino onde ía lendo e pechei o libro. Fun inxdagar. Axiña a vin, no fondo do camiño. Era longa. Podía dicir que medía dous metros e pico, pero como sei que ninguén me vai crer, direi que non andaría lonxe do metro. Ás veces é certo que as serpes dan algo de arrepío, pero se as contemplas con calma, parsimoniosamente, teñen o
seu aquel, a súa elegancia, a forma de reptar, de buscar un buraco e de erguer a cabeza. Certo que eu non facía ruído para non asustala, para que non fuxise. E así ía serena ó longo do muro, buscando un acocho, un buraco, algo onde estivese resgardada do ataque da pega. Esta, claro está, mentres eu estiven alí, non apareceu, pero non andaba lonxe. Tiven que marchar e... non sei a fin da historia.
O Cristo Bendito
Eladio Cachaldora Suances abre a porta da cociña de ferro e mete dúas achas de carballo para apurar dunha vez por todas a pota de caldo que ten sobre a prancha. O caldo é de verza do país con tres chourizos e uns cachos de touciño. Dicir Eladio Cachaldora Suances é o mesmo que dicir O Cristo Bendito. Así o coñecen todos os veciños do lugar, da parroquia, do concello e de parte do estranxeiro. Seica de rapaz, cada vez que vía algo sorprendente ou lle contaban algo interesante, aínda que fosen auténticas trolas, deixaba caer un "Cristo Bendito!" sonoro e alucinante. E xa se sabe o que pasa nas aldeas: que axiña bautizan a un. Agora mesmo, O Cristo Bendito colle unha banqueta e achégaa ata cerca da cociña; senta nela, abre a porta do forno e mete os pés para que lle entren en calor e para que se lle sequen. Acaba de vir de tornar a auga e púxose coma un divino cristo. Ó instante, os calcetíns empezan a fumegar e O Cristo Bendito deixa escapar un sorriso para axiña poñerse a topenear.
Un afogado no Arnoia
Fochica de aquí e fochica de alá, acabas por encontrar. E atopei que a primeiros de xaneiro do ano 1901, é dicir, hai 116 anos (que non é moco de pavo) atoparon no río Arnoia, a uns 100 metros da ponte nova de Baños de Molgas o cadáver de Eduardo Carnicero. Resulta que á altura desa ponte déuselle por cruzar o río montado na súa égua e, nun visto non visto, o pobre home caeu da cabalgadura e a corrente encargouse de desprazalo, de arrastralo eses metros citados, metro arriba, metro abaixo. Hai que lembrar que é inverno, que antes creo que chovía máis que agora e que, por esa zona, cando o Arnoia vai coa chea é certo que ten o seu aquel de potencia, de forza, de bravura. Tamén hai que lembrar que aí, precisamente aí, xa van xuntos tres ríos (o Sor, o de Tioira e o propio Arnoia), que tampouco é cousa de pouco. E desde a miña realidade, confeso que é a primeira nova que me atopo sobre un afogado na miña propia vila, no meu río.
O carreiro de bulleiro
Quero tirar pola rúa do medio, pero o que aparece ante min é un carreiro cheo de bulleiro. Non lle fago caso ó carreiro e tiro pola rúa do medio. A ver, para que están as ideas! Pola rúa do medio atópome con coches que circulan e con beirarrúas solitarias. Normal; son as tres da tarde e vai un sol de carallo. Quero sentar nun banco de cor branca, pero como non lle dá a sombra sigo o camiño. Vou, non sei para onde vou; en principio teño intención de ir ata a fin. Ata a fin da rúa, se entende. Se fai falta tamén chego ata a fin do mundo. Pero tería que esperar a que baixara o sol un pouco. É certo que quenta pero non queima, pero, que raio, si que amouca, que aplana de verdade. E súas as catro pingas de suor. Ó mellor son cinco, pero non confundamos ó lector. Cheguei á fin da rúa e agora si que non queda outra que coller o carreiro cheo de bulleiro. Porque xa non hai rúas; nin á esquerda nin á dereita. Como non quero volver polo mesmo camiño, collo o carreiro e, claro, póñome coma un divino cristo.
